30
وختی راحیل دِید که بَلدِه یعقُوب اَولاد نَمُونه، دَ برابرِ خوار شی بَخِیلی شی اَمَد و دَ یعقُوب گُفت: ”دَز مه اَولاد بِدی، اگه نَه، مُومرُم!“ 2 یعقُوب سرِ راحیل قار شُده گُفت: ”آیا ما دَ جای خُدا اَستُم؟ اُو تُو ره از ثَمرِ رَحم محرُوم کده.“ 3 اوخته راحیل گُفت: ”اینه، کنِیز مه بِلهه ره بِگِیر و قد شی خاو کُو تا بَلدِه مه اَولاد پَیدا کُنهa و ما ام دَ وسِیلِه ازُو آباد شُنُم.“ 4 پس راحیل کنِیز خُو بِلهه ره دَ یعقُوب دَ عِنوانِ خاتُو دَد و یعقُوب قد ازُو خاو شُد. 5 و بِلهه حامِله شُده بَلدِه یعقُوب یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد. 6 اوخته راحیل گُفت: ”خُدا دَ داد مه رسِید؛ اُو آواز مَره شِنِید و دَز مه یگ باچه دَد.“ امزی خاطر اُو ره «دان»b نام کد. 7 و بِلهه کنِیزِ راحیل بسم حامِله شُد و دوّمنه باچه ره بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد. 8 اوخته راحیل گُفت: ”ما قد مُقابِله های سخت قد خوار خُو مُقابِله کدُم و دَ بَلِه شی زور شُدُم.“ امزی خاطر اُو ره «نَفتالی»c نام ایشت.9 وختی لیه دِید که از اَولاد کدو مَنده، اُو کنِیز خُو زِلفه ره گِرِفته دَ عِنوانِ خاتُو دَ یعقُوب دَد. 10 و زِلفه کنِیزِ لیه بَلدِه یعقُوب یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد. 11 اوخته لیه گُفت: ”چِیقس خوشبَخت اَستُم!“ امزی خاطر اُو ره «جاد»d نام ایشت. 12 و زِلفه کنِیزِ لیه دوّمنه باچه ره بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد. 13 و لیه گُفت: ”چِیقس خوش اَستُم! چراکه خاتُونو مَره خوشحال کُوی مُونه.“ امزی خاطر اُو ره «اَشِیر»e نام ایشت.
14 دَ زمانِ گندُم دِرَو، رئـوبین دَ سرِ کِشت رفت و مِهرگیاهf پَیدا کده اُونا ره دَ پیشِ آبِه خُو لیه اَوُرد. اوخته راحیل دَ لیه گُفت: ”امزُو مِهرگیاهِ باچِه خُو دَز مه ام بِدی.“
15 مگم لیه دَز شی گُفت: ”امی که شُوی مَره ازمه گِرِفتی، بَس نِییه؟ آلی میخاهی که مِهرگیاهِ باچِه مَره ام از مه بِگِیری؟“
راحیل گُفت: ”دَ عِوَضِ مِهرگیاهِ باچِه تُو آتِه اَولادا اِمشاو دَ پالُوی تُو مییه.“
16 امُو شام وختِیکه یعقُوب از سرِ کِشت اَمَد، لیه دَ دَمِ راهِ شی رفت و دَزُو گُفت: ”تُو باید پیشِ ازمه بییی، چراکه تُو ره قد مِهرگیاهِ باچِه خُو کِرا کدیم.“ پس امُو شاو یعقُوب قد لیه خاو کد. 17 و خُدا دُعای لیه ره قبُول کد و اُو حامِله شُده پَنجُمنه باچه ره بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد. 18 اوخته لیه گُفت: ”خُدا اَجر مَره دَز مه دَده، چراکه ما کنِیز خُو ره دَ شُوی خُو دَدُم.“ امزی خاطر اُو ره «یسّاکار»g نام ایشت. 19 و لیه بسم حامِله شُد و ششُمنه باچه ره بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد. 20 و لیه گُفت: ”خُدا تُحفه خُوب دَز مه بخشِیده. ازی بعد شُوی مه دَ اِحترام قد ازمه مِیشِینه، چراکه بَلدِه شی شَش باچه دَ دُنیا اَوُردُم.“ امزی خاطر اُو ره «زِبُولُون»h نام کد. 21 بعد ازُو لیه یگ دُختر دَ دُنیا اَوُرد و نام شی ره دِینا ایشت.
22 اوخته خُدا دَ دادِ راحیل رسِید و دُعای ازُو ره قبُول کده رَحم شی ره واز کد. 23 و راحیل حامِله شُده یگ باچه کد و گُفت: ”خُدا نَنگِ بےباچگی ره از مه دُور کد.“ 24 و راحیل اُو ره «یوسُف»i نام کده گُفت: ”خُداوند باچِه دِیگه ام دَز مه بِدیه!“
معامِله یعقُوب قد لابان
25 بعد ازی که راحیل یوسُف ره دَ دُنیا اَوُرد یعقُوب دَ لابان گُفت: ”مَره رُخصَت کُو تا پس دَ جای و مُلکِ خود خُو بورُم. 26 خاتُونو و اَولادای مَره که تُو ره بَلدِه ازوا خِدمت کدیم، دَز مه بِدی و مَره بیل که بورُم، چُون خِدمتی که ما دَز تُو کدیم، تُو اُو ره خُوب مِیدَنی.“
27 لابان دَ یعقُوب گُفت: ”اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، مَره ایله نَکُو چُون از رُوی فال ما فامِیدیم که خُداوند از خاطرِ ازتُو مَره بَرکت دَده. 28 مُزد خُو ره بُگی و ما اُو ره دَز تُو مِیدُم.“ 29 یعقُوب دَ جوابِ لابان گُفت: ”خود تُو مِیدَنی که ما دَز تُو چِیقس خِدمت کدیم و چی رقم مالای تُو ره نِگاه کدیم. 30 پیش از اَمَدونِ ازمه گلّه و رَمِه تُو کم بُود و آلی غَدر کَلو شُده. و خُداوند بخاطرِ قدُومِ ازمه تُو ره بَرکت دَده. پس ما کَی مِیتنُم بَلدِه خانِه خود خُو تَیاری بِگِیرُم؟“
31 لابان بسم پُرسان کد: ”ما دَز تُو چِیزخیل بِدیُم؟“
یعقُوب گُفت: ”دَز مه هیچ چِیز نَدی. ما دُوباره چوپونی و نِگاهوانی گَله-و-رَمِه تُو ره مُونُم اگه اینی کار ره بَلدِه مه انجام بِدی: 32 بیل که اِمروز دَ مینکلِ رَمِه تُو بِگردُم و هر بارِه اَلَگک و خالتُو، هر بارِه سیاه ره از مینکلِ گوسپندو و هر اَلَگک و خالتُو ره از مینکلِ بُزا جدا کُنُم، و اُونا مُزد مه بَشه. 33 و صداقت مه دَ آینده دَ بارِه مه شاهِدی مِیدیه وختِیکه بییی و مُزدی ره که دَز مه دَدے بِنگری؛ اوخته اگه یگ مال ام غَیر از بُزِ اَلَگک و خالتُو و گوسپونِ سیاه دَ مینکلِ رَمِه مه پَیدا شُد، اُونا مالِ دُزی حِساب شُنه.“ 34 لابان گُفت: ”خُوبه، امُو رقم که گُفتی قبُول اَسته.“ 35 لیکِن امُو روز لابان تمامِ بُزای نَر ره که خطدار و خالتُو بُود و بُزای ماده ره که اَله‌گک و خالتُو بُود و تمامِ گوسپندوی سیاه ره جدا کده دَ باچه های خُو تسلِیم کد 36 و دَ بَینِ از خود و یعقُوب سِه روزه راه فاصِله قرار دَد و یعقُوب باقی مندِه گَلِه لابان ره چوپونی مُوکد.
37 اوخته یعقُوب شاخچه های سَوز و تازِه دِرختای بید، بادام و چِنار ره گِرِفت و رُوی ازوا ره پوست کده خط های سفید دَ وجُود اَوُرد تاکه سفیدی چیو معلُوم شُد. 38 بعد ازُو امُو شاخچه های پوست شُده ره دَ آوخورا دَ پیشِ رُوی رمه ها ایشت، یعنی دَمزُو جای که رمه ها بَلدِه آو خوردو میمَد، چُون رمه ها وختِیکه بَلدِه آو خوردو میمَد، نسل گِیری مُوکد. 39 و ازی که اُونا پیشِ رُوی امزُو شاخچه ها نسل گِیری مُوکد، اُونا چُوچه های خطدار، اَلَگک و خالتُو مِیزَید. 40 یعقُوب باره‌گو ره جدا مُوکد و باقی رمه ها ره دَ بَلِه مالای خطدار و سیاهِ لابان ایله مُوکد. دَ امزی رقم یعقُوب رمه های خُو ره جدا کد و نَه‌ایشت که قد رَمِه لابان بَشه. 41 هر وختِیکه حَیوانای قَوی میخاست نسل گِیری کنه، یعقُوب شاخچه ها ره دَ آوخور پیشِ رُوی ازوا میایشت تاکه دَ نزدِیکِ شاخچه ها نسل گِیری کنه. 42 مگم دَ پیشِ رُوی حَیوانای ضعِیف شاخچه ها ره نَه میایشت. پس حَیوانای ضعِیف از لابان و حَیوانای قَوی از یعقُوب مُوشُد. 43 دَ امزی رقم یعقُوب کَلو دَولتمَند شُد و رمه های کَلو، کنِیزا و غُلاما، اُشتُرا و اُلاغا دَشت.