خرُوج 10

فصلِ دَهُم

بَلای هشتُم

‏1 بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”بورُو دَ پیشِ فِرعَون. ما دِلِ ازُو و خِدمتگارای شی ره سخت کدُم تاکه اِی نشانی های مُعجزه آمیز ره دَ بَینِ ازوا ظاهِر کنُم ‏2 و تاکه دَ بچکِیچا و نوسه‌گون خُو نقل کده بِتَنی که چی رقم مِصریا ره رَسوا کدُم و مُعجزه های خُو ره دَ مینکلِ ازوا ظاهِر کدُم. دَ اِی صُورت شُمو مِیدَنِید که ما خُداوند اَستُم.“ ‏3 پس مُوسیٰ و هارُون دَ پیشِ فِرعَون رفت و دَزُو گُفت: ”خُداوند، خُدای عِبرانیا امی رقم مُوگه، ’تا کَی از سر خَم کدو دَ پیشِ ازمه اِنکار مُونی؟ قَوم مَره ایله کُو تا اُونا بوره و مَره عِبادت کنه. ‏4 چُون اگه اُونا ره ایله نَکنی، بِدَن که صَباح مَلَخ ها ره دَ مُلک تُو رَیی مُونُم. ‏5 مَلَخ ها رُوی زمی ره پوش مُونه تا اندازِه که زمی ره دِیده نَمِیتَنِید. اُونا باقی مَندِه گیاه ها ره که از زاله خراب نَشُده و پگِ دِرختای ره که دَ زمی سَوز کده، مُوخوره. ‏6 خانه‌های خود تُو و از تمامِ خِدمتگارای تُو و مردُمِ مِصر پُر از مَلَخ مُوشه، دَ اندازِه که آته‌گون تُو و بابه‌کَلونای تُو از روزِ جای-دَ-جای شُدون خُو دَ اِی سرزمی تا آلی ره نَدِیده.‘“ بعد ازُو مُوسیٰ رُوی خُو ره دَور دَده از پیشِ فِرعَون بُرو رفت. ‏7 و نفرای فِرعَون دَزُو گُفت: ”تا به کَی اِی آدم مو ره دُچارِ مُصِیبت مُونه؟ بیل که مَردای بَنی اِسرائیل بوره و خُداوند، خُدای خُو ره عِبادت کنه. آیا نَمِیدَنی که مِصر بیرو شُده؟“ ‏8 اوخته اُونا مُوسیٰ و هارُون ره دَ حُضُورِ فِرعَون پس اَوُرد و اُو دَزوا گُفت: ”بورِید و خُداوند، خُدای خُو ره عِبادت کُنِید، لیکِن دَز مه بُگِید که کُدَم کسا موره؟“ ‏9 مُوسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”مو قد جوانا و پِیرا، قد باچه ها و دُخترون خُو موری و گَله ها و رمه های خُو ره ام قد خُو قَتی مُوبری، چراکه پگ مو باید دَزی جشنِ مُقَدَّس که بَلدِه خُداوند اَسته، شِرکَت کنی.“ ‏10 فِرعَون دَزوا گُفت: ”خُداوند شُمو ره خَیر بِدیه قد ازی گپ شُمو! کَی شُمو ره میلُم که قد بچکِیچای خُو بورِید! واضِح اَسته که یَگو نقشِه بَد دَ پیش خُو دَرید! ‏11 نَه! اِی رقم نَمُوشه! فقط مَردا از بَینِ شُمو بوره و خُداوند ره عِبادت کنه، چُون از اوّل ام خاهِش شُمو امی بُود.“ پس اُونا ره از حُضُورِ فِرعَون هَی کد.

‏12 بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”دِست خُو ره دَ سرزمِینِ مِصر دِراز کُو تاکه لشکرِ مَلَخ ها دَ بَلِه زمی بییه و تمامِ گیاه های رُوی زمی ره یعنی هر چِیزی ره که پس از زاله باقی مَنده، بُخوره.“ ‏13 اوخته مُوسیٰ تَیاق خُو ره دَ سرزمِینِ مِصر دِراز کد و خُداوند یگ روز و یگ شاو از طرفِ شَرق باد ره پُف کد. وختِیکه صَباح شُد، امُو باد لشکرِ کٹِه مَلَخ ره قد خُو قَتی اَوُرد. ‏14 مَلَخ ها دَ بَلِه تمامِ سرزمِینِ مِصر اَمَد و پگِ منطقه ها ره گِرِفت. اِیطور مَلَخ کَلو بُود، که هرگِز دَ سرزمِینِ مِصر دِیده نَشُدُد و بعد ازُو ام دِیده نَمُوشه. ‏15 اُونا تمامِ زمی ره پوشَند تا اندازِه که پگ جایا ترِیک شُد. مَلَخ ها تمامِ گیاه ها و میوه های ره که از زاله باقی مَندُد خورد. خُلاصه، دَ تمامِ مِصر هیچ سَوزی دِیده نَمُوشُد، نَه دَ گیاه و نَه دَ دِرخت. ‏16 پس فِرعَون فَوری مُوسیٰ و هارُون ره طلب کده گُفت: ”ما دَ ضِدِ خُداوند، خُدای شُمو و دَ ضِدِ خودون شُمو خطا کدیم. ‏17 اِیمدَفعه ام خطای مَره بُبخشِید و دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای خُو عُذر کُنِید تاکه اِی بَلای کُشِنده ره از مه دُور کنه.“ ‏18 پس مُوسیٰ از دِیرِ فِرعَون بُرو رفت و دَ پیشِ خُداوند دُعا کد. ‏19 اوخته خُداوند از طرفِ غَرب بادِ تیز ره پُف کد و امی باد پگ مَلَخ ها ره دَ دریای سُرخ بُرد، دَ اندازِه که دَ تمام مِصر یگ مَلَخ ام باقی نَمَند. ‏20 مگم خُداوند باز فِرعَون ره سنگدِل کد و اُو بَنی اِسرائیل ره ایله نَکد.

بَلای نُهُم

‏21 بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”دِست خُو ره سُون آسمو بِلند کُو تاکه ترِیکی سرزمِینِ مِصر ره بِگِیره، یگ ترِیکی که مردُم بِتَنه اُو ره احساس کُنه.“ ‏22 و مُوسیٰ دِست خُو ره سُون آسمو باله کد و ترِیکی وَحشتناک تمامِ سرزمِینِ مِصر ره دَ مُدَتِ سِه روز گِرِفت. ‏23 مردُم یگدِیگِه خُو ره نَمِیدِید و بَلدِه سِه روز هیچ کس از جای خُو شور نَخورد، مگم آغِیلای بَنی اِسرائیل روشو بُود. ‏24 اُو غَیت فِرعَون دَفعِه دِیگه مُوسیٰ ره طلب کد و گُفت: ”بورِید و خُداوند ره عِبادت کُنِید. بچکِیچای خُو ره ام قد خُو بُبَرِید، مگم رمه ها و گلّه های شُمو باید دَ مِصر بُمَنه.“ ‏25 لیکِن مُوسیٰ گُفت: ”آیا کُشتَنی و قُربانی‌های سوختَنی ره تُو دَز مو مِیدی تا اُونا ره قد خُو بُبَری و بَلدِه خُداوند، خُدای خُو قُربانی کنی؟ نَه! ‏26 پس مو رمه های خُو ره ام قد خُو مُوبری، حتیٰ یگ پای حَیوان ره ام دَ جای شی ایله نَمُونی، چُون یَگون شی ره مو دَ خُداوند، خُدای خُو تقدِیم مُونی. لیکِن تا دَ اُونجی نَرَسی، معلُوم نِییه که چی رقم باید خُداوند ره عِبادت کنی.“ ‏27 مگم خُداوند دِلِ فِرعَون ره سخت کد و اُو باز ام اُونا ره ایله نَکد. ‏28 بعد ازُو فِرعَون دَ مُوسیٰ گُفت: ”از پیش مه دُور شُو و هُوش خُو ره بِگِیر که دِیگه دَ دِیرِ ازمه نَیی، چُون اگه دَفعِه دِیگه قد ازمه رُوی دَ رُوی شُنی، حتماً کُشته مُوشی!“ ‏29 مُوسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”راس گُفتی؛ دِیگه هرگِز رُوی تُو ره نَمِینگرُم.“