زبُور
فصلِ اوّل
بَخشِ اوّل
نیک دَ بَختِ کسای که از خُدا مِیتَرسه
1 نیک دَ بَختِ کسی که دَ مُطابِقِ مشوَرِه شرِیرو قَدم نَمِیزَنه
و دَ راهِ گُناهکارا پای خُو ره نَمیلهa
و دَ مجلِسِ آدمای رِیشخَندگر نَمِیشِینه،
2 بَلکِه خوشی ازُو دَ شریعتِ خُداوند اَسته
و دَ بارِه شریعتِ ازُو شاو و روز فِکر مُونه.
3 اُو رقمِ دِرختی اَسته که دَ بغلِ جوی های آو شَنده شُده
و میوه خُو ره دَ فصل شی مِیدیه
و بَلگای شی پژمُرده نَمُوشه؛
اُو هر کار ره که انجام مِیدیه، کامیاب مُوشه.
4 لیکِن شرِیرو اِی رقم نِییه،
بَلکِه رقمِ کاه اَلّی اَسته که باد دَ دَم خُو مُوبره.
5 امزی خاطر نَه شرِیرو دَ روزِ قضاوَت ایسته شُده مِیتَنه
و نَه ام گُناهکارا دَ جماعتِ مردُمای عادِل،
6 چراکه نظرِ لُطفِ خُداوند دَ بَلِه راهِ آدمای عادِل اَسته،
ولے راهِ شرِیرو سُون نابُودی موره.