دُعا دَ وختِ مُشکِلات
قَصِیدِه داوُود دَ غَیتِ که دَ غار بُود. یگ دُعا.
142
قد آوازِ بِلند خُو دَ پیشِ خُداوند ناله-و-فریاد مُونُم؛قد صَدای خُو دَ پیشِ خُداوند عُذر-و-زاری مُوکنُم.
2 گِله-و-شِکوِه خُو ره دَ حُضُورِ ازُو عرض مُونُم،
و مُشکِلات-و-سختی خُو ره دَ پیش شی بیان مُوکنُم.
3 وختِیکه روحِ مه دَ وجُود مه از حال موفته،
تُو راهِ مَره مِیدَنی.
دَ راهی که ما قَدم مِیزَنُم،
اُونا بَلدِه مه دام ایشته.
4 طرفِ راست مه توخ کُو و بِنگر
که هیچ کس مَره دَ نظر خُو نَمیره؛
هیچ پناهگاه بَلدِه مه نَمَنده
و هیچ کس دَ فِکرِ جان مه نِیَسته.
5 اَی خُداوند، ما دَ پیشِ ازتُو ناله-و-فریاد مُونُم
و مُوگیُم، ”تُو پناهگاهِ مه اَستی
و اِنتِخاب مه دَ زمِینِ زِنده ها.“
6 دَ ناله-و-فریاد مه تَوَجُه کُو،
چراکه غَدر دَرمَنده اَستُم.
مَره از چنگِ آزار دِهِنده های مه خلاص کُو،
چراکه اُونا از مه کده زورتُو یَه.
7 جان مَره ازی حالتِ ضِیقa بُرو بَیرُو
تا نام تُو ره سِتایش کنُم.
اوخته آدمای عادِل دَ گِرد مه جم مُوشه،
چراکه تُو چِیزی ره که حقدار شی اَستُم دَز مه مِیدی.