فصلِ سیزدَهُم
نَبی خُدا دَ بارِه یرُبعام پیشگویی مُونه
1 دَ حالِیکه یرُبعام بَلدِه سوختَندونِ بُخورِ خوشبُوی دَ پیشِ قُربانگاه ایسته بُود، یگ مَردِ خُدا دَ اَمرِ خُداوند از یهُودا دَ بَیت-ئیل اَمَد 2 و دَ اَمرِ خُداوند دَ آوازِ بِلند دَ قُربانگاه گُفت: ”اَی قُربانگاه! اَی قُربانگاه! خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’یگ باچه دَ نامِ یوشیا دَ خانَوارِ داوُود دَ دُنیا مییه و پیشوایونِ بُت خانه ها ره که دَ بَلِه تُو بُخورِ خوشبُوی مُوسوزَنه، دَ بَلِه تُو قُربانی مُونه و استُغونای اِنسان ره دَ بَلِه تُو مُوسوزَنه.‘“ 3 اُو دَ امزُو روز دَ بارِه یگ علامَت پیشگویی کده گُفت: ”علامَتی که خُداوند دَ بارِه شی گُفته اینی اَسته: اینه، اِی قُربانگاه دُو شَق مُوشه و خگِشتری که دَ بَلِه شی اَسته، تِیت مُوشه.“ 4 وختی پادشاه تورِه مَردِ خُدا ره که دَ بَلِه قُربانگاهِ بَیت-ئیل چِیغ زَد شِنِید، اُو دِست خُو ره از پیشِ قُربانگاه دِراز کده گُفت: ”اُو ره دِستگِیر کنِید!“ لیکِن امُو دِست ره که دَ خِلافِ ازُو دِراز کدُد، خُشک شُد و اُو نَتنِست که دِست خُو ره پس کَش کنه. 5 دَ امزُو لحظه قُربانگاه دُو شَق شُد و خگِشتر از رُوی قُربانگاه تِیت شُد؛ اِی مُطابِقِ علامَتی بُود که مَردِ خُدا دَ اَمرِ خُداوند پیشگویی کدُد. 6 اوخته پادشاه درخاست کده دَ مَردِ خُدا گُفت: ”لُطفاً دَ پیشِ خُداوند، خُدای خُو ناله-و-زاری کده بَلدِه مه دُعا کُو تا دِست مه دَز مه پس دَده شُنه.“ پس مَردِ خُدا دَ پیشِ خُداوند ناله-و-زاری کد و دِستِ پادشاه دَز شی پس دَده شُده رقمِ اوّل خُو شُد. 7 پادشاه دَ امزُو مَردِ خُدا گُفت: ”بیه، قد ازمه خانه بورُو و مندَگی خُو ره بِگِیر و ما بَلدِه تُو یَگو تُحفه مِیدیُم.“ 8 لیکِن مَردِ خُدا دَ پادشاه گُفت: ”اگه نِیمِ خانِه خُو ره ام دَز مه بِدی، قد تُو نَمورُم؛ دَ اِینجی نَه نان مُوخورُم و نَه آو وُچی مُونُم. 9 چُون خُداوند دَ وسِیلِه کلام خُو دَز مه اینی رقم اَمر کده، ’دَ اُونجی نان نَخور و آو وُچی نَکُو و از راهی که اَمدے، دَزُو راه پس نَرو.‘“ 10 پس اُو از یگ راهِ دِیگه رفت و از راهی که دَ بَیت-ئیل اَمدُد، ازُو راه پس نَرفت.
11 دَ امزُو زمان یگ نَبی پِیر-و-سالخورده دَ بَیت-ئیل زِندگی مُوکد؛ باچه های شی وختی خانه اَمَد، اُونا از تمامِ کارای که امُو مَردِ خُدا دَ امزُو روز دَ بَیت-ئیل کدُد، دَزُو خبر دَد و ام تورای ره که دَ پادشاه گُفتُد، بَلدِه آتِه خُو نقل کد. 12 اوخته آتِه ازوا دَزوا گُفت: ”اُو از کُدَم راه رفت؟“ و باچه های شی بَلدِه ازُو نِشو دَد که امُو مَردِ خُدا که از یهُودا اَمدُد دَ کُدَم راه رفته. 13 پس اُو دَ باچه های خُو گُفت: ”اُلاغ ره بَلدِه مه پالو کنِید.“ اُونا اُلاغ ره بَلدِه شی پالو کد و اُو دَ بَلِه شی سوار شُده 14 از پُشتِ مَردِ خُدا رفت و اُو ره که دَ تَی یگ دِرختِ بَلُوط شِشتُد، پَیدا کد و دَز شی گُفت: ”آیا تُو امُو مَردِ خُدا اَستی که از یهُودا اَمدے؟“ اُو گُفت: ”اَرے، ما اَستُم.“ 15 اوخته اُو دَز شی گُفت: ”بیه، قد ازمه خانه بورُو و نان بُخور.“ 16 لیکِن اُو دَ جواب شی گُفت: ”ما نَمِیتنُم که قد ازتُو پس بورُم و قد تُو دَ خانِه تُو داخِل شُنُم؛ ما دَ اِینجی قد ازتُو نَه نان مُوخورُم و نَه آو وُچی مُونُم، 17 چُون دَ وسِیلِه کلامِ خُداوند دَز مه گُفته شُده که، ’دَ اُونجی نان نَخور و آو وُچی نَکُو و از راهی که اَمدے، دَزُو راه پس نَرو.‘“ 18 مگم نَبی پِیر دَز شی گُفت: ”ما ام رقمِ ازتُو اَلّی یگ نَبی اَستُم و یگ ملایکه دَ مُطابِق کلامِ خُداوند قد ازمه گپ زَده گُفت، ’اُو ره قد خُو پس دَ خانِه خُو بَیر تا نان بُخوره و آو وُچی کنه.‘“ لیکِن نَبی پِیر دَزُو دروغ گُفت. 19 پس مَردِ خُدا قد ازُو دَ خانِه شی رفت و قد ازُو نان خورد و آو وُچی کد.
20 وختِیکه اُونا دَ سرِ دِسترخو شِشته بُود، کلامِ خُداوند دَ امزُو نَبی پِیر که اُو ره پس اَوُردُد نازِل شُد 21 و دَ امزُو مَردِ خُدا که از یهُودا اَمده بُود، تُغری گُفت: ”خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’ازی که تُو از اَمرِ خُداوند سرپیچی کدی و حُکمی ره که خُداوند، خُدای تُو دَز تُو دَده بُود نِگاه نَکدی، 22 بَلکِه پس اَمده دَ جایی نان خوردی و آو وُچی کدی که دَز تُو گُفته شُدُد، ”دَ اُونجی نان نَخور و آو وُچی نَکُو،“ امزی خاطر جَسَد تُو دَ قَبرِستونِ بابه‌کَلونای تُو دَفن نَمُوشه.‘“ 23 وختِیکه مَردِ خُدا از خوردو و وُچی کدو خلاص شُد، نَبی پِیر که اُو ره پس اَوُردُد بَلدِه شی یگ اُلاغ ره پالو کد. 24 اوخته اُو دَ راهِ خُو رفت و یگ شیر دَ دَمِ راهِ ازُو اَمَده اُو ره کُشت. جَسَدِ ازُو دَ راه اُفتده بُود و اُلاغ دَ پالُوی شی ایسته شُدُد و شیر ام دَ بَغل شی ایسته بُود. 25 بعضی کسای که ازُونجی تیر شُدُد و دِیدُد که جَسَد دَ راه اُفتده بُود و شیر ام دَ پالُوی جَسَد ایسته بُود، اُونا اَمده دَ امزُو شار که نَبی پِیر دَز شی زِندگی مُوکد، نقل کد.
26 وختی نَبی پِیری که اُو ره از راه پس اَوُردُد دَزی باره شِنِید، اُو گُفت: ”اِی امُو مَردِ خُدا اَسته که از حُکمِ خُداوند سرپیچی کد. امزی خاطر خُداوند اُو ره دَ شیر تسلِیم کد و دَ مُطابِقِ کلامی که خُداوند دَزُو گُفتُد، شیر اُو ره تِکه-و-پاره کده کُشت.“ 27 اوخته اُو دَ باچه های خُو گُفت: ”اُلاغ ره بَلدِه مه پالو کنِید.“ و اُونا پالو کد. 28 اُو رفت و جَسَدِ ازُو ره که دَ راه اُفتده بُود پَیدا کد و اُلاغ و شیر دَ پالُوی جَسَد ایسته بُود و شیر جَسَد ره نَخوردُد و دَ بَلِه اُلاغ ام حَمله نَکدُد. 29 امُو نَبی پِیر جَسَدِ مَردِ خُدا ره باله کد و دَ بَلِه اُلاغ ایشته پس دَ شار خُو اَوُرد تا ماتَم بِگِیره و اُو ره دَفن کنه. 30 اُو جَسَدِ ازُو ره دَ قبرِ خود خُو ایشت و بَلدِه ازُو ماتَم گِرِفته گُفت: ”آه، اَی بِرار مه!“ 31 وختِیکه اُو ره دَفن کد، دَ باچه های خُو گُفت: ”زمانی که ما مُردُم مَره دَ قبری که مَردِ خُدا دَز شی دَفن شُده، دَفن کنِید و استُغونای مَره دَ پالُوی استُغونای شی بیلِید. 32 چُون کلامی ره که مَردِ خُدا دَ بارِه قُربانگاهِ بَیت-ئیل و دَ بارِه بُت خانه های جای های بِلندِ شارای سامِره دَ اَمرِ خُداوند گُفته، حتماً رُخ مِیدیه.“
33 حتیٰ بعد امزی واقِعه ام یرُبعام از راه های پُرشرارَت خُو تاو نَخورد، بَلکِه پیشوایو ره دَ بُت خانه ها از بَینِ تمامِ مردُم تعیِین کد؛ هر کسی که میخاست پیشوا شُنه، یرُبعام اُو ره بَلدِه بُت خانه ها تقدِیس مُوکد. 34 قد امزی کار خانَوارِ یرُبعام گُناه کد و گُناهِ ازوا باعِث شُد که اُونا نابُود شُنه و از رُوی زمی گُم-و-گُل شُنه.