فصلِ سِوّم
یحیای تعمِید دِهِنده
1 دَ امزُو روز_ها یَحیای تعمِید دِهِنده دَ بیابونِ یهُودیه ظاهِر شُد. اُو اِعلان کده مُوگُفت: 2 ”از گُناه_های خُو توبه کُنِید، چراکه اَمَدونِ پادشاهی آسموa نزدِیک شُده.“ 3 یحییٰ امُو کس اَسته که اِشَعیای نَبی دَ بارِه شی خبر دَده مُوگیه:
”آوازِ کسی که دَ بیابو چِیغ-و-فریاد مُونه:
راه ره بَلدِه خُداوند آماده کُنِید
و راه‌رَوی شی ره راست-و-سِیده کُنِید.“
4 یحییٰ کالای ره که از پاشُمِ اُشتُر بُود مُوپوشِید و دَ گِردِ کمر خُو یگ کمربندِ چَرمی دَشت و خوراک شی مَلَخ و عسلِ صحرایی بُود. 5 مردُم از اورُشَلیم و تمامِ یهُودیه و از پگِ منطقای گِردوبَرِ دریای اُردُن دَ پیشِ ازُو میمَد 6 و گُناه_های خُو ره اِقرار کده از دِستِ ازُو دَ دریای اُرُدن غُسلِ تعمِید مِیگِرِفت.
7 مگم وختی یحییٰ دِید که غَدر فرِیسیا و صَدُوقیاb بَلدِه غُسلِ تعمِید دَ پیشِ ازُو مییه، دَزوا گُفت: ”او اَولادای تِیرمار! کِی دَز شُمو اَخطار دَد که از غَضَبی که اَمدَنی یَه دُوتا کُنِید؟ 8 پس ثَمری بِدِیدc که لایقِ توبه بَشه 9 و اِی توره ره دَ فِکر خُو جای نَدِید که بُگِید: ’اِبراهِیم بابه‌کَلون مو یَه،‘ چُون ما دَز شُمو مُوگُم که خُدا مِیتنه امزی سنگا بَلدِه اِبراهِیم اَولاده پَیدا کُنه. 10 و آلی تیشه دَ رِیشِه دِرختا ایشته شُده؛ پس هر دِرخت که ثَمرِ خُوب نَدیه، قطع شُده دَ آتِش پورته مُوشه.
11 ما شُمو ره بَلدِه توبِه شُمو قد آو غُسلِ تعمِید مِیدُم، ولے کسی که بعد از مه مییه از مه کده قُدرتمَند اَسته؛ ما حتیٰ لایقِ باله کدونِ چپلی_های شی ره ام نَدَرُم. اُو شُمو ره قد روح اُلقُدس و آتِش غُسلِ تعمِید مِیدیه. 12 شاخی ازُو دَ دِست شی اَسته و اُو خرمونجوی خُو ره پاک کده گندُم خُو ره دَ دَی‌خانِه خُو ذخِیره مُوکُنه، ولے کاه ره دَ آتِشِ گُل ناشُدَنی دَر مِیدیه.“
غُسلِ تعمِیدِ عیسیٰ از دِستِ یحییٰ
13 دَ امزُو زمان عیسیٰ از جلِیلیه دَ دریای اُردُن پیشِ یحییٰ اَمَد تا از دِستِ ازُو غُسلِ تعمِید بِگِیره. 14 مگم یحییٰ اُو ره مَنع کده گُفت: ”ما ضرُورَت دَرُم که از دِستِ ازتُو غُسلِ تعمِید بِگِیرُم و تُو پیشِ ازمه مییی که غُسلِ تعمِید بِگِیری؟“ 15 عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”آلی بیل که امی رقم شُنه، چُون بَلدِه ازمو مُناسِب اَسته که دَ امزی رقم تمامِ عدالت ره پُوره کُنی.“ اوخته یحییٰ راضی شُد. 16 وختِیکه عیسیٰ غُسلِ تعمِید گِرِفت، فَوری از آو بُر شُد؛ دَمزُو لحظه آسمو بَلدِه شی واز شُد و اُو روحِ خُدا ره دِید که رقمِ کَوتر اَلّی نازِل شُده دَ بَلِه شی مییه. 17 دَ امزُو غَیت یگ آواز از آسمو اَمَده گُفت: ”اینَمی باچِه دوست-دَشتَنی مه یَه که ما از شی خوش-و-راضی اَستُم.“