رُومیا 2

فصلِ دوّم

قضاوَتِ عادِلانِه خُدا

‏1 پس تُو هیچ بانه نَدَری، اَی آدمی که قضاوَت مُونی، هر کسی که بَشی؛ دَ حقِیقت دَ بارِه هر چِیزی که دِیگرو ره قضاوَت مُوکُنی، تُو خود ره محکُوم مُونی؛ چُون تُو که قضاوَت مُونی، خود تُو ام امُو کارا ره انجام مِیدی. ‏2 مو مِیدَنی که قضاوَتِ خُدا دَ بَلِه کسای که امی رقم کارا ره انجام مِیدیه، بَرحق اَسته. ‏3 پس تُو اَی آدمی که دَ بَلِه انجام دِهِنده_های امزی کارا قضاوَت مُونی و خود تُو ام امُو چِیزا ره مُوکُنی، آیا گُمان مُونی که از قضاوَتِ خُدا دُوتا کده مِیتَنی؟ ‏4 یا که مِهربانی، بُردباری و صبرِ بےاندازِه ازُو ره ناچِیز حِساب مُونی؟ آیا تُو نَمُوفامی که مِهربانی خُدا تُو ره سُون توبه هِدایَت مُونه؟ ‏5 لیکِن بخاطرِ کَله‌شَخی و دِلِ ناتوبِه خُو تُو بَلدِه خُو غَضَب ذخِیره مُونی بَلدِه روزِ غَضَب وختِیکه قضاوَتِ عادِلانِه خُدا ظاهِر مُوشه. ‏6 چُون خُدا دَ هر کس مُطابِقِ اعمال شی اَجر یا جَزا مِیدیه: ‏7 دَ کسای که قد صَبر-و-حَوصِله کارِ نیک انجام دَده دَ طلبِ جلال و عِزَت و زِندگی از بَین نَرفتَنی اَسته، خُدا زِندگی اَبَدی مِیدیه؛ ‏8 لیکِن کسای که خودخاه اَسته و از حقِیقت اِطاعَت نَمُونه، بَلکِه از شرارَت، بَلدِه ازوا قار و غَضَب مُقرَر اَسته. ‏9 مُصِیبت و پریشانی بَلدِه جانِ هر اِنسانی اَسته که کارِ بَد کُنه، اوّل بَلدِه یهُود، بعد ازُو بَلدِه غَیرِ یهُود، ‏10 لیکِن بَلدِه هر کسی که کارِ نیک کُنه جلال، عِزَت و آرامِش اَسته، اوّل بَلدِه یهُود، بعد ازُو بَلدِه غَیرِ یهُود، ‏11 چُون خُدا از کس طرفداری نَمُوکُنه.

‏12 تمامِ کسای که بِدُونِ شریعت گُناه کده، امچُنان بِدُونِ شریعت نابُود مُوشه و تمامِ کسای که دَ قَیدِ شریعت گُناه کده، دَ وسِیلِه شریعت قضاوَت مُوشه. ‏13 چُون کسای که شریعت ره مِیشنَوه دَ نظرِ خُدا عادِل حِساب نَمُوشه، بَلکِه کسای که شریعت ره دَ جای میره، عادِل حِساب مُوشه. ‏14 وختی مردُمای غَیرِ یهُود که شریعت نَدره، احکامِ شریعت ره طبیعتاً دَ جای میره، اُونا باوجُودِ که شریعت نَدره، خودون شی بَلدِه خُو یگ شریعت اَسته. ‏15 اُونا نِشو مِیدیه که مُقرَراتِ شریعت دَ دِل_های ازوا نوِشته یَه و وِجدانِ ازوا دَ اِی باره شاهِدی مِیدیه، چراکه فِکرای ازوا یا اُونا ره ملامَت مُوکُنه یا ازوا دِفاع مُونه. ‏16 دَ مُطابِقِ خوشخبری که ما اِعلان مُونُم، اِی کار دَ روزی رُخ مِیدیه که خُدا فِکرای تاشِه اِنسان_ها ره دَ وسِیلِه عیسیٰ مسیح قضاوَت مُوکُنه.

یهُودیا و شریعت

‏17 پس اگه تُو خود ره یهُود مُوگی و دَ شریعت تکیه مُونی و دَ بارِه رابِطِه خُو قد خُدا لاف مِیزَنی، ‏18 تُو که خاست-و-اِرادِه ازُو ره مِیدَنی و چِیزای بِهترِین ره اِنتِخاب مُونی، چراکه از شریعت هِدایَت گِرِفتے، ‏19 و یقِین دَری که بَلدِه کورا راهنُما اَستی و بَلدِه کسای که دَ ترِیکی اَسته نُور، ‏20 تُو که اِصلاح کُنِندِه جاهِلا اَستی و معلِمِ آدمای نارَسِیده و دَ شریعت صُورتِ معرِفَت و حقِیقت ره دَری، ‏21 و تُو که دِیگرو ره تعلِیم مِیدی، چرا خود ره تعلِیم نَمِیدی؟ تُو که دَ ضِدِ دُزی وَعظ مُونی، چرا خود تُو دُزی مُونی؟ ‏22 تُو که مُوگی، کس باید زِنا نَکُنه، چرا خود تُو زِنا مُوکُنی؟ تُو که از بُت_ها نفرَت دَری، چرا بُت‌خانه_ها ره غارَت مُونی؟ ‏23 تُو که دَ بارِه شریعت لاف مِیزَنی، چرا قد مَیده کدونِ شریعت دَ خُدا بےاِحتِرامی مُونی؟ ‏24 چُون امُو رقم که نوِشته شُده: ”بخاطرِ ازشُمو دَ ضِدِ نامِ خُدا دَ مینکلِ مردُمِ غَیرِ یهُود کُفرگویی مُوشه.“

‏25 اگه شریعت ره دَ جای بیری، خَتنه شُدو فایدَمَند اَسته؛ ولے اگه شریعت ره مَیده کُنی، ختنِه تُو مِثلِ ناختنَگی مُوشه. ‏26 پس اگه آدمِ ناخَتنه احکامِ شریعت ره دَ جای میره، آیا ناختنَگی ازُو خَتنه حِساب نَمُوشه؟ ‏27 امُو کسی که جِسماً خَتنه نَشُده، ولے شریعت ره دَ جای میره، تُو ره محکُوم مُونه، تُو ره که نوِشتِه شریعت و خَتنه دَری، مگم شریعت ره مَیده مُونی. ‏28 چُون اُو که دَ ظاهِر یهُودی اَسته، یهُودی حقِیقی نِییه و نَه ام ختنِه ظاهِری که دَ جِسم اَسته، ختنِه حقِیقی یَه، ‏29 بَلکِه یهُودی حقِیقی کسی اَسته که دَ باطِن یهُودی یَه و ختنِه حقِیقی امُو اَسته که دَ قَلب دَ وسِیلِه روح انجام شُده، نَه دَ مُطابِقِ نوِشتِه شریعت. امی رقم شخص نَه دَ وسِیلِه اِنسان، بَلکِه دَ وسِیلِه خُدا تعرِیف-و-تَوصِیف مُوشه.