فصلِ پنجُم
مراسِمِ خَتنه دَ جِلجال
1 وختِیکه پگِ پادشایونِ اَموریا دَ اُو طرفِ دریای اُردُن دَ غَرب و پگِ پادشایونِ کِنعانیا دَ بغل های دریای کٹهa شِنِید که خُداوند آوهای دریای اُردُن ره پیشِ رُوی بَنی اِسرائیل خُشک کده تا اُونا ازُونجی تیر شُنه، اُونا جُراَتِ دِل خُو ره از دِست دَد و از ترسِ بَنی اِسرائیل دَزوا دِیگه روحیه نَمَند.
2 دَ امزُو غَیت خُداوند دَ یوشِع گُفت: ”از سنگِ چَقمَق چاقُو ها جور کُو و نسلِ نَوِb بَنی اِسرائیل ره ختنه کُو.“ 3 پس یوشِع از سنگِ چَقمَق چاقُو ها جور کد و بَنی اِسرائیل ره دَ «جبعت هاعَرَلوت»c خَتنه کد. 4 دلِیلی که یوشِع پگِ ازوا ره خَتنه کد، اینی بُود: تمامِ مَردای قَوم، یعنیمَردای جنگی که از مِصر بُرو اَمدُد دَ راه دَ بیابو مُرد 5 و پگِ ازوا که از مِصر بُرو اَمدُد خَتنه-شُده بُود، لیکِن تمامِ کسای که بعد از بُرو اَمَدو از مِصر دَ دَورونِ سَفر دَ بیابو تَوَلُد شُد، خَتنه نَشُدُد. 6 چُون بَنی اِسرائیل مُدَتِ چِل سال دَ بیابو سَفر کد تا پگِ قَوم، یعنی پگِ مَردای جنگی که از مِصر بُرو اَمدُد، از بَین رفت، کسای که از اَیدِ خُداوند نَشُدُد. خُداوند قَسم خورده دَزوا گُفت که اُونا ره نَمیله تا امُو سرزمی ره که خُداوند دَ بابه‌کَلونای قَسم خورد که دَزوا مِیدیه بِنگره، سرزمِینی ره که از شی شِیر و عسل جاری اَسته.d 7 پس بچکِیچای ازوا ره که خُدا دَ جای ازوا باله کدُد، یوشِع خَتنه کد، چُون اُونا ناخَتنه بُود، چراکه اُونا دَ راه خَتنه نَشُدُد. 8 وختِیکه خَتنه شُدونِ پگِ قَوم خلاص شُد، اُونا دَ جای های خُو دَ خَیمه‌گاه مَند تا غَیتِیکه جور شُد. 9 بعد ازُو خُداوند دَ یوشِع گُفت: ”اِمروز ما نَنگِ غُلامی مِصر ره از شُمو دُور کدُم.“ امزی خاطر امُو جای تا اِمروز دَ نامِ جِلجالe یاد مُوشه.
عِیدِ پِصَح دَ جِلجال
10 بَنی اِسرائیل دَ حالِیکه دَ جِلجال خَیمه زَدُد، عِیدِ پِصَح ره دَ روزِ چاردَهُمِ ماه دَ غَیتِ شام دَ دَشت های اَریحا برگُزار کد. 11 دَ روزِ بعد از عِیدِ پِصَح، دَ امزُو روز اُونا از حاصِلِ امزُو سرزمی خورد که نان های فطِیر و دانه های بِریو شُده بُود. 12 و دَ امزُو روز که اُونا از حاصِلِ زمی خورد «مَن» بَند شُد و بَنی اِسرائیل دِیگه «مَن» نَدَشت. پس اُونا دَ امزُو سال از حاصِلاتِ زمِینِ کِنعان خورد.
یوشِع و سرکردِه لشکرِ خُداوند
13 وختِیکه یوشِع دَ نزدِیکِ اَریحا بُود، اُو باله توخ کد و دِید که یگ مَرد شمشیرِ لُچ دَ دِست شی دَ پیشِ رُوی ازُو ایسته شُده. یوشِع پیش شی رفت و ازُو پُرسِید: ”تُو از جَمِ ازمو اَستی یا از جَمِ دُشمنای مو؟“ 14 اُو گُفت: ”هیچ کُدَم شی، بَلکِه ما سرکردِه لشکرِ خُداوند اَستُم که امی آلی اَمدُم.“ اوخته یوشِع رُوی دَ خاک اُفتده سَجده کد و دَزُو گُفت: ”بادار مه، دَ خِدمتگار خُو چِیز اَمر مُونی؟“ 15 سرکردِه لشکرِ خُداوند دَ یوشِع گُفت: ”چپلی های خُو ره از پای خُو بُر کُو، چُون دَ جای که تُو ایسته شُدے مُقَدَّس اَسته.“ و یوشِع امُو رقم کد.