فصلِ نُهم
اخطار دَ بارِه مغرُور شُدو
1 اَی قَومِ اِسرائیل گوش کُو! تُو اِمروز از دریای اُردُن تیر مُوشی تا دَ سرزمِین مِلَّت های که از تُو کده کٹه‌تَر و قَوی‌تَر اَسته، داخِل شُنی و شارای کٹِه ره که دیوال های شی تا آسمو بِلند اَسته، تَصَرُف کُنی. 2 اُونا مردُمای کٹه و قد بِلند اَسته، اَولادِه عَناق که تُو مِینَخشی و شِنِیدے که دَ بارِه ازوا گُفته شُده، ’کِی مِیتَنه دَ مُقابِلِ اَولادِه عَناق ایسته شُنه؟‘ 3 لیکِن اِمروز بِدَن که خُداوند، خُدای تُو رقمِ آتِشی که مُوسوزَنه پیش پیش تُو رفته از دریای اُردُن تیر مُوشه؛ اُو اَسته که اُونا ره شِکست مِیدیه و اُونا ره دَ پیش تُو تسلِیم مُونه تاکه تُو اُونا ره بُر کُنی و دَ آسانی از بَین بُبری، امُو رقم که خُداوند دَز تُو گُفته.
4 پس وختِیکه خُداوند، خُدای شُمو، اُونا ره از پیشِ رُوی شُمو هَی کد، دَ دِل خُو نَگِید که: ’بخاطرِ عدالت مو خُداوند مو ره دَ اِی سرزمی اَوُرد تا اِی ره تَصَرُف کُنی.‘ نَه، بَلکِه بخاطرِ شرارَتِ امزی مِلَّت ها اَسته که خُداوند اُونا ره از پیشِ رُوی شُمو هَی مُونه. 5 اِی بخاطرِ عدالت یا راستی دِل شُمو نِییه که شُمو دَ سرزمِینِ ازوا داخِل مُوشِید و اُو ره تَصَرُف مُونِید، بَلکِه بخاطرِ شرارَتِ امزی مِلَّت ها اَسته که خُداوند، خُدای شُمو اُونا ره از پیشِ رُوی شُمو هَی مُونه، تا وعدِه ره که خُداوند دَ بابه‌کَلونای شُمو اِبراهِیم و اِسحاق و یعقُوب قَسم خوردُد پُوره کُنه. 6 پس بِدَنِید که خُداوند، خُدای شُمو اِی سرزمِینِ خُوب ره بخاطرِ عدالت شُمو، دَز شُمو نَمِیدیه تا اُو ره تَصَرُف کُنِید، چراکه شُمو یگ قَومِ سرکَش اَستِید.
نتِیجِه نافرمانی از خُداوند
7 دَ یاد خُو دَشته بَشِید و پُرمُشت نَکُنِید که چِطور قارِ خُداوند، خُدای خُو ره دَ بیابو باله اَوُردِید. شُمو از روزی که از سرزمِینِ مِصر بُرو اَمدِید تا غَیتِیکه دَ اِینجی رَسِیدِید، بار بار دَ خِلافِ خُداوند شورِش کدِید. 8 دَ حوریب شُمو دَ اندازِه قارِ خُداوند ره باله اَوُردِید که خُداوند دَ بَلِه شُمو غَضَبناک شُد و میخاست شُمو ره نابُود کُنه. 9 وختِیکه ما دَ بَلِه کوه بُر شُدُم تا لَوح ھای سنگی ره بِگِیرُم، یعنی لَوح ھای عهدی ره که خُداوند قد شُمو بسته کد، ما مُدَتِ چِل روز و چِل شاو دَ کوه مندُم؛ ما دَ اُونجی نَه نان خوردُم و نَه آو وُچی کدُم. 10 و خُداوند امُو دُو لَوحِ سنگی ره دَز مه دَد که قد کِلکِ خُدا دَ بَلِه شی نوِشته شُدُد؛ و دَ بَلِه ازوا تمامِ توره های بُود که خُداوند دَ کوه از مینکلِ آتِش دَ روزی که شُمو جَم شُده بُودِید، دَز شُمو گُفتُد. 11 بعد از خَتمِ چِل روز و چِل شاو خُداوند امُو دُو لَوحِ سنگی، یعنی لَوح های عهد ره دَز مه دَد. 12 اوخته خُداوند دَز مه گُفت: ’باله شُو، دَ زُودی ازِینجی تاه بورُو، چُون قَوم تُو که اُونا ره از مِصر بُرو اَوُردے فاسِد شُده. اُونا راه-و-طرِیقی ره که ما دَزوا اَمر کدُم دَ زُودی ایله کده و بَلدِه خُو یگ بُتِ ریختَنده شُده جور کده.‘
13 خُداوند بسم قد مه گپ زَده گُفت: ’ما اِی قَوم ره دِیدُم که واقعاً یگ قَومِ سرکَش اَسته. 14 مَره تنها بیل که امیا ره نابُود کنُم و نامِ ازیا ره از تَی آسمو گُل کنُم؛ و ما از تُو یگ قَومِ قَوی‌تَر و کٹه‌تَر ازیا دَ وجُود میرُم.‘
15 پس ما دَور خورده از کوه تاه اَمدُم دَ حالِیکه کوه دَ آتِش مُوسوخت و امُو دُو لَوحِ عهد ام دَ دُو دِست مه بُود. 16 اوخته ما توخ کدُم و دِیدُم که شُمو واقعاً دَ خِلافِ خُداوند، خُدای خُو گُناه کده بَلدِه خُو یگ گوسَلِه ریختَنده شُده جور کدِید و راه-و-طرِیقی ره که خُداوند دَز شُمو اَمر کدُد، دَ زُودی ایله کده بُودِید. 17 پس ما امُو دُو لَوح ره گِرِفته از دِستای خُو پورته کدُم و دَ پیشِ چِیم شُمو اُونا ره تِکه-و-پرچه کدُم. 18 اوخته مِثلِ دفعِه پیشنه، بسم چِل روز و چِل شاو دَ حُضُورِ خُداوند رُوی دَ خاک اُفتَدُم و نَه نان خوردُم و نَه آو وُچی کدُم، فقط بخاطرِ پگِ گُناه های که کده بُودِید، یعنی چِیزی ره که دَ نظرِ خُداوند بَد بُود انجام دَده قارِ خُداوند ره باله اَوُرده بُودِید. 19 چُون از قار و شِدَّتِ غَضَبِ خُداوند که دَ بَلِه شُمو باله اَمدُد تا شُمو ره نابُود کُنه ترس خورده بُودُم؛ لیکِن خُداوند اُوم دفعه ام دُعای مَره قبُول کد. 20 خُداوند دَ بَلِه هارُون کَلو قار شُدُد که میخاست اُو ره نابُود کُنه، لیکِن ما دَ امزُو غَیت بَلدِه هارُون ام دُعا کدُم. 21 اوخته ما سَبَبِ گُناهِ شُمو، یعنی امُو گوسَلِه طِلّایی ره که جور کده بُودِید گِرِفته دَ آتِش سوختَندُم و اُو ره ٹوٹه ٹوٹه کده خُوب سَیدُم تا رقمِ خاک نَرم شُد؛ بعد ازُو خاک شی ره دَ جویی که از کوه جاری بُود، پاش دَدُم.
22 شُمو دَ تَبعیره، مَسّا و قِبروت-هَتاوه ام قارِ خُداوند ره باله اَوُردِید. 23 و غَیتِیکه خُداوند شُمو ره از قادِش بَرنیَع رَیی کده گُفت: ’بورِید و سرزمِینی ره که ما دَز شُمو دَدیم تَصَرُف کُنِید،‘ شُمو از اَمرِ خُداوند، خُدای خُو سرپیچی کدِید، چُون دَزُو نَه اِعتماد کدِید و نَه از اَید شی شُدِید. 24 از روزی که شُمو ره مینَخشُم، شُمو دَ خِلافِ خُداوند شورِش کده مورِید.
25 اَرے، ما بَلدِه چِل روز و چِل شاو دَ حُضُورِ خُداوند رُوی دَ خاک اُفتَدُم، چُون خُداوند گُفتُد که شُمو ره نابُود مُونه. 26 اوخته ما دَ پیشِ خُداوند دُعا کده گُفتُم: ’اَی خُداوند-خُدا، اِی قَوم ره که مالِ خود تُو اَسته و تُو اُونا ره قد بُزُرگی خُو آزاد کدی و دَ وسِیلِه دِستِ قَوی خُو از مِصر بُرو اَوُردی، نابُود نَکُو. 27 خِدمتگارای خُو اِبراهِیم و اِسحاق و یعقُوب ره دَ یاد بَیر و دَ سرکشی امزی قَوم و دَ شرارَت و گُناهِ ازیا نظر نَکُو. 28 اگه نَه، مردُمِ سرزمِینی که مو ره از اُونجی بُرو اَوُردی، مُوگیه، ”ازی که خُداوند نَتنِست اُونا ره دَ سرزمِینی بُبره که بَلدِه ازوا وعده کدُد و ازی که اُونا بَد شی میمَد، اُونا ره بُرو اَوُرد تا دَ بیابو از بَین بُبره.“ 29 ولے اَی خُداوند، اُونا قَوم تُو اَسته و مالِ خود تُو که اُونا ره قد قُدرتِ بُزُرگ و بازُوی قَوی خُو بُرو اَوُردی.‘