فصلِ نُهم
یگ آدمِ کور بِینا مُوشه
1 دَ حالِیکه اُو رَیی بُود، یگ آدم ره دِید که از رَحمِ آبِه خُو کور دَ دُنیا اَمَدُد. 2 یارای شی ازُو پُرسان کده گُفت: ”اُستاد، گُناهِ کِی بُوده که اِی آدم کور تَوَلُد شُده؟ از خود شی یا از آته و آبِه شی؟“ 3 عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”نَه اِی آدم گُناه کده و نَه آته و آبِه شی، بَلکِه اِی کور تَوَلُد شُده تا کارای خُدا دَ وسِیلِه شی بَرمَلا شُنه. 4 تا وختِیکه روز اَسته، مو باید کارای امزُو ره انجام بِدی که مَره رَیی کده. شاو مییه و دَ اُو غَیت هیچ کس کار کده نَمِیتنه. 5 تا وختِیکه ما دَ دُنیا اَستُم، نُورِ دُنیا اَستُم.“ 6 اِی چِیزا ره که گُفت، دَ بَلِه زمی تُف کد و قد تُف خُو یگ مِقدار لَی جور کده دَ بَلِه چِیمای ازُو آدمِ کور مَلِید 7 و دَزُو گُفت: ”بورُو، چِیمای خُو ره دَ حَوضِ سِیلوحا بُشوی.“ «سِیلوحا» یعنی «رَیی شُده.» پس اُو رفته چِیمای خو ره شُشت و بِینا شُده پس اَمَد.
8 همسایه‌گو و کسای که پیش ازُو اُو ره بحَیثِ یگ گدایگرِ کور مِینَخشِید، قد یگدِیگه خُو گُفت: ”آیا اِی امُو آدم نِییه که شِشته گدایگری مُوکد؟“ 9 بعضی_ها گُفت: ”امُو اَسته.“ ولے بَعضی_های دِیگِه شی گُفت: ”نَه، اُو نِییه، مگم رقمِ امزُو اَلّی اَسته.“ لیکِن اُو خود شی گُفت: ”ما امُو آدم اَستُم.“ 10 اوخته اُونا ازُو پُرسان کده گُفت: ”پس چِیمای تُو چِطور بِینا شُد؟“ 11 اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”امُو آدم که عیسیٰ نام دَره، گِل جور کده دَ بَلِه چِیمای مه مَلِید و دَز مه گُفت که ’بورُو، دَ حَوضِ سِیلوحا بُشوی.‘ پس ما رفته شُشتُم و بِینا شُدُم.“ 12 اوخته اُونا دَزُو گُفت: ”اُو نفر دَ کُجا اَسته؟“ اُو گُفت: ”ما چی خبر دَرُم!“
سوال و جوابِ فرِیسیا دَ بارِه شفای آدمِ کور
13 اُونا امُو آدم ره که سابِق کور بُود، دَ پیشِ فرِیسیا بُرد. 14 دَمزُو روز که عیسیٰ گِل جور کده چِیمای ازُو آدم ره بِینا کدُد، روزِ آرام بُود. 15 پس فرِیسیا ام ازُو نفر پُرسان کده گُفت: ”چِطور بِینا شُدی؟“ و اُو دَزوا گُفت: ”عیسیٰ دَ بَلِه چِیمای مه گِل مَلِید، ما شُشتُم و آلی مِینگرُم.“ 16 اوخته بعضی از فرِیسیا گُفت: ”اِی آدم از طرفِ خُدا نِییه، چراکه روزِ آرام ره اِحترام نَکده.“ لیکِن دِیگای شی گُفت: ”یگ آدمِ گُناهکار چِطور مِیتنه اِی رقم مُعجزه کُنه؟“ پس اُونا مَنِه خُو دُو شَق شُد. 17 اُونا بسم از آدمی که سابِق کور بُود پُرسان کده گُفت: ”تُو دَ بارِه امزُو آدم چی مُوگی، امُو که چِیمای تُو ره واز کده؟“ اُو گُفت: ”اُو یگ پَیغمبر اَسته.“
18 مگم یهُودیا باز ام دَ تورِه ازُو باوَر نَکد که اُو کور بُوده و بِینا شُده، تا غَیتِیکه آته و آبِه ازُو آدمِ بِینا شُده ره کُوی کد 19 و ازوا پُرسان کده گُفت: ”آیا امی باچِه شُمو اَسته که مُوگِید کور دَ دُنیا اَمَده؟ پس آلی چِطور مِینگره؟“ 20 آته و آبِه شی دَ جوابِ ازوا گُفت: ”مو مِیدَنی که اِی باچِه مو اَسته و کور دَ دُنیا اَمَده. 21 مگم اِی که آلی اُو چِطور مِینگره، مو خبر نَدَری و اِی ره ام نَمِیدَنی که کِی چِیمای شی ره واز کده. از خود شی پُرسان کُنِید. اُو جوان شُده؛ جواب خُو ره خود شی مِیدیه.“ 22 امی توره ره آته و آبِه شی از ترسِ یهُودیا گُفت، چُون یهُودیا گاه موافِقت کدُد که اگه کسی اِقرار کُنه که عیسیٰ امُو مسیح اَسته، اُو ره از عِبادت خانه بُر مُونه. 23 امزی خاطر آته و آبِه شی گُفت: ”اُو جوان شُده، از خود شی پُرسان کنِید.“
24 پس اُونا دفعِه دوّم امُو آدم ره که سابِق کور بُود، کُوی کده گُفت: ”خُدا ره سِتایش-و-تَمجِید کُو! مو مِیدَنی که امُو آدم یگ آدمِ گُناهکار اَسته.“ 25 اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”ما نَمُوفامُم که اُو یگ آدمِ گُناهکار اَسته یا نَه. لیکِن یگ چِیز ره ما مِیدَنُم: ما کور بُودُم و آلی مِینگرُم.“ 26 اُونا دَزُو گُفت: ”اُو قد ازتُو چی کار کد؟ چِطور چِیمای تُو ره واز کد؟“ 27 اُو دَ جوابِ ازوا گُفت: ”ما پیشتَر دَز شُمو گُفتُم، مگم شُمو گوش نَکدِید. چرا میخاهِید که دُوباره بِشنَوِید؟ نَه که شُمو ام میخاهِید پَیرَوِ ازُو شُنِید، یا نَمُوشِید؟“ 28 اوخته اُونا اُو ره دَو زَده گُفت: ”تُو پَیرَوِ امزُو آدم اَستی! مو پَیرَوای مُوسیٰ یی. 29 مو مِیدَنی که خُدا قد مُوسیٰ توره گُفته، لیکِن دَ بارِه امزُو آدم، مو نَمُوفامی که از کُجا اَمَده.“ 30 آدمی که سابِق کور بُود دَ جوابِ ازوا گُفت: ”اِی یگ گپِ عجِیب اَسته که شُمو پَی نَموفتِید اُو از کُجا اَمَده، دَ حالِیکه اُو چِیمای مَره واز کده. 31 مو مِیدَنی که خُدا دُعای آدمِ گُناهکار ره نَمِیشنَوه، مگم کسی که خُدا ره عِبادت مُونه و خاست-و-اِرادِه ازُو ره دَ جای میره، دُعای ازُو شخص ره مِیشنَوه. 32 از اِبتِدای عالم تا آلی ره شِنِیده نَشُده که یَگو کس چِیمای آدمی ره که کور دَ دُنیا اَمَده، واز کُنه. 33 اگه اِی آدم از طرفِ خُدا نَمُوبُود، هیچ کاری کده نَمیتَنِست.“ 34 فرِیسیا دَ جوابِ ازُو گُفت: ”تُو که کامِلاً دَ گُناه تَوَلُد شُدی، آیا تُو مو ره تعلِیم مِیدی؟“ پس اُونا اُو ره ازُونجی بُر کد.
35 وختی عیسیٰ خبر شُد که اُونا امُو آدم ره بُر کده، اُو امُو نفر ره پَیدا کده گُفت: ”آیا تُو دَ «باچِه اِنسان» ایمان دَری؟“ 36 اُو نفر دَ جواب شی گُفت: ”صاحِب، اُو کِی اَسته، تاکه ما دَزشی ایمان بیرُم؟“ 37 عیسیٰ دَزُو گُفت: ”تُو اُو ره امی‌آلی مِینگری و اُو کسی اَسته که قد ازتُو دَرَو توره مُوگیه.“ 38 اُو گُفت: ”یا مَولا، ما ایمان اَوُردُم،“ و عیسیٰ ره سَجده کد.
39 اوخته عیسیٰ گُفت: ”ما بَلدِه قضاوَت دَ اِی دُنیا اَمدیم تا کسای که کور اَسته بِینا شُنه و کسای که خود ره بِینا فِکر مُونه، کور شُنه.“ 40 بعضی از فرِیسیا که قد شی یگ جای بُود و اِی چِیزا ره شِنِید، گُفت: ”آیا تُو مُوگی که مو ام کور اَستی؟“ 41 عیسیٰ دَزوا گُفت: ”اگه شُمو کور مُوبُودِید گُناهِ شُمو نَبُود، لیکِن آلی که شُمو مُوگِید ’مو مِینگری،‘ گُناهِ شُمو باقی مُومَنه.“