کِتابِ دوّمِ پادشایو
فصلِ اوّل
ایلیا اَخَزیاه ره سرزَنِش مُونه
1 بعد از فَوتِ اَخاب، موآب دَ خِلافِ اِسرائیل شورِش کد. 2 دَ امزُو غَیت اَخَزیاه از کِلکِینِ باله‌خانِه خُو دَ سامِره تاه اُفتَد و اَوگار شُد؛ اوخته اُو قاصِدا ره رَیی کد و دَزوا گُفت: ”پیشِ بَعلِ زِبُوب، خُدای مردُمِ عِقرون بورِید و پُرسان کُنِید که آیا ما امزی ناجوری شَفا پَیدا مُونُم یا نَه؟“
3 لیکِن ملایکِه خُداوند دَ ایلیای تِشبی گُفت: ”باله شُو، دَ مُلاقاتِ قاصِدای پادشاهِ سامِره بورُو و دَزوا بُگی، ’بخاطرِ چی مورِید، آیا دَ اِسرائیل خُدا وجُود نَدره که شُمو بَلدِه پُرسان کدو پیشِ بَعلِ زِبُوب، خُدای عِقرون مورِید؟‘ 4 پس خُداوند اینی رقم مُوگه، ’دَ جاگِه که خاو کدے ازُو باله نَمُوشی، بَلکِه حتماً مُومُری.‘“ و ایلیا رفته امُو رقم گُفت.
5 وختی قاصِدا پس دَ پیشِ پادشاه اَمَد، اُو ازوا پُرسان کده گُفت: ”چرا پس اَمدِید؟“ 6 اُونا دَ جواب شی گُفت: ”یگ نفر دَ مُلاقات مو اَمَد و دَز مو گُفت، ’پس تاو خورده دَ پیشِ پادشاهی بورِید که شُمو ره رَیی کده و دَزُو بُگِید، ”خُداوند اینی رقم مُوگه: بخاطرِ چی رَیی مُونی؟ آیا دَ اِسرائیل خُدا وجُود نَدره که تُو نفرا ره بَلدِه پُرسان کدو پیشِ بَعلِ زِبُوب، خُدای عِقرون رَیی مُونی؟ امزی خاطر دَ جاگِه که خاو کدے، ازُو باله نَمُوشی بَلکِه حتماً مُومُری.“‘“ 7 پادشاه ازوا پُرسان کده گُفت: ”نفری که بَلدِه مُلاقات شُمو اَمَد و امی تورا ره دَز شُمو گُفت چی رقم معلُوم مُوشُد؟“ 8 اُونا دَ جواب شی گُفت: ”یگ مَردِ مُوی‌تُو بُود و کمربَندِ چَرمی دَ گِردِ کمر خُو دَشت.“ پادشاه گُفت: ”اُو ایلیای تِشبی اَسته.“
9 اوخته قومَندانِ پِنجاه نفری ره قد پِنجاه نفر شی پیشِ ایلیا رَیی کد. اُو پیشِ ایلیا که دَ قِیلی کوه شِشتُد رفت و دَزُو گُفت: ”اَی مَردِ خُدا، پادشاه مُوگیه، ’تاه بیه.‘“ 10 ایلیا دَ جواب قومَندانِ پِنجاه نفری گُفت: ”اگه ما مَردِ خُدا اَستُم، آتِش از آسمو تاه اَمَده تُو ره قد پِنجاه نفر تُو دَر بِدیه.“ پس آتِش از آسمو تاه اَمَده اُو ره قد پِنجاه نفر شی دَر دَد.
11 پادشاه بسم دِیگه قومَندانِ پِنجاه نفری ره قد پِنجاه نفر شی رَیی کد. اُو ام رفته دَ ایلیا گُفت: ”اَی مَردِ خُدا، پادشاه اینی رقم مُوگه، ’زُود تاه بیه!‘“ 12 ایلیا دَ جواب شی گُفت: ”اگه ما مَردِ خُدا اَستُم، آتِش از آسمو تاه اَمَده تُو ره قد پِنجاه نفر تُو دَر بِدیه.“ پس آتِش از آسمو تاه اَمَده اُو ره قد پِنجاه نفر شی دَر دَد.
13 پادشاه قومَندانِ سِوّمی ره قد پِنجاه نفر شی رَیی کد. قومَندانِ پِنجاه نفری سِوّم رفته دَ پیشِ ایلیا زانُو زَد و عُذر-و-زاری کده گُفت: ”اَی مَردِ خُدا، لُطفاً بیل که جانِ ازمه و جانِ امزی پِنجاه نفر خِدمتگارای تُو دَ نظر تُو بااَرزِش بَشه. 14 ما مِیدَنُم که آتِش از آسمو تاه اَمَده امُو دُو قومَندانِ پِنجاه نفری اوّل ره قد پِنجاه پِنجاه نفر شی دَر دَد؛ لیکِن آلی بیل که جانِ ازمه دَ نظر تُو بااَرزِش بَشه.“ 15 ملایکِه خُداوند دَ ایلیا گُفت: ”قد ازُو تاه بورُو و ازُو ترس نَخور.“ پس ایلیا باله شُد و قد ازُو دَ پیشِ پادشاه تاه اَمده 16 دَزشی گُفت: ”خُداوند اینی رقم مُوگه، ’تُو قاصِدا ره رَیی کدی تا از بَعلِ زِبُوب، خُدای عِقرون پُرسان کنه؛ بَچی رَیی کدی؟ آیا دَ اِسرائیل خُدا وجُود نَدره که اِی توره ره از شی پُرسان کنی؟ امزی خاطر دَ جاگِه که خاو کدے ازُو باله نَمُوشی، بَلکِه حتماً مُومُری.‘“
17 پس اَخَزیاه مُطابِقِ کلامی که خُداوند دَ وسِیلِه ایلیا گُفتُد، مُرد و یهورام بِرار شی دَ جای ازُو پادشاه شُد، چراکه اُو باچه نَدَشت. اِی کار دَ سالِ دوّمِ پادشاهی یهورام باچِه یهوشافاط، پادشاهِ یهُودا رُخ دَد. 18 دَ بارِه باقی کارای اَخَزیاه که اُو انجام دَد، دَ کِتابِ تَوارِیخِ پادشایونِ اِسرائیل نوِشته یَه.