فصلِ دَهُم
گُناهِ ناداب و اَبِیهُو
1 باچه های هارُون ناداب و اَبِیهُو هر دُوی شی آتِشدان خُو ره گِرِفته دَ مَنِه شی آتِش اَندخت و دَ بَلِه آتِش بُخورِ خوشبُوی پاش دَد و آتِشِ غَیرِ مجاز ره دَ حُضُورِ خُداوند تقدِیم کد که دَزوا اُو رقم اَمر نَشُدُد. 2 اوخته یگ آتِش از حُضُورِ خُداوند بُرو اَمَده اُونا ره قُورت کدa و اُونا دَ حُضُورِ خُداوند مُرد. 3 و مُوسیٰ دَ هارُون گُفت: ”اینَمی چِیزی اَسته که خُداوند گُفته،
’دَ وسِیلِه کسای که نزدِیک مه مییه ما نِشو مِیدُم که ما مُقَدَّس اَستُم،
و دَ نظرِ پگِ مردُم ما بُزُرگی-و-جلال پَیدا مُونُم.‘“
مگم هارُون چُپ مَند. 4 اوخته مُوسیٰ مِیشائیل و ایلصافان باچه های عُزِیئیل کاکای هارُون ره کُوی کده دَزوا گُفت: ”پیش بیِید و جِنازه های بِرارون خُو ره از پیشِ جایگاهِ مُقَدَّس دَ بُرونِ خَیمه‌گاه بُبرِید.“ 5 پس اُونا نزدِیک اَمَد و از کالا های ازوا گِرِفته اُونا ره از خَیمه‌گاه بُرو بُرد، امُو رقم که مُوسیٰ گُفتُد. 6 بعد ازُو مُوسیٰ دَ هارُون و باچه های شی اِلعازار و اِیتامار گُفت: ”مُویای خُو ره جنگل ایله نَکُنِید و نَه ام جاغِه خُو ره چک کنِید؛ نَشُنه که شُمو ام بُمُرِید و قار-و-غَضَبِ خُدا دَ بَلِه تمامِ جماعت نازِل شُنه. مگم بِرارون شُمو یعنی تمامِ قَومِ اِسرائیلb بَلدِه آتِشی که خُداوند رَیی کده دُو بِرار شُمو ره نابُود کد، ماتم مِیگِیره. 7 شُمو از درگِه خَیمِه مُلاقات بُرو نَرَوِید، نَشُنه که بُمُرِید، چراکه روغونِ مَسَحِ خُداوند دَ سر شُمو اَسته.“ پس اُونا دَ مُطابِقِ گُفتِه مُوسیٰ عمل کد.
هِدایَت ها بَلدِه پیشوایو
8 خُداوند قد هارُون گپ زَده گُفت: 9 ”تُو و باچه های تُو که قد تُو اَسته، وختِیکه دَ خَیمِه مُلاقات داخِل مُوشِید، شرابِ انگُور و شراب های دِیگه وُچی نَکُنِید، نَشُنه که بُمُرِید. اِی یگ حُکمِ دایمی بَلدِه تمامِ نسل های شُمو اَسته. 10 شُمو باید بَینِ مُقَدَّس و غَیرِ مُقَدَّس و بَینِ پاک و نَجِس فرق کنِید 11 و باید دَ بَنی اِسرائیل تمامِ احکامی ره تعلِیم بِدِید که خُداوند دَ وسِیلِه مُوسیٰ دَزوا گُفته.“
12 اوخته مُوسیٰ دَ هارُون و باچه های باقی‌مَندِه شی، اِلعازار و اِیتامار گُفت: ”هدیِه غَلّه-و-دانِه باقی‌مَنده ره از هدیه‌های خاصِ خُداوند بِگِیرِید و اُو ره بِدُونِ خمِیرمایه پُخته کده دَ پالُوی قُربانگاه بُخورِید، چراکه اُو کامِلاً مُقَدَّس اَسته. 13 اُو ره دَ یگ جای مُقَدَّس بُخورِید، چراکه اِی حقِ ازتُو و باچه های تُو از هدیه‌های خاصِ خُداوند اَسته، چُون امی رقم دَز مه اَمر شُده. 14 ولے سِینِه بِلند شُده و رانِ تقدِیم شُده ره تُو و باچه های تُو و دُخترون تُو دَ یگ جای پاک بُخورِید، چُون اَمیا حقِ ازتُو و حقِ بچکِیچای تُو از قُربانی سلامَتی بَنی اِسرائیل اَسته. 15 اُونا رانِ تقدِیم شُده و سِینِه بِلند شُده ره قد چربی هدیه‌های خاص بیره تا دَ عِنوانِ هدیِه بِلند کدَنی دَ حُضُورِ خُداوند بِلند شُنه. اَمیا دَ عِنوانِ حقِ دایمی از تُو و بچکِیچای تُو اَسته، امُو رقم که خُداوند اَمر کده.“
16 اوخته مُوسیٰ دَ بارِه بُزِ قُربانی گُناه پُرسان کد و پَی بُرد که سوختَنده شُده. اُو دَ بَلِه اِلعازار و اِیتامار باچه های باقی‌مَندِه هارُون قار شُده گُفت: 17 ”چرا قُربانی گُناه ره دَ یگ جای مُقَدَّس نَخوردِید، چُون اُو کامِلاً مُقَدَّس اَسته؟ اُو دَز شُمو دَده شُدُد که گُناهِ جماعت ره باله کُنِید و بَلدِه ازوا دَ حُضُورِ خُداوند کِفاره کُنِید. 18 اینه، خُونِ ازُو دَ مَنِه جایگاهِ مُقَدَّس اَوُرده نَشُد. شُمو باید اُو ره دَ جایگاهِ مُقَدَّس مُوخوردِید، امُو رقم که اَمر کده بُودُم.“
19 اوخته هارُون دَ مُوسیٰ گُفت: ”اینه، اِمروز اُونا قُربانی گُناهِ خُو و قُربانی سوختَنی خُو ره دَ حُضُورِ خُداوند تقدِیم کد، ولے باز ام دَ بَلِه مه امی رقم واقِعه اَمَد. پس اگه اِمروز ما قُربانی گُناه ره مُوخوردُم، آیا اِی دَ نظرِ خُداوند خُوب معلُوم مُوشُد؟“ 20 وختی مُوسیٰ امی دلِیل ره شِنِید، دَ نظر شی خُوب معلُوم شُد.