فصلِ دَهُم
رَیی کدونِ هفتاد پَیرَو
1 بعد ازُو مَولا هفتاد نفرِ دِیگه ره تعیِین کد و اُونا ره دُو دُو نفر پیشلون خُو دَ هر شار و جایی که خود شی رفتَنی بُود رَیی کد. 2 پیش از رَیی کدو اُو دَزوا گُفت: ”حاصِل کَلو اَسته، لیکِن کارگر کم. امزی خاطر از صاحِبِ حاصِل خاهِش کُنِید که کارگرا ره بَلدِه جم کدونِ حاصِل خُو رَیی کُنه. 3 حَرکت کُنِید. اینه، ما شُمو ره مِثلِ باره‌گو دَ مینکلِ گُرگا رَیی مُونُم. 4 خلطِه پَیسه، بوغچه و چپلی قد خُو نَبرِید و قد هیچ کس دَ راه سلام-و-علَیک نَکنِید.
5 دَ هر خانِه که داخِل مُوشِید، اوّل بُگِید: ’سلامَتی-و-آرامِش دَمزی خانه بَشه.‘ 6 اگه دَ اُونجی یگ آدمِ صُلح‌طلب بَشه، سلام شُمو دَ بَلِه ازُو قرار مِیگِیره؛ لیکِن اگه نَبَشه، سلام شُمو پس دَ خودون شُمو مییه. 7 دَمزُو خانه بُمَنِید و هر چِیزی که مِیدیه بُخورِید و وُچی کُنِید، چراکه کارگر حقدارِ مُزد خُو اَسته. پس خانه دَ خانه نَگردِید.
8 دَ هر شارِ که داخِل مُوشِید و مِینگرِید که قد شُمو خوش‌آمَد مُونه، اوخته هر چِیزی ره که دَ پیش شُمو ایشت، بُخورِید؛ 9 و ناجورای ره که دَ اُونجی اَسته شفا بِدِید و دَزوا بُگِید که ’پادشاهی خُدا دَز شُمو نزدِیک شُده.‘ 10 مگم دَ هر شارِ که داخِل مُوشِید و مِینگرِید که قد شُمو خوش‌آمَد نَمُونه، اوخته دَ کُوچه_های شی رفته بُگِید: 11 ’حتیٰ خاکِ شار شُمو ره که دَ بَلِه پایای مو شِشته، دَ خِلاف شُمو ٹَک مِیزَنی. مگم بِدَنِید که پادشاهی خُدا نزدِیک شُده.‘ 12 ما دَز شُمو مُوگُم که دَ روزِ قضاوَت بَلدِه سَدُوم مَجازات سُبُکتَر مُوشه نِسبَت دَ امزُو شار.
سرزنِشِ مردُمای بےایمان
13 وای دَ حال تُو اَی خورَزِین! و وای دَ حال تُو اَی بَیت-صَیدا! چُون مُعجزای که دَ مَنِه ازشُمو ظاهِر شُد، اگه دَ صُور و صَیدون ظاهِر مُوشُد، اُونا غَدر وخت پیش پلاس مُوپوشِید و دَ خگِشتر شِشته توبه مُوکد. 14 مگم آلی دَ روزِ قضاوَت بَلدِه صُور و صَیدون مَجازات سُبُکتَر مُوشه نِسبَت دَز شُمو. 15 و تُو، اَی کَفرناحُوم، آیا تا آسمو سر تُو بِلند مُوشه؟ نَه، تُو دَ قارِ عالمِ مُرده_ها سرنِگون مُوشی!
16 کسی که از اَید شُمو شُنه، از اَیدِ ازمه شُده و کسی که شُمو ره رَد کُنه، مَره رَد کده و کسی که مَره رَد کُنه، امُو ره رَد کده که مَره رَیی کده.“
پس اَمَدونِ هفتاد پَیرَو
17 و اُو هفتاد پَیرَو دَ خوشی پس اَمَده گُفت: ”یا مَولا، دَ نامِ ازتُو حتیٰ جِنیات ام از اَید مو مُوشه.“ 18 عیسیٰ دَزوا گُفت: ”ما شَیطو ره دِیدُم که مِثلِ آتِشَک از آسمو تاه اُفتَد. 19 اینه، ما دَز شُمو قُدرت-و-اِختیار دَدیم که دَ بَلِه مار_ها و گژدُم_ها لَغه کُنِید و دَ بَلِه تمامِ قُدرت_های دُشمو زور بَشِید؛ و هیچ چِیز دَز شُمو ضرَر رَسَنده نَمِیتَنه. 20 مگم بَلدِه ازی خوشی نَکنِید که ارواحِ ناپاک از اَید شُمو مُوشه، بَلکِه بَلدِه ازی خوشی کُنِید که نام_های شُمو دَ عالمِ باله نوِشته شُده.“
اِختیاراتِ مسیح
21 دَ امزُو غَیت عیسیٰ دَ وسِیلِه روح اُلقُدس خوشی کده گُفت: ”اَی آته، صاحِبِ آسمو و زمی، از تُو شُکرگُزاری مُونُم که اِی چِیزا ره از آدمای دانا و هُوشیار تاشه کدے و بَلدِه بچکِیچای ریزه بَرمَلا کدے. اَرے اَی آته، چُون خاست-و-اِرادِه ازتُو امی بُود.
22 آتِه مه تمامِ چِیزا ره دَز مه تسلِیم کده؛ هیچ کس نَمِیدَنه که باچه کِی اَسته بَغَیر از آته و امی رقم هیچ کس نَمِیدَنه که آته کِی اَسته بَغَیر از باچه و بغَیر از کسای که باچه بِخایه دَزوا بَرمَلا کُنه.“
23 اوخته رُوی خُو ره سُون یارای خُو دَور دَد و تاشَکی دَزوا گُفت: ”نیک دَ بَختِ چِیمای شُمو که امُو چِیز ره مِینگره که شُمو مِینگرِید. 24 چُون ما دَز شُمو مُوگُم که غَدر پَیغمبرا و پادشایو آرزو دَشت که چِیزی ره که شُمو مِینگرِید بِنگره، ولے نَدِید و چِیزی ره که شُمو مِیشنَوِید بِشنَوه، مگم نَشِنِید.“
مُهِمتَرِین حُکم
25 دَ امزُو غَیت یگ عالِمِ شریعت باله شُده بَلدِه آزمایش از عیسیٰ سوال کد: ”اُستاد، ما چی کار کنُم تا صاحِبِ زِندگی اَبَدی شُنُم؟“ 26 اُو دَز شی گُفت: ”دَ تَورات چی نوِشته یَه؟ و تُو اُو ره چی رقم میخانی؟“ 27 اُو دَ جوابِ عیسیٰ گُفت: ”خُداوند، خُدای خُو ره قد تمامِ دِل و تمامِ جان و تمامِ قُوَت و تمامِ عقل خُو مُحَبَت کُو و همسایِه خُو ره رقمِ خود خُو اَلّی دوست دَشته بَش.“a 28 عیسیٰ دَزُو گُفت: ”تُو جوابِ دُرُست دَدی. امی ره انجام بِدی و تُو زِنده مُومنی.“ 29 لیکِن اُو که میخاست خود ره حق ثابِت کُنه از عیسیٰ پُرسان کد: ”همسایِه مه کِی اَسته؟“
قِصِّه عیسیٰ دَ بارِه یگ سامِری نیکوکار
30 عیسیٰ دَ جواب شی گُفت: ”یگ آدم از اورُشَلیم طرفِ شارِ اَریحا مورفت که دَ دِستِ دُزا اُفتَد. اوخته اُونا اُو ره لُچ کده لٹ-و-کوب کد و نِیم جان ایله کده رفت. 31 تصادُفی، یگ پیشوا امزُو راه تیر مُوشُد. وختِیکه امُو نفر ره دِید، از دِیگه بغلِ راه تیر شُد. 32 امی رقم یگ لاویb ام وختِیکه دَ اُونجی اَمَد و اُو ره دِید، از دِیگه بغلِ راه تیر شُد. 33 لیکِن یگ مُسافِر وختِیکه دَ نزدِیکِ ازُو اَمَد و اُو ره دِید، دِل شی دَ حالِ ازُو سوخت. 34 اوخته دَ پیش شی اَمَده زَخمای ازُو ره قد شراب شُشت و روغو چرب کده بسته کد. بعد ازُو اُو ره دَ بَلِه اُلاغ خُو سوار کده دَ مُسافِرخانه اَوُرد و از شی نِگاهداری کد. 35 روزِ دِیگِه شی نفرِ سامِری دُو دِینار ره بُر کده دَ صاحِبِ مُسافِرخانه دَد و دَزُو گُفت: ’اِی آدم ره خُوب نِگاه کُو و هر قدر که کَلوتر ازی خَرچ کُنی، وختِیکه پس اَمدُم دَز تُو مِیدُم.‘
36 آلی دَ نظر تُو کُدَمِ امزی سِه نفر همسایِه امزُو آدم بُود که دَ دِستِ دُزا اُفتَدُد؟“ 37 عالِمِ شریعت گُفت: ”امُو کسی که دَزُو دِلسوزی کد.“ اوخته عیسیٰ دَزُو گُفت: ”بورُو، تُو ام امُو رقم کُو.“
مُلاقاتِ عیسیٰ دَ خانِه مَرتا و مریَم
38 دَ حالِیکه اُونا مورَفت، عیسیٰ دَ یگ آغِیل داخِل شُد و دَ اُونجی یگ خاتُو دَ نامِ مَرتا اُو ره دَ خانِه خُو مِهمو کد. 39 مَرتا یگ خوار دَشت دَ نامِ مریَم. مریَم دَ پیشِ پای عیسیٰ شِشتُد و تورِه شی ره گوش مُوکد.
40 لیکِن مَرتا که بخاطرِ کارای کَلو هُوشپَرَک شُدُد دَ پیشِ عیسیٰ اَمَده گُفت: ”یا مَولا، آیا مُتَوَجِه نِیَستی که خوار مه مَره تنها ایله کده تا تمامِ کار ره ما انجام بِدُم؟ پس اُو ره تُش کُو که قد مه کومَک کُنه.“