فصلِ سیزدَهُم
وَقفِ اوّلباری ها بَنی اِسرائیل
1 و خُداوند دَ مُوسیٰ اَمر کده گُفت: 2 ”تمامِ اوّلباری های نَر ره دَز مه وَقف کُو، یعنی ثَمرِه اوّلِ هر رَحم از بَینِ بَنی اِسرائیل، چی اِنسان بَشه و چی حَیوان، اُو از مه یَه.“
تاکِیدِ مُوسیٰ بَلدِه برگُزار کدونِ عِیدِ فطِیر
3 پس مُوسیٰ دَ مردُم گُفت: ”اِی روز ره دَ یاد دَشته بَشِید، که دَمزی روز شُمو از مِصر، از جایی که غُلام بُودِید، بُرو اَمَدِید. خُداوند قد دِستِ قُدرتمَند خُو شُمو ره امزی جای بُرو اَوُرد. نانِ خمِیرمایه‌تُو ره هیچ نَخورِید. 4 دَمزی روز دَ ماهِ اَبِیبa شُمو از مِصر بُر مُوشِید. 5 وختِیکه خُداوند شُمو ره دَ سرزمِینِ کِنعانیا، حِتّیا، اَموریا، حِوّیا و یبُوسیا رَسَند، شُمو امی مَراسِم ره دَ ماهِ اَبِیب نِگاه کُنِید. خُداوند امی سرزمی ره که سرزمِینِ شِیر و عسَل اَسته دَ بابه‌کَلونای شُمو وعده کدُد. 6 دَ مُدَتِ هفت روز شُمو نانِ فطِیر بُخورِید و دَ روزِ هفتُم دَ اِحترامِ خُداوند جشن بِگِیرِید. 7 دَ دَورونِ امزُو هفت روز نانِ فطِیر بُخورِید و دَ پگِ جای‌ها و منطقه های شُمو هیچ خمِیرمایه یا نانِ خمِیرمایه‌تُو پَیدا نَشُنه. 8 و شُمو دَمزُو روز دَ باچِه خُو نقل کُنِید که امی عِید بخاطر ازی اَسته که خُداوند بَلدِه مه کارِ کٹه کده و مَره از مِصر بُرو اَوُرده. 9 امی عِید رقمِ نشانی اَلّی دَ دِست تُو و مِثلِ یادگاری دَ پیشِ چِیمای تُو بَشه تاکه شریعتِ خُداوند هر وخت دَ دان تُو بَشه، چُون خُداوند قد دِستِ قُدرتمَند خُو تُو ره از مِصر بُرو اَوُرد. 10 پس هر سال دَ وختِ مُقَرَر شُده، اِی فَرِیضه ره دَ جای بَیرُو.“
11 ”زمانِیکه خُداوند تُو ره دَ سرزمِینِ کِنعان مِیرسَنه که وعدِه شی ره از پیش دَ بابه کَلونای تُو و ام دَ خود تُو دَدُد، و اُو سرزمی ره دَز تُو مِیدیه، 12 دَ اُو غَیت باچه‌های اوّلباری و امچُنان اوّلباری نَرِ حَیوانات خُو ره دَ خُداوند وَقف کُو، چُون اُونا دَ خُداوند تعلُق دَره. 13 مگم دَ عِوَضِ هر اوّلباری خَر باید یگ باره ره دَ خُداوند وَقف کنی. و اگه بَلدِه شی فِدیه نَمِیدی، باید گردونِ خَر ره مَیده کنی. لیکِن بَلدِه هر باچِه اوّلباری بَنی اِسرائیل شُمو حتماً فِدیه بِدِید. 14 و صَباح روز وختِیکه باچِه تُو از تُو پُرسان مُونه: ’اِی کار بَلدِه چی اَسته؟‘ پس دَزُو بُگی که خُداوند قد دِستِ قُدرتمَند خُو مو ره از سرزمِینِ مِصر، از جایی که غُلام بُودی بُرو اَوُرد. 15 و غَیتِیکه فِرعَون سنگدِل شُدُد و مو ره ایله نَمُوکد، اوخته خُداوند تمامِ اوّلباری‌ها ره دَ سرزمِینِ مِصر زَد و کُشت، ام باچِه اوّلباری اِنسان ره و ام اوّلباری نَرِ حَیوانات ره. دَمزی دَلِیل ما پگِ اوّلباری‌های نَرِ حَیوانات خُو ره دَ خُداوند قُربانی مُونُم، مگم باچه های اوّلباری خُو ره بازخرِید مُونُم.b 16 اِی مَراسِم مِثلِ یگ نشانی دَ بَلِه دِست و مِثلِ یگ یادگاری دَ بَینِ چِیمای تُو بَشه، چراکه خُداوند قد دِستِ قَوی خُو مو ره از مِصر بُرو اَوُرد.“
ستُونِ آوُر و آتِش
17 و امی رقم شُد، وختی فِرعَون قَومِ اِسرائیل ره اِجازه دَد که بوره، خُدا اُونا ره از راهِ سرزمِینِ فَلَسطِینی‌ها هِدایَت نَکد، اگرچِه اُو راه نزدِیک بُود. چُون خُدا گُفت: ”اگه بَنی اِسرائیل دُچارِ جنگ شُنه، شاید اُونا پشَیمو شُده دَ سرزمِینِ مِصر پس بوره.“ 18 دَمزی دَلِیل خُدا اُونا ره از راهِ بیابو سُون دریای سُرخc راهنُمایی کد و بَنی اِسرائیل مُسَلَح شُده از سرزمِینِ مِصر بُرو اَمَد. 19 مُوسیٰ استُغونای یوسُف ره ام قد خُو بُرد، چراکه یوسُف دَ زمانِ زِندگی خُو بَنی اِسرائیل ره قَسم دَده گُفتُد: ”وختِیکه خُدا دَ بَلِه شُمو نظرِ لُطف کده شُمو ره ازِینجی بُرو مُوبَره، استُغونای مَره ازِینجی قد خُو بُبرِید.“ 20 پس بَنی اِسرائیل منطقِه سُکوت ره ایله کده دَ منطقِه ایتام که دَ شُروعِ بیابو بُود، خَیمه زَد. 21 دَمزی سَفر خُداوند پیشلونِ ازوا رفته دَ روز دَ وسِیلِه ستُونِ آوُر اُونا ره هِدایَت مُوکد و شاو دَ وسِیلِه ستُونِ آتِش بَلدِه ازوا روشنَی مِیدَد. دَزی صُورت اُونا مِیتنِست ام دَ روز و ام دَ شاو سَفر کنه. 22 ستُونِ آوُر دَ روز و ستُونِ آتِش دَ وختِ شاو یگ لحظه از پیشِ رُوی ازوا دُور نَمُوشُد.