پَیدایش 31

دُوتا کدونِ یعقُوب از لابان

یعقُوب تورای باچه های لابان ره شِنِید که مُوگُفت: ”یعقُوب تمامِ دارایی آتِه مو ره گِرِفته و از دارایی آتِه مو تمامِ امزی مال-و-دَولت ره دَ دِست اَوُرده.“ ‏2 و یعقُوب دِید که لابان مِثلِ سابِق قد شی رفتار نَمُوکُنه. ‏3 اوخته خُداوند دَ یعقُوب گُفت: ”دَ سر زمِینِ بابه‌کَلونا و قَومای خُو پس بورُو و ما قد تُو اَستُم.“

‏4 پس یعقُوب نفر رَیی کده راحیل و لیه ره دَ صحرا پیش خُو طلب کد، دَمزُو جای که رَمِه شی بُود. ‏5 و اُو دَزوا گُفت: ”ما مِینگرُم که آتِه شُمو قد ازمه مِثلِ سابِق وَری رفتار نَمُونه. مگم خُدای آتِه مه قد ازمه اَسته. ‏6 شُمو مِیدَنِید که قد تمامِ قُدرت خُو ما دَ آتِه شُمو خِدمت کدُم. ‏7 مگم آتِه شُمو مَره بازی دَده و مُزدِ از مَره دَه دفعه تَغِیر دَده، لیکِن خُدا اُو ره نَه‌ایشت که دَز مه نُقص بِرسَنه. ‏8 هر غَیتِیکه مُوگُفت ’مُزدِ ازتُو مالِ اَله‌گک بَشه‘ اوخته تمامِ رمه اَله‌گک مِیزَیِید؛ و وختِیکه مُوگُفت ’مُزدِ ازتُو مالای خطدار بَشه‘ اوخته تمامِ رمه خطدار مِیزَیِید. ‏9 دَ امزی رقم خُدا دارایی آتِه شُمو ره گِرِفته دَز مه دَده.“ ‏10 دَ دَورونِ نسل گِیری رمه یگ دفعه دَ خاو سر خُو ره باله کده دِیدُم که قُوچ های که قد میش ها نسل گِیری مُوکد، خطدار، اَلَگک و خالتُو بُود. ‏11 اوخته ملایکِه خُدا دَ خاو دَز مه گُفت: ”اَی یعقُوب!“ گُفتُم: ”اَمر کُو صاحِب.“ ‏12 اُو گُفت: ”سر خُو ره باله کُو و بِنگر که تمامِ قُوچ های که قد میش ها نسل گِیری مُونه خطدار، اَلَگک و خالتُو اَسته؛ چُون چِیزای که لابان دَ حقِ ازتُو کده ما دِیدیم. ‏13 ما خُدای بَیت‌ئیل اَستُم، خُدای امزُو جای که تُو دَ بَلِه سنگِ نشانی روغو شیو کدی و بَلدِه مه نَذر کدی. آلی باله شُده ازی سرزمی رَیی شُو و دَ سر زمِینی بورُو که دَ اُونجی پَیدا شُدی.“ ‏14 پس راحیل و لیه دَ جواب شی گُفت: ”آیا دَ خانِه آتِه مو بَلدِه از مو کُدَم مال و میراث باقی اَسته؟ ‏15 آیا مو دَ نظر ازُو مِثلِ بیگَنه‌گو حِساب نَمُوشی؟ اُو نَه تنها مو ره سَودا کده بَلکِه پَیسِه ره که بخاطرِ ازمو دَده شُد ام کامِلاً خورده. ‏16 تمامِ دارایی ره که خُدا از آتِه مو گِرِفته، از مو و از اَولادای مو اَسته. پس آلی هر چِیزی که خُدا دَز تُو گُفته، انجام بِدی.“ ‏17 اوخته یعقُوب باله شُده اَولادا و خاتُونوی خُو ره دَ سرِ اُشتُرا سوار کد ‏18 و تمامِ چارپایا و پگ دارایی ره که دَ دِست اَوُردُد، یعنی چارپایای ره که دَ فَدان ارام حاصِل کدُد پیش خُو اَندخت تا دَ پیشِ آتِه خُو اِسحاق دَ سرزمِینِ کِنعان بوره.

‏19 وختِیکه لابان دَ کَل کدونِ گوسپندوی خُو رفتُد، راحیل بُت های آتِه خُو ره که دَ خانِه شی پرَستِش مُوشُد دُزی کد. ‏20 و یعقُوب لابانِ اِرامی ره بازی دَد و اُو ره از دُوتا کدون خُو خبر نَکد. ‏21 پس اُو قد پگ چِیزای که دَشت دُوتا کد و از دریای فَرات تیر شُده طرفِ کوهِستونِ جِلعاد رفت. ‏22 دَ روزِ سِوّم دَ لابان خبر دَده شُد که یعقُوب دُوتا کده. ‏23 پس لابان قَومای خُو ره قد خُو گِرِفت و هفت روزه راه از رَدِ یعقُوب رفت، تا دَ کوهِستونِ جِلعاد دَ نزدِیک شی رسِید. ‏24 امُو شاو خُدا دَ خاو دَ لابانِ اِرامی ظاهِر شُد و دَزشی گُفت: ”اِحتیاط کُو که یعقُوب ره چِیز نَگُیی، نَه خُوب و نَه بَد.“ ‏25 وختِیکه لابان دَ نزدِیکِ یعقُوب رسِید، یعقُوب خَیمِه خُو ره دَ کوهِستونِ جِلعاد زَدُد و لابان ام قد قَومای خُو دَ کوهِستونِ جِلعاد خَیمه زَد. ‏26 اوخته لابان دَ یعقُوب گُفت: ”تُو چی کدی؟ تُو مَره بازی دَدی و دُخترون مَره مِثلِ اسِیرای جنگی گِرِفته بُردی. ‏27 چرا تاشَکی دُوتا کدی و مَره بازی دَدی؟ و چرا مَره خبر نَکدی تاکه تُو ره دَ خوشی و سرُود و ڈول و دَمبُوره رُخصَت مُوکدُم. ‏28 و چرا مَره مَجَل نَدَدی که نوسه‌گو و دُخترون خُو ره ماخ کنُم؟ تُو کارِ بے​عقلی کدی. ‏29 ما قُدرت دَرُم که دَز تُو ضرَر بِرسَنُم، لیکِن دِیشاو خُدای آتِه تُو دَز مه گُفت: ’اِحتیاط کُو که یعقُوب ره چِیز نَگُیی، نَه خُوب و نَه بَد.‘ ‏30 ما مِیدَنُم که تُو کَلو شَوق دَشتی که پس دَ خانِه آتِه خُو بوری، ولے چرا خُدایون مَره دُزی کدی؟“ ‏31 یعقُوب دَ جوابِ لابان گُفت: ”ما ترس خوردُم و فِکر کدُم که شاید دُخترون خُو ره ازمه دَ زور پس بِگِیری. ‏32 مگم از پیشِ هر کسی که خُدایون خُو ره پَیدا کدی، اُو باید زِنده نَمَنه. دَ حُضُورِ قَومای مو هر چِیزی ازتُو که پیشِ ازمه بَشه معلُومدار کُو و بِگِیر.“ چُون یعقُوب نَمُوفامِید که راحیل بُت ها ره دُزی کده. ‏33 پس لابان دَ خَیمِه یعقُوب، دَ خَیمِه لیه و دَ خَیمِه دُو کنِیز رفت و بُت ها ره پَیدا نَتنِست. اوخته از خَیمِه لیه بُر شُده دَ خَیمِه راحیل دَر اَمَد. ‏34 مگم راحیل بُت های ره که دَ خانِه آتِه شی پرَستِش مُوشُد گِرِفته زیرِ پالونِ اُشتُر ایشت و دَ سر شی شِشت. و لابان تمامِ خَیمه ره تلاشی کد، ولے چِیزی پَیدا نَکد. ‏35 و راحیل دَ آتِه خُو گُفت: ”آتَی، بَد تُو نَیه ازی که ما دَ پیش تُو ایسته شُده نَمِیتنُم، چراکه عادتِ ماهوار مه اَمَده.“ و لابان تلاشی کد، ولے بُت های ره که دَ خانِه شی پرَستِش مُوشُد پَیدا نَتنِست. ‏36 اوخته یعقُوب قار شُد و قد لابان جنجال کده دَزُو گُفت: ”تقصِیر-و-گُناهِ مه چی اَسته که مَره دَ اِیقَس عَجَله دُمبال کدی؟ ‏37 آلی که تمامِ چِیزای مَره تلاشی کدی، از تمامِ سامانِ خانِه خُو چی پَیدا کدی؟ بیَر اِینجی دَ پیشِ قَومای ازمه و قَومای خود خُو بیل تا اُونا دَ بَینِ ازمه و ازتُو فَیصَله کُنه. ‏38 دَ امزی بِیست سال که ما قد ازتُو بُودُم، میش ها و بُزای تُو نُقصان نَکد و قُوچ های رَمِه تُو ره نَخوردُم. ‏39 مالای گُرگ خورده ره دَ پیش تُو نَه میوُردُم، ولے خود مه تاوان شی ره مِیدَدُم. اگه دَ روز یا دَ شاو دُزی مُوشُد، اُونا ره از مه بازخاست مُوکدی. ‏40 ما اینی رقم بُودُم: دَ روز گرمی مَره از حال مُوبُرد و دَ شاو یَخی. و خاو از چِیمای مه پَرِیده بُود. ‏41 اِی بِیست سال ره اینی رقم دَ خانِه تُو تیر کدُم: چارده سال بَلدِه دُو دُختر تُو دَز تُو خِدمت کدُم و شَش سال بَلدِه رَمِه تُو، لیکِن مُزد مَره دَه دفعه تَغِیر دَدی. ‏42 اگه خُدای آتِه مه، خُدای اِبراهِیم و هَیبَتِ اِسحاق قد ازمه نَمُوبُود، یقِیناً تُو مَره دِست خالی رَیی مُوکدی. لیکِن خُدا رَنج-و-مُصِیبت و زَحمتِ دِستای مَره دِید و دِیشاو تُو ره سرزَنِش کد.“

قَول دَ بَینِ یعقُوب و لابان

‏43 لابان دَ جوابِ یعقُوب گُفت: ”اِی دُخترو، دُخترونِ ازمه اَسته و اِی بچکِیچا، بچکِیچای ازمه یَه و اِی رمه ها ام رمه های ازمه یَه؛ خُلاصه، پگ چِیزای ره که دَ اِینجی مِینگری از مه یَه. مگم اِمروز ما دَ امزی دُخترون خُو و دَ بچکِیچای که اُونا دَ دُنیا اَوُرده چی کار کده مِیتنُم؟ ‏44 بیه که ما و تُو عهد بسته کنی تا دَ بَینِ ازمه و ازتُو یگ شاهِد بَشه.“ ‏45 پس یعقُوب یگ سنگ ره گِرِفته دَ عِنوانِ نشانی ایستَلجی کد ‏46 و دَ قَومای خُو گُفت: ”سنگا ره جم کُنِید.“ و اُونا سنگا ره جم کده سنگ‌قَلچه جور کد و اُونا دَ پالُوی سنگ‌قَلچه نان خورد. ‏47 اوخته لابان اُو ره یَجَر سَهَدُوتا گُفت، مگم یعقُوب اُو ره جلعِید نام کد. ‏48 و لابان گُفت: ”اِمروز اِی سنگ‌قَلچه دَ بَینِ ازمه و ازتُو یگ شاهِد اَسته.“ امزی خاطر اُو ره جلعِید نام ایشت. ‏49 و اُو ره «مِصفه» ام نام ایشته گُفت: ”وختِیکه مو از یگدِیگه جدا اَستی خُداوند دَ بَینِ ازمه و ازتُو پَیره داری کُنه. ‏50 اگه دُخترون مَره آزار بِدی و دَ بَلِه دُخترون مه دِیگه خاتُونو بِگِیری، باوجودِ که هیچ کس دَ بَینِ ازمه و ازتُو نِییه، باخبر بَش که خُدا دَ بَینِ ازمه و ازتُو شاهِد اَسته.“ ‏51 و لابان اِدامه دَده دَ یعقُوب گُفت: ”اینه، امی سنگ‌قَلچه و سنگ ره که دَ عِنوانِ نشانی دَ بَینِ از خُو و ازتُو ایستَلجی کدُم، ‏52 اِی سنگ‌قَلچه و اِی سنگِ نشانی یگ شاهِد اَسته که ما ازی سنگ‌قَلچه طرف ازتُو بَلدِه ضرَر رَسَندو تیر نَمُوشُم و تُو ام ازی سنگ‌قَلچه و ازی سنگِ نشانی بَلدِه ضرَر رَسَندو طرفِ ازمه تیر نَمُوشی. ‏53 خُدای اِبراهِیم و خُدای ناحور یعنی خُدای آته های ازوا دَ بَینِ ازمو قضاوَت کُنه.“ و یعقُوب دَ هَیبَتِ آتِه خُو اِسحاق قَسم خورد. ‏54 بعد ازُو یعقُوب دَمزُو کوه قُربانی کد و قَومای خُو ره دَ نان خوردو دعوَت کد. و اُونا نان خورد و شاو ره دَمزُو کوه تیر کد. ‏55 صَباح‌گاه لابان باله شُد و نوسه‌گو و دُخترون خُو ره ماخ کده اُونا ره بَرکت دَد و پس طرفِ خانِه خُو رَیی شُد.