خرُوج 12

فصلِ دوازدَهُم

عِیدِ فطِیر و دستُورای شی

‏1 خُداوند دَ مُوسیٰ و هارُون دَ مُلکِ مِصر گُفت: ‏2 ”اینَمی ماه بَلدِه شُمو شُروعِ ماه ها حِساب شُنه، یعنی امی ماه، ماهِ اوّلِ سال بَلدِه شُمو بَشه. ‏3 دَ بَنی اِسرائیل بُگِید که هر کس دَ روزِ دَهُمِ امزی ماه، دَ مُطابِقِ خانَوارِ آته‌گون خُو یگ حَیوان ره تَیار کنه، یعنی یگ حَیوان بَلدِه هر خانه. ‏4 اگه تعداد نفرای یگ خانَوار کَم بَشه، اُونا مِیتنه قد خانَوارِ همسایِه خُو دَ یگ حَیوان شرِیگ شُنه. هر خانَوار دَ مُطابِقِ تعدادِ نفرای خُو و دَ اندازِه خوراکِ هر شخص امُو حَیوان ره حِساب کنه. ‏5 امی حَیوان باید حَیوانِ نَر، بےعَیب و یگ ساله بَشه و شُمو مِیتنِید اُو ره از گوسپو و یا از بُز بِگِیرِید. ‏6 حَیوان ره تا روزِ چاردَهُمِ امزی ماه نِگاه کُنِید و دَمزُو روز دَ غَیتِ آفتَو شِشتو تمامِ جماعتِ اِسرائیل، هر خانَوار حَیوانِ خود خُو ره حلال کنه. ‏7 اُونا یگ مِقدار از خُونِ ازوا ره گِرِفته دَ بَلِه چَوکاتِ دروازِه خانه‌های خُو که دَ اُونجی گوشتِ حَیوان ره مُوخوره پاش بِدیه. ‏8 دَمزُو شاو اُونا گوشت ره بِریو کنه و قد نانِ فطِیر و سَوزی های تَلخ بُخوره. ‏9 گوشت ره خام نَخورِید و قد آو پُخته نَکُنِید، بَلکِه تمام شی ره دَ بَلِه آتِش بِریو کده بُخورِید، کَلّه و پَیچه و حتیٰ دِل-و-جِگر شی ره ام بُخورِید. ‏10 هیچ کُدَم حِصِّه گوشت ره تا صَباح نِگاه نَکُنِید و اگه کُدَم چِیز ازُو باقی بُمَنه، اُو ره دَ آتِش دَر بِدِید. ‏11 گوشت ره اینی رقم بُخورِید: کَمَر خُو ره بسته کده کَوشَره های خُو ره پای کُنِید و تَیاق خُو ره دَ دِست خُو گِرِفته دَ عجَله بُخورِید. اینَمی قُربانی پِصَح بَلدِه خُداوند اَسته. ‏12 دَمزُو شاو ما از سرزمِینِ مِصر تیر مُوشُم و تمامِ اوّلباری های مِصر ره، ام اِنسان و ام حَیوان شی ره از بَین مُوبرُم. و ما دَ بَلِه خُدایونِ مِصر قضاوَت مُونُم، چُون ما خُداونداَستُم. ‏13 و امُو خُون بَلدِه شُمو یگ نشانی اَسته دَ بَلِه خانه‌های که شُمو دَ اُونجی اَستِید. امُو خُون ره که مِینگرُم خانه‌های شُمو ره ایله کده تیر مُوشُم و غَیتِیکه سرزمِینِ مِصر ره مِیزَنُم بَلای مَرگ دَ بَلِه شُمو هیچ نَمییه تا شُمو ره از بَین بُبره. ‏14 امی روز بَلدِه شُمو یگ عِید و یادگاری بَشه و شُمو امی عِید ره دَ یادِ خُداوند برگُزار کُنِید و نسل دَ نسل اِی ره دَ عِنوانِ یگ آیینِ همیشَگی نِگاه کُنِید. ‏15 بَلدِه هفت روز نانِ فطِیر بُخورِید. دَ روزِ اوّل، خمِیر مایه ره از خانه های خُو بُر کُنِید، چُون هر کسی که دَزی مُدَتِ هفت روز نانِ خمِیرمایه‌تُو بُخوره، اُو باید از مَنِه قَومِ اِسرائیل آخ شُنه. ‏16 دَ روزِ اوّل و دَ روزِ هفتُم شُمو یگ مجلِسِ مُقَدَّس برگُزار کُنِید. دَمزی دُو روز هیچ کار نَکُنِید بَغَیر از تَیار کدونِ نان بَلدِه هر شخص. اینَمی تنها کاری اَسته که شُمو انجام دَده مِیتنِید. ‏17 شُمو امی عِیدِ فطِیر ره نِگاه کُنِید، چراکه دَمزی روز ما طایفه های شُمو ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُردُم. پس امی روز ره نسل دَ نسل عِید بِگِیرِید و دَ عِنوانِ یگ آیینِ همیشَگی نِگاه کُنِید. ‏18 از شامِ روزِ چاردَهُمِ ماهِ اوّل تا شامِ روزِ بِیست و یکُم، شُمو باید نانِ فطِیر بُخورِید. ‏19 دَزی هفت روز خمِیرمایه نَباید دَ خانه های شُمو وجُود دَشته بَشه. هر کسی که نانِ خمِیرمایه‌تُو ره بُخوره، اُو شخص چی بیگَنه بَشه، چی اِسرائیلی اَصلی، از مَنِه جماعتِ اِسرائیل آخ مُوشه. ‏20 باز تاکِید مُونُم که دَمزی هفت روز هیچ چِیزی خمِیرمایه‌تُو نَخورِید، بَلکِه فقط نانِ فطِیر بُخورِید.“

‏21 بعد ازُو مُوسیٰ رِیش سفیدای قَومِ اِسرائیل ره پیش خُو طلب کد و دَزوا گُفت: ”بورِید باره ها ره بَلدِه خانَوار خُو بِگِیرِید و دَ عِنوانِ قُربانی پِصَح حلال کُنِید. ‏22 خُونِ باره ره دَ یگ طَشت بِندَزِید و بعد ازُو قد علفِ زوفا خُون ره دَ دُو بَغل و دَ سرِ چَوکاتِ درگِه خُو بُمَلِید. هیچ کُدَم شُمو دَمزُو شاو تا صُبح از خانِه خُو بُرو نَرَوِید. ‏23 چُون خُداوند از سرزمِینِ مِصر تیر مُوشه تاکه مِصریا ره بِزنه، مگم وختِیکه خُون ره دَ دُو بَغل و دَ سرِ چَوکاتِ درگِه شُمو بِنگره، خُداوند از اُو درگه تیر مُوشه و دَ نابُود کُنِنده اِجازه نَمِیدیه که دَ خانه‌های شُمو داخِل شُنه و شُمو ره بُکُشه. ‏24 برگُزاری امزی مَراسِم بَلدِه شُمو و اَولادِه شُمو یگ قانُونِ دایمی اَسته. ‏25 وختی شُمو دَمزُو سرزمی که خُداوند دَ مُطابِق وعدِه خُو دَز شُمو مِیدیه داخِل مُوشِید، شُمو امی مَراسِم ره دَ جای بَیرِید. ‏26 زمانِیکه اَولادای شُمو از شُمو پُرسان کنه که اِی مَراسِم چی معنیٰ دَره؟ ‏27 شُمو بُگِید، ’اِی قُربانی پِصَح دَ اِحترامِ خُداوند اَسته. اُو از خانه‌های بَنی اِسرائیل دَ سرزمِینِ مِصر تیر شُد، دَ حالِیکه مِصریا ره زَد و کُشت؛ لیکِن خانه‌های ازمو ره نِجات دَد.‘“ اوخته مردُمِ اِسرائیل رُوی دَ خاک اُفتَده خُداوند ره سَجده کد. ‏28 پس بَنی اِسرائیل رفته امُو کار ره کد که خُداوند دَ مُوسیٰ و هارُون اَمر کدُد.

مَرگِ اوّلباری های مِصریا

‏29 و اِیطور شُد که خُداوند دَ نِیمِ شاو تمامِ اوّلباری‌های مِصر ره زَد و کُشت، از باچِه اوّلباری فِرعَون که دَ تَخت خُو شِشته بُود، تا باچِه اوّلباری شخصِ اسِیر که دَ سیاه‌چاه بَندی بُود. حتیٰ پگِ اوّلباری‌های حَیوانات ره ام از بَین بُرد. ‏30 دَمزُو شاو فِرعَون و خِدمتگارای شی و تمامِ مردُمِ مِصر از خاو بیدار شُد و یگ ناله-و-چخرای غَدر کٹه دَ سرزمِینِ مِصر شِنِیده شُد، چُون هیچ خانه نَبُود که دَ اُونجی کس نَمُرده بَشه. ‏31 فِرعَون دَمزُو وختِ شاو مُوسیٰ و هارُون ره کُوی کده گُفت: ”باله شُنِید و از بَینِ قَوم مه بُر شُنِید و بَنی اِسرائیل ره ام قد خُو قَتی بُبرِید! بورِید و امُو رقم که خاسته بُودِید خُداوند ره عِبادت کُنِید. ‏32 گلّه ها و رمه های خُو ره ام دَ مُطابِقِ تورِه خُو بُبرِید، ولے بَلدِه ازمه ام دُعای خَیر و بَرکَت کُنِید.“ ‏33 و مِصریا بَنی اِسرائیل ره شَلّه شُد که اُونا دَ عجَله از سرزمِینِ ازوا بُر شُنه، چُون اُونا مُوگُفت: ”اگه نَه، پگ مو مُومُری.“ ‏34 پس بَنی اِسرائیل تغاره‌های پُر از خمِیرِ بےخمِیرمایه ره دَ چادرا پیچ کده دَ شانه های خُو باله کد. ‏35 بَنی اِسرائیل دَ تورِه مُوسیٰ عمل کدُد و از همسایه های مِصری خُو چِیزای طِلّایی و نُقره‌یی و کالا طلب کدُد. ‏36 خُداوند بَنی اِسرائیل ره دَ نظرِ مردُمِ مِصر مُحترم جور کدُد و هر چِیزی که اُونا از مِصریا طلب کد، بَلدِه ازوا دَد. دَزی تَرتِیب اُونا مردُمِ مِصر ره غارَت کد.

‏37 اوخته بَنی اِسرائیل از شارِ رعمسیس کوچ کده سُون طرفِ سُکوت رَیی شُد. تعدادِ ازوا بَغَیر از خاتُونو و بچکِیچا قرِیب شَش صد هزار مَرد بُود که پیده مورفت. ‏38 قد ازوا قَتی غَدر مردُمِ دِیگه ام رفت و گلّه ها و رمه ها، یعنی مالِ بِسیار کَلو قد ازوا رَیی شُد. ‏39 و اُونا امزُو خمِیرِ فطِیر که از مِصر اَوُردُد نانِ فطِیری پُخته کد. خمِیر تا اُو غَیت نَرسِیدُد، چُون مِصریا اُونا ره دَ عجَله از مُلک خُو بُر کد. اُونا وخت نَدَشت که نان ره پُخته کنه و یا بَلدِه خُو توشِه راه تَیار کنه. ‏40 خُلاصه، بَنی اِسرائیل مُدَتِ چار صد و سی سال دَ مِصر زِندگی مُوکد. ‏41 دَ آخِرِ امزی چار صد و سی سال، دَمزُو روز تمامِ طایفه های قَومِ خُداوند از سرزمِینِ مِصر بُر شُد. ‏42 اُو یگ شاوِ بُود که خُداوند نظر خُو ره دَ بَلِه بَنی اِسرائیل دوخته بُود تا اُونا ره از سرزمِینِ مِصر بُرو بَیره. اُو شاوی اَسته که تمامِ بَنی اِسرائیل بحَیثِ شاوِ بیداری دَ اِحترامِ خُداوند از نسل تا نسل باید نِگاه کُنه.

‏43 و خُداوند دَ مُوسیٰ و هارُون گُفت: ”اینی مُقرَرات بَلدِه قُربانی پِصَح اَسته: هیچ بیگَنه باید از قُربانی پِصَح نَخوره. ‏44 مگم هر غُلامِ زَرخرِید که خَتنه شُده بَشه، مِیتنه ازُو بُخوره. ‏45 شخصِ مُسافِر و یا مُزدُورکار نَباید ازُو بُخوره. ‏46 هر حَیوانِ قُربانی شُده باید دَ یگ خانه خورده شُنه. هیچ گوشتِ ازُو باید امزُو خانه بُرو بُرده نَشُنه و هیچ کُدَم از استُغونای شی ره مَیده نَکُنِید. ‏47 تمامِ جماعتِ اِسرائیل باید اِی مَراسِم ره برگُزار کنه. ‏48 اگه یگ شخصِ بیگَنه دَ مینکل شُمو زِندگی مُونه و میخایه پِصَح ره بَلدِه خُداوند برگُزار کُنه، باید مَردا و باچه های شی خَتنه شُنه. بعد ازُو اِجازه دَره که نزدِیک شُده پِصَح ره برگُزار کُنه و اُو مِثلِ آدمِ اَصلی سرزمِین شُمو مُوشه. لیکِن آدمِ ناخَتنه نَباید از قُربانی پِصَح بُخوره. ‏49 حُکم بَلدِه اِسرائیلی اَصلی و بَلدِه خارِجی که خَتنه شُده و دَ بَینِ شُمو زِندگی مُونه یگ اَسته.“ ‏50 اوخته، تمامِ بَنی اِسرائیل امُوطور کد: اُونا پگِ احکامی ره که خُداوند دَ مُوسیٰ و هارُون اَمر کدُد، عملی کد. ‏51 و دَمزُو روز خُداوند تمامِ طایفه های بَنی اِسرائیل ره از سرزمِینِ مِصر بُرو اَوُرد.