پَیدایش 29

یعقُوب دَ فَدان اَرام

بعد ازُو یعقُوب دَ سَفر خُو اِدامه دَد و دَ سرزمِینِ مردُمای مشرِق رسِید. ‏2 دَ حالِیکه توخ مُوکد، یگ چاه ره دَ دَشت دِید که سِه رَمِه گوسپو دَ پالُوی شی خاو کدُد، چُون امزُو چاه رمه ها ره آو مِیدَد. سنگِ دانِ چاه کٹه بُود. ‏3 و غَیتِ که تمامِ رمه ها جَم مُوشُد، اوخته چوپونو سنگ ره از دانِ چاه لول دَده گوسپندو ره آو مِیدَد و بعد ازُو سنگ ره دُوباره دَ جای شی دَ دانِ چاه می ایشت. ‏4 یعقُوب ازوا پُرسان کد: ”بِرارو، شُمو از کُجا اَستِید؟“ اُونا گُفت: ”مو از حَران اَستی.“ ‏5 بسم ازوا پُرسِید: ”شُمو لابان باچِه ناحور ره مینَخشِید؟“ اُونا گُفت: ”مِینَخشی.“ ‏6 اُو دَزوا گُفت: ”جان شی جور اَسته؟“ اُونا گُفت: ”اَرے، جور اَسته. اونه، دُختر شی راحیل قد رَمِه ازُو دَرَو مییه.“ ‏7 اوخته یعقُوب گُفت: ”توخ کنِید، تا آفتَو شِشتو غَدر وخت مَنده؛ و زمانِ جَم کدونِ چارپایا نِییه؛ گوسپندو ره آو بِدِید و رفته اُونا ره بِچرَنِید.“ ‏8 اُونا گُفت: ”مو نَمِیتنی؛ مو معطل مُونی تاکه تمامِ رمه ها جَم شُنه و اُونا سنگ ره از دانِ چاه لول بِدیه؛ اوخته گوسپندوی خُو ره آو مِیدی.“ ‏9 هنوز قد ازوا توره مُوگُفت که راحیل قد رَمِه آتِه خُو اَمَد، چُون اُو چوپونی ازوا ره مُوکد. ‏10 وختِیکه یعقُوب راحیل دُخترِ مامای خُو لابان ره قد رَمِه مامای خُو لابان دِید، اُو نزدِیک اَمَده سنگ ره از دانِ چاه لول دَد و رَمِه مامای خُو لابان ره سیر آو کد. ‏11 اوخته یعقُوب راحیل ره ماخ کد و دَ آوازِ بِلند دَ چخرا کدو شُد. ‏12 و یعقُوب دَ راحیل گُفت که اُو قَومای آتِه شی و باچِه رِبِکا اَسته. پس راحیل دَوِیده دَوِیده رفت و آتِه خُو ره خبر کد. ‏13 وختی لابان خبرِ اَمَدونِ خوارزَدِه خُو ره شِنِید اُو دَوِیده دَ دَمِ راهِ شی رفت و اُو ره دَ بغل خُو گِرِفته ماخ کد و دَ خانِه خُو بُرد و یعقُوب از تمامِ چِیزا دَ لابان نقل کد. ‏14 اوخته لابان دَزشی گُفت: ”تُو گوشت و استُغون مه اَستی.“ و یعقُوب یگ ماه ره قد ازُو تیر کد. ‏15 بعد ازُو لابان دَزشی گُفت: ”ازی که تُو قَومای مه اَستی، آیا تُو باید مُفت بَلدِه مه خِدمت کنی؟ نَه، دَز مه بُگی که مُزد تُو چی بَشه.“

‏16 لابان دُو دُختر دَشت. نامِ کٹِه شی لیه بُود و نامِ ریزِه شی راحیل. ‏17 لیه چِیمای دِلکش دَشت، مگم راحیل غَدر نُوربَند و خوش اَندام بُود. ‏18 یعقُوب که راحیل ره دوست دَشت دَ لابان گُفت: ”بَلدِه دُخترِ ریزِه تُو راحیل هفت سال دَز تُو خِدمت مُونُم.“ ‏19 و لابان گُفت: ”بِهتر اَسته که اُو ره دَز تُو بِدُم، تا اِی که اُو ره دَ یَگو مردِ دِیگه بِدُم. قد ازمه بُمَن.“ ‏20 یعقُوب بَلدِه راحیل هفت سال دَ لابان خِدمت کد، مگم بخاطرِ مُحَبَتی که نِسبَت دَ راحیل دَشت، امُو سال ها دَ نظر شی مِثلِ چند روز معلُوم شُد. ‏21 اوخته یعقُوب دَ لابان گُفت: ”وخت مه پُوره شُده، خاتُون مَره دَز مه بِدی تا قد شی یگ جای شُنُم.“ ‏22 پس لابان پگ مردُمای امزُو جای ره جَم کد و دَزوا توی دَد. ‏23 وختِیکه شاو شُد، لابان دُخترِ کٹِه خُو لیه ره گِرِفته دَ پیشِ یعقُوب اَوُرد. و یعقُوب قد شی خاو شُد. ‏24 و لابان کنِیز خُو زِلفه ره دَ دُختر خُو لیه دَد تا کنِیز شی بَشه.

‏25 وختِیکه صُبح شُد یعقُوب دِید که لیه دَ پالُوی شی اَسته. اوخته اُو دَ لابان گُفت: ”اِی چی کار بُود که قد ازمه کدی؟ آیا ما بَلدِه راحیل دَز تُو خِدمت نَکدُم؟ چرا مَره بازی دَدی؟“ ‏26 لابان گُفت: ”رسم-و-رَواج دَ جای ازمو امِیطور نِییه که دُخترِ ریزه ره پیش از دُخترِ کٹه دَ شُوی بِدی. ‏27 هفتِه توی ازی دُختر ره تکمِیل کُو؛ اوخته اُو دُختر ره ام دَز تُو مِیدی، دَ شرطِیکه هفت سالِ دِیگه دَز مه خِدمت کنی.“ ‏28 پس یعقُوب امُو رقم کد و هفتِه توی لیه ره تَکمِیل کد؛ بعد ازُو لابان دُخترِ ریزِه خُو راحیل ره ام دَ عِنوانِ خاتُو دَز شی دَد. ‏29 و لابان کنِیز خُو بِلهه ره دَ دُختر خُو راحیل دَد تا کنِیز شی بَشه. ‏30 و یعقُوب قد راحیل ام یگجای شُد و اُو ره از لیه کده کَلوتر دوست دَشت. و اُو هفت سالِ دِیگه دَ لابان خِدمت کد.

‏31 وختی خُداوند دِید که لیه مُحَبَت نَمُوشه، اُو رَحم شی ره واز کد. مگم راحیل نازای مَند. ‏32 و لیه حامِله شُده یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد و اُو ره رئـوبین نام ایشت، چُون اُو گُفت: ”خُداوند رَنج-و-مُصِیبت مَره دِیده؛ حتماً آلی شُوی مه مَره دوست مِیدَنه.“ ‏33 لیه بسم حامِله شُده یگ باچه کد و گُفت: ”خُداوند شِنِیده که ما مُحَبَت نَمُوشُم، اُو امی باچه ره ام دَز مه بخشِید.“ و اُو ره «شِمعون» نام ایشت. ‏34 لیه دفعِه دِیگه حامِله شُد و یگ باچه زَیده گُفت: ”اِیمدَفعه شُوی مه دَز مه دِلبَسته مُوشه چراکه سِه باچه بَلدِه شی دَ دُنیا اَوُردیم.“ امزی خاطر اُو ره «لاوی» نام کد. ‏35 دفعِه دِیگه لیه حامِله شُد و بسم یگ باچه دَ دُنیا اَوُرده گُفت: ”اِیمدَفعه خُداوند ره سِتایش مُونُم.“ امزی خاطر اُو ره «یهُودا» نام ایشت. بعد ازُو لیه از اَولاد کدو مَند.