فصلِ سِوّم
شورِشِ موآب
1 یهورام باچِه اَخاب دَ سالِ هژدَهُمِ حُکمرانی یهوشافاط پادشاهِ یهُودا دَ سامِره پادشاهِ اِسرائیل شُد و دوازده سال حُکمرانی کد. 2 اُو چِیزی ره که دَ نظرِ خُداوند بَد بُود انجام دَد، لیکِن نَه دَ اندازِه آته و آبِه خُو، چُون اُو ستُونِa بَعل ره که آتِه شی جور کدُد، دُور پورته کد. 3 باوجودِ امزی کار خُو اُو دَ گُناه های یرُبعام باچِه نِباط که باعِث شُد اِسرائیل گُناه کنه، چسپِید و ازوا دُوری نَکد.
4 میشَع، پادشاهِ موآب مالداری مُوکد و سالانه صد هزار باره ره قد پاشُمِ صد هزار قُوچ دَ پادشاهِ اِسرائیل جَزیه مِیدَد. 5 لیکِن پادشاهِ موآب بعد از فَوتِ اَخاب دَ خِلافِ پادشاهِ اِسرائیل شورِش کد. 6 اوخته یهورام پادشاه از سامِره بُرو اَمَد و تمامِ اِسرائیل ره جم کد. 7 و دَ عَینِ حال دَ یهوشافاط، پادشاهِ یهُودا پَیغام رَیی کده گُفت: ”پادشاهِ موآب دَ خِلاف مه شورِش کده؛ آیا تُو قد ازمه دَ جنگِ موآب موری؟“ اُو دَ جواب شی گُفت: ”اَرے، مورُم؛ ما قد تُو اَستُم و قَوم مه و اَسپای مه دَ خِدمت تُو یَه.“ 8 یهوشافاط پُرسان کده گُفت: ”از کُدَم راه بوری؟“ یهورام گُفت: ”از راهِ بیابونِ اِدوم.“
9 پس پادشاهِ اِسرائیل، پادشاهِ یهُودا و پادشاهِ اِدوم رَیی شُد و بعد از هفت روز سَفر که بیابونِ اِدوم ره دَور زَد بَلدِه لشکر و بَلدِه چارپایای که قد ازوا قَتی بُود، آو باقی نَمَند. 10 پادشاهِ اِسرائیل گُفت: ”اَفسوس! خُداوند مو سِه پادشاه ره کُوی کده تاکه مو ره دَ دِستِ موآبیا تسلِیم کنه.“ 11 لیکِن یهوشافاط گُفت: ”آیا یَگو نَبی خُداوند دَ اِینجی نِییه تا دَ وسِیلِه ازُو از خُداوند مشوَره بِگِیری؟“ اوخته یکی از خِدمتگارای پادشاهِ اِسرائیل دَ جواب شی گُفت: ”اِلِیشع باچِه شافاط که دَ بَلِه دِستای ایلیا آو شیو مُوکد، امِینجی یَه.“ 12 یهوشافاط گُفت: ”کلامِ خُداوند قد ازُو اَسته.“ پس پادشاهِ اِسرائیل و یهوشافاط و پادشاهِ اِدوم دَ پیش ازُو رفت.
13 اِلِیشع دَ پادشاهِ اِسرائیل گُفت: ”مَره دَز تُو چی غَرَض؟ دَ پیشِ اَنبیای آته و اَنبیای آبِه خُو بورُو.“ لیکِن پادشاهِ اِسرائیل دَ جواب شی گُفت: ”نَه، اِی خُداوند اَسته که مو سِه پادشاه ره کُوی کده تا مو ره دَ دِستِ موآبیا تسلِیم کنه.“ 14 اِلِیشع گُفت: ”دَ زِندگی خُداوندِ لشکر_ها که دَ حُضُور شی ایسته یُم قَسم که اگه رُوی یهوشافاط پادشاهِ یهُودا نَمُوبُود، نَه تُو ره تَی نظر خُو میوُردُم و نَه سُون تُو توخ مُوکدُم. 15 لیکِن آلی بَلدِه مه یگ نَوازِنده بَیرِید.“ امی که نَوازِنده ساز زَد، دِستِ خُداوند دَ بَلِه اِلِیشع قرار گِرِفت 16 و اُو گُفت: ”خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’اِی دَره ره پُر از چُقُوری ها کُنِید.‘ 17 چُون خُداوند مُوگیه، ’شُمو نَه باد مِینگرِید و نَه بارو، لیکِن اِی دَرّه پُر از آو مُوشه تا شُمو وُچی کُنِید، شُمو و چارپایای شُمو و دِیگه حَیوانای شُمو.‘ 18 اِی کار دَ نظرِ خُداوند کَم اَسته، چُون اُو علاوه ازی موآب ره ام دَ دِست شُمو تسلِیم مُونه. 19 شُمو تمامِ شارای دیوالدار و پگِ شارای مُهِمِ ازوا ره بیرو مُونِید؛ پگِ دِرختای خُوبِ ازوا ره قَطع مُونِید و تمامِ چشمه های آوِ ازوا ره کور مُونِید و پگِ زمِینای خُوبِ ازوا ره قد سنگ اَندختو بیکاره مُونِید.“ 20 پیش از روزواز شُدو دَ غَیتِ تقدِیم کدونِ قُربانی، آو از طرفِ اِدوم اَمَد و امُو سرزمی ره پُر از آو کد.
21 ازی که تمامِ موآبیا شِنِیده بُود که پادشایو اَمَده تا دَ خِلافِ ازوا جنگ کنه، اُونا تمامِ کسای ره که سَلاح گِرِفته مِیتنِست، از پِیر و جوان جم کد و دَ سرحد خُو جای-دَ-جای شُد. 22 وختی موآبیا صَباح‌گاه از خاو باله شُد، آفتَو دَ بَلِه آو روشَنی مِیدَد و اُونا ازُو طرف آو ره رقمِ خُون وَری سُرخ دِید 23 و گُفت: ”اُو خُون اَسته؛ حتماً پادشایو قد یگدِیگِه خُو جنگ کده و یگدِیگِه خُو ره کُشته. پس آلی اَی موآبیا، عَجَله کُنِید که وُلجه بِگِیری.“ 24 لیکِن وختی دَ خَیمه‌گاهِ اِسرائیل رسِید، اِسرائیلیا باله شُده دَ بَلِه موآبیا حَمله کد و موآبیا از پیشِ ازوا دُوتا کد. پس اِسرائیلیا دَ سرزمِینِ ازوا داخِل شُده اُونا ره زَد، 25 شارا ره بیرو کد، هر کُدَم شی دَ بَلِه هر زمِینِ خُوب سنگ اَندخته اُو ره پُر کد، پگِ چشمه_های آو ره کور کد و تمامِ دِرختای خُوب ره قَطع کد. تنها سنگای شارِ قِیرحارِسِت سر دَ سر مَندُد که اُو ره ام پَلَخمون بازا محاصِره کده دَ بَلِه شی حَمله کد. 26 وختی پادشاهِ موآب دِید که جنگ از زور شی باله شُده، اُو هفت صد نفر شمشیرزَن ره گِرِفت تا راه ره بَلدِه شی واز کنه و اُو دَ پیشِ پادشاهِ اِدوم بوره، لیکِن نَتنِست. 27 اوخته باچِه اوّلباری خُو ره که باید دَ جای شی پادشاه مُوشُد، گِرِفته دَ بَلِه دیوال دَ عِنوانِ قُربانی سوختَنی تقدِیم کد. اِی کار اِسرائیل ره سخت تکان دَد و اُونا عَقَب نِشِینی کده پس دَ سرزمِین خُو رفت.