فصلِ پنجُم
پاک نِگاه کدونِ خَیمه‌گاه
1 خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 2 ”دَ بَنی اِسرائیل اَمر کُو تا اُونا هر کسی ره که کولیa گِرِفته و هر کسی ره که آوریزی دَره و هر کسی ره که دَ وسِیلِه دِست زَدو دَ جِنازه ناپاک شُده، از خَیمه‌گاه بُر کُنه. 3 چی مَرد بَشه، چی خاتُو، اُونا ره بُر کُنِید. اُونا ره از خَیمه‌گاه بُر کُنِید تا اُونا خَیمه‌گاهِ خُو ره، یعنی جایی ره که ما دَ مینکلِ ازوا بُود-و-باش دَرُم، نَجِس نَکُنه.“ 4 پس بَنی اِسرائیل امُو رقم کد و امُو کسا ره از خَیمه‌گاه بُر کد. امُو رقم که خُداوند دَ مُوسیٰ گُفتُد، بَنی اِسرائیل امُو رقم کد.
جُرمانِه خطا
5 خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 6 ”دَ بَنی اِسرائیل بُگی: ’وختی یگ مَرد یا خاتُو دَ ضِدِ یگ اِنسان مُرتکِبِ گُناه مُوشه و دَ خُداوند خیانَت مُوکُنه، اُو نفر مُجرِم مُوشه. 7 اُو باید گُناهی ره که کده، اِقرار کنه و تاوانِ جُرم خُو ره مُکَمَل اَوُرده پَنج یگِ ازُو ره ام دَ بَلِه شی اِضافه کُنه؛ اوخته اُو ره دَ امزُو کس بِدیه که دَ ضِد شی جُرم کده. 8 اگه امُو نفرِ آسِیب دِیده مُرده بَشه و کُدَم قَومای نزدِیک نَدَشته بَشه که تاوانِ جُرم دَز شی دَده شُنه، اوخته تاوانِ جُرم دَ خُداوند دَده شُنه و از پیشوا بَشه؛ اِی عِلاوِه از قُوچِ کِفاره اَسته که قد شی بَلدِه نفرِ مُجرِم کِفاره مُوشه. 9 از تمامِ هدیه های مُقَدَّسِ بَنی اِسرائیل، هر هدیِه ره که اُونا دَ پیشوا میره، ازُو مُوشه. 10 هدیه های مُقَدَّسِ هر نفر از خود شی مُوشه، و هر چِیزی ره که اُو نفر دَ پیشوا مِیدیه، ازُو مُوشه.‘“
خاتُونوی که زیرِ شکِ شُوی خُو قرار مِیگِیره
11 خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 12 ”قد بَنی اِسرائیل گپ بِزَن و دَزوا بُگی: ’اگه خاتُونِ کُدَم کس گُمراه شُده دَزُو خیانَت کُنه 13 و یگ مَردِ دِیگه قد ازُو خاو شُنه و اِی کار از شُوی شی تاشه بَشه، یعنی تاشه بَشه که اُو خود ره نَجِس کده، اگه دَ ضِدِ ازُو کُدَم شاھِد ام نَبَشه و دَ غَیتِ فِعلِ زِنا گِرِفتار نَشُده بَشه، 14 و اگه احساسِ غَیرَت دَ بَلِه امزُو مَرد بییه و دَ بارِه خاتُون خُو که خود ره نَجِس کده غَیرَت کُنه یا ام اگه احساسِ غَیرَت دَ بَلِه امزُو مَرد بییه و دَ بارِه خاتُون خُو غَیرَت کُنه دَ حالِیکه اُو خود ره نَجِس نَکده، 15 دَ هر دُو صُورت امُو مَرد باید خاتُون خُو ره دَ حُضُورِ پیشوا بُبره و هدیِه ره که بَلدِه خاتُون شی اَسته، یعنی دَهُم حِصِّه یگ ایفهb آردِ جَو ره ام بیره؛ اُو دَ بَلِه هدیه روغو شیو نَکُنه و دَ بَلِه شی کُندُر نَیله، چراکه اُو یگ هدیِه غَلّه-و-دانه بَلدِه غَیرَت اَسته و یگ هدیِه یادآوَری که گُناه ره دَ یاد میره.
16 اوخته پیشوا امُو خاتُو ره نزدِیک بیره و دَ حُضُورِ خُداوند ایسته کُنه؛ 17 و پیشوا آوِ مُقَدَّس ره دَ یگ ظرفِ گِلی بِگِیره و یگ مِقدار خاک از زمِینِ خَیمِه مُقَدَّس گِرِفته دَ مَنِه آو پورته کُنه. 18 و پیشوا امُو خاتُو ره دَ حُضُورِ خُداوند ایسته کده مُویای ازُو ره واز کنه و ھدیِه یادآوَری ره که هدیِه غَیرَت اَسته دَ بَلِه دِستِ ازُو بیله و آوِ تلخِ لعنت دَ دِستِ پیشوا بَشه. 19 اوخته پیشوا امُو خاتُو ره قَسم دَده دَز شی بُگیه: ”اگه یَگو مَرد قد تُو خاو نَکده و اگه تُو سُون ناپاکی نَرفتے دَ حالِیکه زیرِ نِکاحِ شُوی خُو بُودے، امزی آوِ تلخِ لعنت سالِم بُمنی. 20 لیکِن اگه تُو گُمراه شُدے دَ حالِیکه زیرِ نِکاحِ شُوی خُو بُودے و خود ره نَجِس کدے و یَگو مَردِ دِیگه بغَیر از شُوی تُو قد تُو خاو کده“ 21 - دَ امزی غَیت پیشوا امُو خاتُو ره قَسمِ لعنت بِدیه و دَ خاتُو بُگیه: - ”خُداوند تُو ره دَ مینکلِ قَوم تُو مایِه لعنت و قَسم جور کُنه و رَحم تُو ره خُشکc کده کَورِه تُو ره آماس‌دَلجی کُنه؛ 22 و امی آوِ لعنت دَ کَورِه تُو داخِل شُده کَورِه تُو ره آماس‌دَلجی کنه و رَحم تُو ره خُشک.“ و امُو خاتُو بُگیه: ”آمین، آمین!“
23 اوخته پیشوا امی لعنت ھا ره دَ یگ طومار نوِشته کُنه و اُونا ره دَ مَنِه آوِ تَلخ بُشویه. 24 و امُو آوِ تلخِ لعنت ره دَ امزُو خاتُو وُچی‌دَلجی کُنه؛ اوخته امُو آوِ لعنت دَ داخِلِ ازُو رفته دَ تَلخی تَبدِیل مُوشه. 25 بعد ازُو پیشوا ھدیِه غَیرَت ره از دِستِ خاتُو گِرِفته امُو هدیه ره دَ حُضُورِ خُداوند بِلند کُنه و دَ نزدِیکِ قُربانگاه بیره؛ 26 پیشوا یگ مُشت امزُو هدیه گِرِفته دَ عِنوانِ نشانی هدیه دَ بَلِه قُربانگاه بُسوزَنه و بعد ازُو امُو آو ره دَ خاتُو وُچی‌دَلجی کُنه. 27 امی که آو ره دَزُو وُچی‌دَلجی کُنه، اگه اُو خود ره نَجِس کده دَ شُوی خُو خیانَت کده بَشه، امُو آوِ لعنت دَ داخِلِ ازُو رفته تَلخ مُوشه و کَورِه ازُو آماس کده رَحم شی خُشک مُوشه و امُو خاتُو دَ مینکلِ قَوم خُو مایِه لعنت جور مُوشه. 28 ولے اگه امُو خاتُو خود ره نَجِس نَکده بَشه و پاک بَشه، اوخته اُو سالِم مُومنه و مِیتَنه اَولاد بِزَیه.
29 اینَمی قانُونِ غَیرَت اَسته دَ بارِه خاتُونی که دَ زیرِ نِکاحِ شُوی خُو بَشه و گُمراه شُده خود ره نَجِس کده بَشه، 30 یا مردی که روحِ غَیرَت دَ بَلِه شی بییه و اُو دَ بارِه خاتُون خُو غَیرَت کُنه. پیشوا باید امُو خاتُو ره دَ حُضُورِ خُداوند ایسته کُنه و پگِ امزی قانُون ره دَ بَلِه ازُو اِجرا کُنه. 31 دَمزی قضیه امُو مَرد بےگُناه اَسته، ولے خاتُو اگه گُناه کده بَشه، جَزای گُناهِ خُو ره مِینگره.‘“