فصلِ شوزدَهُم
سموئیل داوُود ره مَسَح مُونه
1 خُداوند دَ سموئیل گُفت: ”تا چی وخت بَلدِه شائول غُصّه مُوخوری؟ ما اُو ره از پادشاهی اِسرائیل برطرف کدیم. آلی شاخ خُو ره پُر از روغو کُو و رَیی شُو تاکه تُو ره دَ پیشِ یسّی بَیت-لَحَمی رَیی کنُم، چراکه از مینکل باچه های ازُو بَلدِه خُو یگ پادشاه تعیِین کدیم.“ 2 سموئیل گُفت: ”چِطور مِیتنُم بورُم. اگه شائول دَزی باره بِشنَوه، مَره مُوکُشه.“ خُداوند گُفت: ”یگ گوسَله ره قد خُو بُبر و بُگی که، ’ما بَلدِه تقدِیم کدونِ قُربانی دَ خُداوند اَمدیم.‘ 3 یسّی ره ام دَ قُربانی کُوی کُو و ما دَ اُونجی دَز تُو نِشو مِیدیُم که چی باید بُکُنی؛ و کسی ره مَسَح کُو که ما دَز تُو اَمر مُونُم.“
4 سموئیل چِیزی ره که خُداوند دَزُو گُفتُد دَ جای اَوُرد و اُو دَ بَیت-لَحَم اَمَد. وختِیکه دَ اُونجی رسِید رِیش سفیدای شار قد ترس-و-لرز دَ دَمِ راهِ شی اَمَده گُفت: ”بَخَیر اَمدی؟“ 5 اُو گُفت: ”بخَیر بَشِید؛ ما بَلدِه تقدِیم کدونِ قُربانی دَ خُداوند اَمدیم؛ خودون ره تقدِیس کُنِید و قد ازمه دَ مراسِمِ قُربانی بیِید.“ اوخته دَ اَمرِ سموئیل یسّی و باچه های شی ام تقدِیس شُد و دَ مراسِمِ قُربانی کُوی شُد.
6 وختِیکه اُونا اَمَد، سموئیل سُون اِلیاب توخ کد و قد خود خُو گُفت: ”یقِیناً مَسَح شُدِه خُداوند دَ حُضُور شی ایسته یَه.“ 7 لیکِن خُداوند دَ سموئیل گُفت: ”دَ چِهره و بِلندی قد شی توخ نَکُو، چراکه ما اُو ره رَد کدیم، چُون خُداوند رقمِ اِنسان توخ نَمُونه؛ اِنسان دَ ظاهِرِ نفر توخ مُونه، لیکِن خُداوند دِل ره توخ مُونه.“
8 اوخته یسّی اَبِیناداب ره کُوی کده از پیشِ رُوی سموئیل تیر کد، لیکِن سموئیل گُفت: ”خُداوند اِی ره ام اِنتِخاب نَکده.“ 9 بعد ازُو یسّی شَمّاه ره از پیشِ رُوی شی تیر کد، لیکِن اُو گُفت: ”خُداوند اِی ره ام اِنتِخاب نَکده.“ 10 دَ امزی رقم یسّی ھفت باچِه خُو ره از پیشِ رُوی سموئیل تیر کد، لیکِن سموئیل دَ یسّی گُفت: ”خُداوند هیچ کُدَمِ امزیا ره اِنتِخاب نَکده.“ 11 اوخته سموئیل دَ یسّی گُفت: ”آیا باچه های تُو خلاص شُد؟“ یسّی گُفت: ”ریزِه پگ شی هنوز مَنده؛ اونه، اُو رمه ره مِیچرَنه.“ سموئیل دَ یسّی گُفت: ”نفر رَیی کُو و اُو ره بَیر، چُون تاکه اُو دَ اِینجی نَیه، مو سرِ دِسترخو نَمِیشِینی.“ 12 پس نفر رَیی کده اُو ره اَوُرد. اُو سُرخ چِهره بُود، چِیمای نُوربَند دَشت و خوشنُمای بُود.
اوخته خُداوند گُفت: ”باله شُو و اُو ره مَسَح کُو، چُون امُو خود شی اَسته.“ 13 و سموئیل شاخِ پُر روغو ره گِرِفته امُو باچه ره دَ پیشِ رُوی بِرارون شی مَسَح کد؛ و امزُو روز بعد روحِ خُداوند دَ بَلِه داوُود قرار گِرِفت. و سموئیل باله شُده دَ رامه رفت.
داوُود دَ خِدمتِ شائول
14 دَ امزُو غَیت روحِ خُداوند از شائول دُور شُد و یگ روحِ آزار-دِهِنده از طرفِ خُداوند اُو ره اَذیَت مُوکد. 15 اوخته خِدمتگارای شائول دَزُو گُفت: ”توخ کُو، روحِ آزار-دِهِنده از طرفِ خُدا تُو ره اَذیَت مُونه. 16 اَی بادار مو، دَ خِدمتگارای خُو که دَ حُضُور تُو ایسته یَه اَمر کُو تا یگ نفر ره که دَ بَربط زَدو لایق بَشه پَیدا کده بَیره؛ و هر وختِیکه روحِ آزار-دِهِنده از طرفِ خُدا دَ بَلِه تُو بییه اُو بَربط ره دَ دِست خُو گِرِفته بِزَنه و تُو احساسِ آرامِش مُونی.“ 17 پس شائول دَ خِدمتگارای خُو گُفت: ”آلی یگ نفر ره که دَ بَربط زَدو لایق بَشه پَیدا کده دَ پیشِ ازمه بیرِید.“ 18 یکی از خِدمتگارای شی دَ جوابِ ازُو گُفت: ”ما یگ باچِه یسّی بَیت لَحَمی ره دِیدیم که دَ بَربط زَدو لایق اَسته؛ اُو یگ مَردِ دلیر و جنگی و یگ توره‌گوی خُوب و آدمِ خوشنُمای اَسته؛ و خُداوند قد ازُو یَه.“ 19 پس شائول قاصِدا ره دَ پیشِ یسّی رَیی کده گُفت: ”باچِه خُو داوُود ره که قد گوسپندو یَه، دَ پیشِ ازمه رَیی کُو.“ 20 اوخته یسّی یگ اُلاغ ره گِرِفته دَ بَلِه شی نان، یگ مَشک شراب و یگ بُزغله بار کد و از دِست باچِه خُو داوُود دَ شائول رَیی کد. 21 داوُود دَ پیشِ شائول اَمَد و خِدمتگارِ ازُو شُد. شائول از داوُود غَدر خوش شی اَمَد و اُو سلاح-بَردار شی شُد. 22 پس شائول دَ یسّی پَیغام رَیی کده گُفت: ”بیل که داوُود دَ خِدمتِ ازمه باقی بُمنه، چُون دَ نظر ازمه خوش خورده.“
23 هر وختِیکه روحِ آزار-دِهِنده از طرفِ خُدا دَ بَلِه شائول میمَد، داوُود بَربط ره دَ دِست خُو گِرِفته مِیزَد و شائول احساسِ آرامِش کده خُوب مُوشُد و روحِ آزار-دِهِنده ازُو مورفت.