فصلِ بِیست و پنجُم
پولُس دَ حُضُورِ فِستوس والی
1 اوخته فِستوس سِه روز بعد از رسِیدون خُو دَ ولایتِ یهُودیه، از قَیصَریه دَ اورُشَلیم رفت. 2 پیشوایونِ عالی مقام و رِیش سفیدای یهُود دَ پیشِ فِستوس اَمَده اِدعا_های خُو ره دَ ضِدِ پولُس دَزُو گُفت و ازُو خاهِش کد 3 که دَزوا لُطف کده پولُس ره دَ اورُشَلیم رَیی کُنه. اُونا دَ کَمِین بُود تا اُو ره دَ بَینِ راه بُکُشه. 4 مگم فِستوس دَ جوابِ ازوا گُفت: ”پولُس دَ قَیصَریه نظر بَند اَسته و خود مه دَ زُودی دَ اُونجی پس مورُم. 5 کسای که از مینکلِ شُمو صاحِبِ اِختیار اَسته بییه و قد مه بوره و اگه کُدَم خطای امزُو آدم سر زَده بَشه، اُونا اِدعای خُو ره رُوی دَ رُوی ازُو بُگه.“
6 فِستوس تقرِیباً هشت یا دَه روز دَ اورُشَلیم مَند و بعد ازُو دَ قَیصَریه رفت. روزِ دِیگِه شی دَ چَوکی قضاوَت شِشت و اَمر کد که پولُس ره بیره. 7 وختِیکه پولُس اَمَد، یهُودیای که از اورُشَلیم اَمَده بُود، گِردِ ازُو ره گِرِفت و اِدعا_های کَلو و خطرناک دَ ضِدِ پولُس پیش کد، مگم نَتنِست که ثبُوت کنه. 8 پس پولُس از خود خُو دِفاع کده گُفت: ”ما نَه دَ خِلافِ شریعتِ یهُود کُدَم کاری کدیم و نَه ام دَ ضِدِ خانِه خُدا و قَیصرِ رُوم دُچارِ کُدَم خطایی شُدیم.“ 9 مگم فِستوس که میخاست یهُودیا ره راضی نِگاه کُنه، دَ پولُس گُفت: ”آیا قبُول دَری که دَ اورُشَلیم بوری و دَ اُونجی دَ پیشِ خود مه دَ بارِه امزی اِدعا_ها محاکِمه شُنی؟“ 10 پولُس دَ جواب شی گُفت: ”فِعلاً ما دَ پیشِ تختِ قضاوَتِ قَیصر، یعنی دَمزُو جای که باید محاکِمه شُنُم، ایسته یُم و خود شُمو بِهتر مِیدَنِید که ما مُرتکِب هیچ جُرمی دَ ضِدِ یهُودیا نَشُدیم. 11 اگه مُجرِم بَشُم و یا کُدَم کارِ بَد کده بَشُم که قابِلِ اِعدام بَشه، از مَرگ سرکشی نَدَرُم. لیکِن اگه اِدعا_های که امی نفرا دَ خِلافِ ازمه کده هیچ حقِیقت نَدره، هیچ کس حق نَدره که مَره دَ دِستِ امزی کسا بِدیه. ما دَ پیشِ قَیصرِ رُوم دادخاهی مُونُم.“ 12 پس فِستوس قد مُشاوِرِین خُو مشوَره کده دَ جواب شی گُفت: ”آلی که از قَیصر دادخاهی کدی، دَ پیشِ قَیصر موری.“
پولُس دَ حُضُورِ اَگرِیپاس پادشاه
13 چند روز بعد اَگرِیپاس پادشاه و خاتُون شی بِرنِیکی دَ قَیصَریه اَمَد تاکه دَ فِستوس خوش اَمدِید بُگه. 14 پس ازی که اُونا روزای کَلو ره دَ اُونجی مَند، فِستوس قضیِه پولُس ره دَ پیشِ پادشاه رَسَنده گُفت: ”دَ اِینجی یگ آدم اَسته که از دَورِه فیلِکس بَندی مَنده. 15 وختِیکه دَ اورُشَلیم رفتُم، پیشوایونِ عالی مقام و کٹه‌کَلونای یهُود دَ ضِدِ ازُو رَسماً پیشِ ازمه شِکایت کد و خاهِش کد که اُو محکُوم شُنه. 16 ما دَ جوابِ ازوا گُفتُم که دَ رسم-و-رَواجِ رُوم اِی رقم نِییه که یگ آدم بِدُونِ محکمه بَلدِه جَزا تسلِیم شُنه، بَلکِه پیش ازی که آدمِ مُتَهَم شُده ره تسلِیم کنه، اُو ره قد مُدَعیای شی رُوی دَ رُوی مُونه و بَلدِه شی فرصت مِیدیه تا دَ بَرابرِ اِدعاها از خود دِفاع کُنه. 17 پس وختِیکه اُونا دَ اِینجی اَمَد، ما بِدُونِ معطل دَ روزِ دِیگِه شی دَ چَوکی قضاوَت شِشتُم و اَمر کدُم که امُو آدم ره بیره. 18 غَیتِیکه مُدَعیای شی باله شُد، دَ خِلافِ ازُو هیچ جُرمی ره اِدعا نَکد که ما اِنتِظار دَشتُم، 19 بَلکِه دَ بارِه دِینِ خودون شی دَ بَینِ ازوا اِختِلاف وجُود دَشت و ام دَ بارِه یگ شخص دَ نامِ عیسیٰ که مُرده، مگم پولُس اِدعا مُونه که اُو زِنده یَه. 20 ازی که دَ اِی باره دُودِله بُودُم، ازُو پُرسان کدُم که ’آیا میخاهی دَ اورُشَلیم بوری تا اِی قضیه دَ اُونجی فَیصَله شُنه؟‘ 21 مگم پولُس خاهِش کد که تا زمانِ فَیصَلِه قَیصر نظربَند بَشه. پس ما اَمر کدُم که اُو ره نظربَند کنه تا غَیتِیکه بِتَنُم اُو ره دَ پیشِ قَیصر رَیی کنُم.“ 22 اَگرِیپاس دَ فِستوس گُفت: ”غَدر مَیل دَرُم که تورای ازُو ره خود مه قد گوش خُو بِشنَوُم.“ فِستوس دَ جواب شی گُفت: ”صَباح تورای شی ره مِیشنَوی.“
23 روزِ دِیگِه شی اَگرِیپاس و بِرنِیکی قد ڈب‌ڈبِه کَلو اَمَد و قد قومَندانا و مَردای نامتُوی شار دَ صالُونِ عُمُومی داخِل شُد. دَ اَمرِ فِستوس، اُونا پولُس ره حاضِر کد. 24 اوخته فِستوس گُفت: ”جنابِ اَگرِیپاس پادشاه، و اَی تمامِ کسای که دَ اِینجی حاضِر اَستِید! امی آدم ره مِینگرِید، تمامِ مردُمِ یهُود، چی دَ اورُشَلیم و چی دَ اِینجی، دَ سرِ امزی آدم دَ پیش مه عرض کده و قد چِیغ-و-شورِ کَلو گُفته که اِی آدم نَباید دِیگه زِنده بُمَنه! 25 لیکِن ما پَی بُردیم که اِی آدم هیچ کاری نَکده که سزاوارِ مَرگ بَشه، ولے بخاطری که از قَیصر دادخاهی کده، ما تصمِیم گِرِفتیم که اِی ره دَ پیشِ ازُو رَیی کنُم. 26 مگم ازی که مطلبِ واضِح نَدَرُم که دَ اعلیٰ حضرت دَ بارِه ازی نوِشته کنُم، اِی ره دَ اِینجی دَ پیش پگ شُمو و مخصُوصاً دَ حُضُورِ اَگرِیپاس پادشاه اَوُردیم تا بعد از تحقِیقات یَگو چِیز پَیدا کده نوِشته کنُم. 27 چُون فِکر مُوکنُم عاقِلانه نِییه که یگ بَندی ره رَیی کنُم و اِدعاهای ره که دَ خِلاف شی شُده ذِکر نَکنُم.“