فصلِ شَشُم
1 و خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 2 ”اگه یگ نفر گُناه کنه و دَ ضِدِ خُداوند خیانَت کُنه، یعنی اُو دَ همسایِه خُو دَ بارِه یَگو امانَت یا گِرَو دروغ بُگیه، یا یَگو چِیزی ره دُزی کنه یا مالِ همسایه ره دَ زور بِگِیره، 3 یا یَگو چِیزی گُم شُده ره که پَیدا کده دَ بارِه شی دروغ بُگیه و دَ بارِه یکی از کارای که اِنسان دَ وسِیلِه شی گُناهکار مُوشه قَسمِ دروغ بُخوره، 4 وختِیکه اُو گُناه کد و مُجرِم شُد، اُو چِیزی ره که دُزی کده یا چِیزی ره که دَ زور گِرِفته یا چِیزی که دَ پیش شی اَمانَت بُوده یا چِیزی گُم شُده ره که پَیدا کده، 5 و یا چِیزی ره که دَ بارِه شی قَسمِ دروغ خورده، پگ شی ره باید پس بِدیه و پَنج-یگ ام دَ بَلِه شی اِضافه کُنه. اُو امُو چِیز ره دَ صاحِب شی دَ امزُو روز بِدیه که جُرمانِه خُو ره میره. 6 اُو باید جُرمانِه خُو ره بَلدِه خُداوند یگ قُوچِ بےعَیب از رمه دَ مُطابِقِ اَرزِشِ تعیِین شُده، دَ عِنوانِ جُرمانه دَ پیشوا بیره. 7 و پیشوا بَلدِه ازُو دَ حُضُورِ خُداوند کِفاره مُونه و اُو از هر کاری که کده بَشه و دَ وسِیلِه ازُو مُجرِم شُده بَشه، بخشِیده مُوشه.“
مُقرَراتِ مُختلِف دَ بارِه قُربانی ها و هدیه ها
8 و خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 9 ”دَ هارُون و باچه های شی اَمر کده بُگی: ’مُقرَرات بَلدِه قُربانی سوختَنی اینی اَسته: قُربانی سوختَنی باید تمامِ شاو تا صُبح دَ بَلِه آتِشدانِ قُربانگاه بُمنه و آتِشِ قُربانگاه ام روشو بَشه. 10 بعد ازُو پیشوا باید کالای کتانی خُو ره بُپوشه و زیرپوشی کتانی ره دَ جان خُو کنه و خگِشترِ قُربانی سوختَنی ره که دَ بَلِه آتِشِ قُربانگاه سوختَنده شُده، جَم کده دَ پالُوی قُربانگاه بیله. 11 بعد ازُو کالای خُو ره بُر کده، یگ کالای دِیگه بُپوشه و خگِشتر ره بُرو از خَیمه‌گاه دَ یگ جای پاک بُبره. 12 آتِشِ بَلِه قُربانگاه باید دَ بَلِه شی سوخته بوره و گُل نَشُنه؛ پیشوا باید هر صُبح دَ بَلِه شی هیزُم دَر بِدیه و قُربانی سوختَنی ره دَ بَلِه شی دَ ترتِیب بِچِینه و چربی قُربانی سلامَتی ره دَ بَلِه شی بُسوزَنه. 13 آتِشِ بَلِه قُربانگاه باید همیشه سوخته بوره و گُل نَشُنه.
14 مُقرَرات بَلدِه هدیِه غَلّه-و-دانه اینی اَسته: باچه های هارُون باید اُو ره دَ حُضُورِ خُداوند دَ پیشِ رُوی قُربانگاه تقدِیم کنه. 15 و پیشوا باید یگ مُشت بِهترِین آردِ هدیِه غَلّه-و-دانه و روغون شی ره قد پگِ کُندُرِ که دَ بَلِه هدیِه غَلّه-و-دانه اَسته بِگِیره و دَ عِنوانِ نشانی دَ بَلِه قُربانگاه بَلدِه خوشبُوی مَورِدِ پِسَندِ خُداوند بُسوزَنه. 16 باقی‌مَندِه شی ره هارُون و باچه های شی بُخوره؛ اُو بِدُونِ خمِیرمایه پُخته شُنه و دَ جای مُقَدَّس خورده شُنه؛ اُونا باید اُو ره دَ حَولی خَیمِه مُلاقات بُخوره. 17 اُو نَباید قد خمِیرمایه پُخته شُنه؛ ما اُو ره دَ عِنوانِ حقِ ازوا از هدیه‌های خاص خُو دَزوا دَدیم؛ اُو کامِلاً مُقَدَّس اَسته، مِثلِ قُربانی گُناه و قُربانی جُرم. 18 تمامِ باچه ها از مینکلِ اَولادِه هارُون مِیتنه ازُو بُخوره. اِی حقِ دایمی ازوا دَ تمامِ نسل های ازوا از هدیه های خاصِ خُداوند اَسته. هر چِیزی که دَزوا ڈَکه بُخوره مُقَدَّس مُوشه.‘“a
19 و خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 20 ”هدیِه که هارُون و باچه های شی از روزِ مَسَح شُدون خُو دَ خُداوند تقدِیم کنه اینی اَسته: دَهُم حِصِّه یگ ایفهb از بِهترِین آرد دَ عِنوانِ هدیِه غَلّه-و-دانِه دایمی، نِیم شی ره دَ وختِ صُبح و نِیم شی ره دَ وختِ شام. 21 اُو باید قد روغو دَ بَلِه تاوه پُخته شُنه؛ اُو ره قد روغو گٹ کده ٹوٹه ٹوٹه کُو و بِریو کده بَلدِه هدیِه غَلّه-و-دانه دَ عِنوانِ خوشبُوی مَورِدِ پِسَندِ خُداوند تقدِیم کُو. 22 پیشوای بُزُرگ که از مینکلِ باچه های هارُون مَسَح شُده جانِشِینِ ازُو مُوشه، باید امی هدیه ره تقدِیم کنه. اِی حقِ دایمی خُداوند اَسته و باید کامِلاً سوختَنده شُنه. 23 هر هدیِه غَلّه-و-دانِه پیشوا باید کامِلاً سوختَنده شُنه و نَباید خورده شُنه.“
24 و خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 25 ”قد هارُون و باچه های شی گپ زَده بُگی: ’مُقرَرات بَلدِه قُربانی گُناه اینی اَسته: دَ جای که قُربانی سوختَنی حلال مُوشه، قُربانی گُناه ام باید دَ امزُو جای دَ حُضُورِ خُداوند حلال شُنه. اِی قُربانی کامِلاً مُقَدَّس اَسته. 26 پیشوای که اُو ره دَ عِنوانِ قُربانی گُناه تقدِیم مُونه، اُو ره بُخوره؛ اُو باید دَ جای مُقَدَّس خورده شُنه، یعنی دَ حَولی خَیمِه مُلاقات. 27 هر کسی که دَ گوشتِ ازُو دِست مِیزَنه باید تقدِیس شُده بَشه، و اگه خُونِ ازُو دَ یَگو کالا بُپره، امُو چِیزی که دَ بَلِه شی خُون پَرِیده باید دَ یگ جای مُقَدَّس شُشته شُنه. 28 ظرفِ گِلی که گوشتِ قُربانی دَ مَنِه شی پُخته شُده باید مَیده شُنه؛ ولے اگه دَ ظرفِ برونزی پُخته شُده بَشه، امُو ظرف باید خُوب پاک شُنه و قد آو شُشته شُنه. 29 تمامِ باچه های پیشوا مِیتَنه امزُو گوشتِ قُربانی بُخوره. اِی قُربانی کامِلاً مُقَدَّس اَسته. 30 مگم هیچ قُربانی گُناه که خُون شی دَ خَیمِه مُلاقات اَوُرده مُوشه تا دَ جایگاهِ مُقَدَّس کِفاره کنه، باید خورده نَشُنه، بَلکِه دَ آتِش سوختَنده شُنه.