هُدائے پاکێن روهئے اێر کپگ
2
1 وهدے پِنْتیکاسْتئے* رۆچ آتک، سجّهێن یکجاه مُچّ اتنت.
2 اَناگت چه آسمانا یک انچێن تئوارے آتک که گوَشئے ترندێن گواتے اَت و هما لۆگ که آ اۆدا نِشتگ‌اتنت گواتا مان پتات.
3 آیان بازێن آس‌پئیمێن شَهم و شماله دیست که زُبانُک دئیان هر یکّێئے سرا اێر نِشتنت.
4 آ سجّهێن، چه هُدائے روها پُرّ بوتنت و انچُش که پاکێن روه آیان واک و توان بَکشگا اَت، ڈنّی زبانان هبر کنگا لگّتنت.
5 آ رۆچان، آسمانئے چێرا هر مُلک و هر کئومئے هُدادۆستێن یَهودی، اورْشَلیما جهمنند اتنت.
6 وهدے اے تئوار چِست بوت، بازێن مردمے یکجاه مُچّ بوت و هئیران و هَبَکّه مَنت، چیا که هرکَس چه مریدانی دپا وتی جندئے زبانا اِشکنگا اَت.
7 گڑا، په بَه مانگی* و هئیرانی گوَشتِش:
«بارێن، اے که هبر کنگا اَنت جَلیلی نه‌اَنت؟
8 گڑا چِه پئیما ما سجّهێن، چه آیانی دپا وتی ماتی زبانا اِشکنگا اێن!؟
9 ما، چه پارس، ماد و ایلام، چه بئین‌النهرئین، یَهودیَه، کاپادوکیَه، پُنتوس و آسیایا،*
10 چه پْریجیَه، پَمْپیلیَه و مِسرا اێن، چه لیبیائے هما هَند و دَمگان که کِرینیئے نزّیکا اَنت و انچُش چه روما آتکگێن مردم اێن،
11 یَهودی و درکئومێن* یَهودی بوتگێن مردم، کْریتی و اَرَب هم.
ما سجّهێن اِشکنگا اێن که مئے زبانا، هُدائے مزنێن کاران درشانَ کننت.»
12 گڑا په هئیرانی چه یکدومیا جُستِش کرت:
«اے کار و هبرانی مانا چی اِنت؟»
13 بله لهتێن په مَلنڈ و مَسکرا گوَشگا اَت:
«شرابا مست و ملار کرتگ‌اَنت.»
پِتْرُس مُچّیئے دێما تْرانَ کنت
14 آ وهدی، پِتْرُس گۆن آ دگه یازدهێنان پاد آتک و په بُرزتئواری گۆن آیان گوَشتی:
«او یَهودیان و اورْشَلیمئے جهمنندان!
سرپد ببێت و منی هبران دلگۆش کنێت.
15 اے مردم، آ ڈئولا که شما هئیالَ کنێت، مست نه‌اَنت.
اَنگت ساهت سباهئے نُه* اِنت.
16 اے هما هال و هبر اِنت که یوییل نبیا اے ڈئولا پێشگۆیی کرتگ.
17 ‹هُدا گوَشیت:
«گُڈّی رۆچان، سجّهێن مردمان چه وتی روها سررێچَ کنان.
شمئے جنک و بچک پئیگمبریَ کننت، شمئے وَرنا اِلهامَ گرنت و پیرێن، وابَ گِندنت.
18 آ رۆچان، وتی گُلام و مۆلِدان چه وتی روها سررێچَ کنان و آ هم پئیگمبریَ کننت.
19 بُرزاد مان آسمانا مۆجزه و اَجِکّایی* و جهلاد مان زمینا اَجَبَّتێن نشانی پێشَ داران، هۆن و آس و مُجێن دوت.
20 چه هُداوندئے پُرشئوکتێن رۆچئے رسگا پێسر، رۆچ تهاردێم و ماه هۆنچَکَ بیت.
21 آ رۆچا، هرکَس هُداوندئے ناما بگیپت، رَکّیت.»›*
22 «او اِسراییلیان!
دِلگۆش کنێت.
انچُش که شما وتَ زانێت، هُدایا شمئے نیاما مۆجزه و اَجِکّایی و اَجَبَّتێن نشانی چه ایسّا ناسِریئے نێمگا زاهر و پَدّر کرت و اے ڈئولا په آییا گواهی داتی.
23 اے مرد گۆن هُدائے پێشزانتی و گیشّێنتگێن شئورا شمئے دستا دئیگ بوت و شما گۆن بێدینانی کُمکا سَلیبئے سرا دْرتک و کُشت.
24 بله هُدایا چه مُردگان زندگ کرت و چه مَرکئے رنج و اَزابا رَکّێنت،* چیا که نبوتنی اَت مَرک آییا وتی پنجگانی تها بداریت،
25 هما دابا که داوودا آییئے بارئوا پێشگۆیی کرتگ و گوَشتگ:
‹من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوبا منَ نلرزان و نٹَگلان.
26 پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت.
جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت،
27 چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
28 تئو منا زِندئے راه سۆج داتگ‌اَنت و وتی پهناتا منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.›*
29 «او براتان!
من په دلجمی شمارا گوَشان که مئے بُنپیرُک داوود مرت، کبر و کپُن بوت و آییئے کبر تان مرۆچی مئے گوَرا هست‌اِنت.
30 بله آ پئیگمبرے اَت و زانتگ‌اتی هُدایا سئوگند وارتگ و کئول کرتگ که چه آییئے نَسلا یکّێا، آییئے بادشاهیئے تَهتئے سرا نادێنیت.
31 داوودا چه پێشا، آیۆکێن رۆچ دیستگ‌اتنت و مَسیهئے جاه جنَگئے بارئوا گوَشتگ‌اَتی که آ نه مُردگانی جهانا یله کنگَ بیت و نه آییئے جۆنَ سَڑیت و پوسّیت.*
32 هُدایا ایسّا مَسیه زندگ کرت و ما سجّهێن اے راستیئے شاهد اێن.
33 آ، هُدائے راستێن نێمگا بُرزاد برگ بوت.
چه پتا، واده داتگێن پاکێن روه آییا رَست و هما ڈئولا که شما گِندگ و اِشکنگا اێت، نون پاکێن روهی بێکِساس* بَکشتگ.
34 چیا که داوود وت آسمانا بُرزاد نَشُت، بله گوَشتگی:
‹هُداوندا گۆن منی هُداوندا* گوَشت، «منی راستێن نێمگا بنند
35 تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرئے پَدَگ و چارچۆبهے بکنان.»›*
36 «پمێشکا، اِسراییلئے سجّهێن کئوم اَلّم بزانت، هما ایسّا که شما سَلیب کَشّت، هُدایا هُداوند و مَسیه کرتگ.»
37 وهدے مردمان اے هبر اِشکتنت، باز دل پَدَرْد بوتنت و گۆن پِتْرُس و آ دگه کاسِدان گوَشتِش:
«او براتان!
ما چۆن بکنێن؟»
38 پِتْرُسا گۆن آیان گوَشت:
«چه وتی گناهان پشۆمان ببێت* و چه شما هرکَس ایسّا مَسیهئے ناما پاکشۆدی بکنت، تان هُدا شمئے گناهان ببَکشیت.
آ وهدا شمارا هُدائے پاکێن روه، تُهپه و ٹێکیَ رسیت.
39 هُداوندئے اے لبز و کئول اێوک و تهنا په شما نه‌اِنت، په شمئے چُکّ و اۆبادگ و آ دگه دورێن هَند و دَمگانی هما مردمان اِنت هم، که مئے هُداوندێن هُدا آیان وتی کِرّا تئوارَ کنت.»*
40 پِتْرُسا، آ، پنت و سۆج دئیانا کَڈّن* کرت و گوَشتنت:
«وتا چه اے گُمراهێن نَسل و پدرێچا برَکّێنێت.»
41 گڑا، همایان که آییئے کُلئو و پئیگام زرت، پاکشۆدی هم کرت و آ رۆچا، کِساس سئے هزار مردم گۆن باورمندان هۆر بوت.
42 آیان، په کاسِدانی درس و سَبکا، په شریکدارێن زِندا، په نانئے بهر کنگ* و په دْوایا، وتا نَدر کرت.
43 سجّهێنانی دلا بیمّ و تُرسے نِشت و چه کاسِدان مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی زاهر و پَدّرَ بوت.
باورمندانی شریکدارێن زِند
44 سجّهێن باورمند، گۆن یکدگرا هۆر و سجّهێن مال و هستیا شریکدار اتنت.
45 آیان وتی مال و مِلکت بَها و نَدرَ کرت و هرکَسئے گَرَز و زلورتانی سرا، سجّهێنانی نیاما بهرَ کرتنت.
46 آ، هر رۆچ گۆن همدلی، مزنێن پرستشگاها مُچَّ بوتنت و وتی لۆگان هم په وشّی و دلسِتکی نانِش بهرَ کرت و هۆریگا وراکِشَ وارت.
47 هُدااِش سَتا و سَنا کرت و سجّهێن مهلوکا آ دۆست اتنت.
هُداوند هم رۆچ په رۆچ رَکّێنتگێن مردمان گێشا چه گێشتر کنان اَت.