فصلِ دوّم
دُعای حَنّا
1 و حَنّا دُعا کده گُفت:
”دِل مه دَ حُضُورِ خُداوند خوشی مُونه؛
و سرa مه دَ وسِیلِه خُداوند بِلند شُده.
دان مه دَ سرِ دُشمنای مه واز شُده،
چُون دَ نِجاتِ ازتُو خوش اَستُم.
2 هیچ کس مِثلِ خُداوند مُقَدَّس نِییه؛
چُون بغَیرِ ازُو هیچ خُدای دِیگه نِییه؛
و مِثلِ خُدای مو هیچ قاده-و-پناهگاه وجُود نَدره.
3 دِیگه غَدر مغرُورانه توره نَگِید
و نَیلِید که تورای پُر کِبر-و-غرُور از دان شُمو بُر شُنه،
چُون خُداوند، خُدای دانا اَسته
و اعمال دَ وسِیلِه ازُو سَنجِیده مُوشه.
4 کمونِ زورآوَرا مَیده شُده
و کسای که مِیلَخشِید کمر شی بقُوَت بسته شُده.
5 کسای که سیر بُود، بَلدِه نان مُزدُور شِشته،
لیکِن کسای که گُشنه بُود، دِیگه مُحتاجِ نان نِییه.
خاتُونِ سَنڈه ھفت باچه دَ دُنیا اَوُرده،
لیکِن کسی که اَولادای کَلو دَشت، خار-و-ذلِیل شُده.
6 خُداوند مُوکُشه و زِنده مُونه؛
اُو دَ گور تاه مُوبره و دُوباره باله مُونه.
7 خُداوند غرِیب مُونه و ثُروَتمَند جور مُونه؛
خار-و-ذلِیل مُونه و سربِلند مُوکُنه.
8 اُو آدمِ بیچاره ره از خاک باله مُونه
و آدمِ مُحتاج ره از کوڈِ خگِشتر رُست مُوکُنه
تا اُونا ره قد حُکمرانا بِشَندَنه
و وارِثِ تَختِ عِزَت-و-حُرمَت کنه،
چُون ستُونای زمی دَ خُداوند تعلُق دَره
و اُو دُنیا ره دَ بَلِه ازوا قرار دَده.
9 اُو از قَدم های مُقَدَّسِین خُو حِفاظَت مُونه،
لیکِن شرِیرو دَ ترِیکی نابُودb مُوشه،
چراکه اِنسان دَ قُدرتِ خود خُو کامیاب نَمُوشه.
10 کسای که قد خُداوند مُخالِفَت کنه، از پای موفته؛
اُو از آسمو دَ بَلِه ازوا گُرگُردراغ کده آتِشَک رَیی مُونه.
خُداوند تا آخِرای زمی ره قضاوَت مُوکُنه؛
اُو دَ پادشاهِ خُو قُوَت مِیدیه
و سرِc مَسَح شُدِه خُو ره بِلند مُونه.“
11 اوخته اِلقانه دَ خانِه خُو دَ رامه رفت، مگم باچه مَند تا دَ حُضُورِ عیلی پیشوا خُداوند ره خِدمت کنه.
باچه ھای عیلی پیشوا
12 باچه ھای عیلی بَد-و-بیکاره بُود؛ اُونا خُداوند ره نَمِیشنَخت. 13 اُونا وظِیفِه پیشوایو ره بَلدِه قَوم دُرُست انجام نَمِیدَد، چُون وختِیکه یَگو کس قُربانی تقدِیم مُوکد، دَ حالِیکه گوشت جوش مُوخورد، خادِمِ پیشوا قد پَنجِه سِه شاخه دَ دِست شی میمَد 14 و اُو ره دَ بَلِه تاوه یا دَ مَنِه کَرایی یا دیگلی یا دیگِ کٹه چِقی مُوکد و ھر چِیزی ره که پَنجه بُر مُوکد اُو ره پیشوا بَلدِه خُو مِیگِرِفت. اُونا قد تمامِ اِسرائیلیا که دَ شِیلوه میمَد امی رقم رفتار مُوکد.
15 حتیٰ پیش از سوختَندونِ چربی، خادِمِ پیشوا میمَد و دَ کسی که قُربانی تقدِیم مُوکد مُوگُفت: ”بَلدِه پیشوا گوشت بِدی که کَباب کنی، چُون اُو گوشتِ پُخته ره از تُو نَمِیگِیره، بَلکِه گوشتِ خام ره مِیگِیره.“ 16 و اگه اُو آدم دَزُو مُوگُفت: ”بیل که اوّل چربی سوختَنده شُنه، بعد ازُو ھر چِیزی که دِل تُو مُوشه بِگِیر.“ خادِم مُوگُفت: ”نَه، امی‌آلی بِدی؛ اگه نَه، دَ زور مِیگِیرُم.“ 17 پس گُناه ھای امزُو جوانا دَ نظرِ خُداوند غَدر کٹه بُود، چُون امُو آدما دَ قُربانی ھای خُداوند بےاِحتِرامی مُوکد.
18 لیکِن سموئیل دَ حُضُورِ خُداوند خِدمت مُوکد؛ اُو یگ باچِه ریزه بُود و دَ کمر شی ایفودِ کتانی بسته بُود. 19 آبِه سموئیل بَلدِه شی یگ چَپَنِ ریزه جور مُوکد و هر سال غَیتِیکه قد شُوی خُو باله مورفت تا قُربانی سالانه ره تقدِیم کنه، اُو ره دَز شی مُوبُرد. 20 اوخته عیلی اِلقانه و خاتُون شی ره بَرکت دَده مُوگُفت: ”خُداوند تُو ره امزی خاتُو دَ عِوَضِ باچِه که دَ خُداوند وَقف کده، اَولاد بِدیه.“ بعد ازُو اُونا پس دَ خانِه خُو مورفت. 21 خُلاصه خُداوند دَ بَلِه حَنّا نظرِ لُطف کد و اُو شِکامتُو شُده سِه باچه و دُو دُختر دَ دُنیا اَوُرد. و امُو باچه، یعنی سموئیل دَ حُضُورِ خُداوند کٹه شُده مورفت.
22 دَ امزی زَمان عیلی غَدر پِیر شُدُد. اُو تمامِ چِیزای ره که باچه‌ھای شی دَ حقِ پگِ اِسرائیلیا انجام مِیدَد، شِنید و ام دَ بارِه ازی که اُونا قد خاتُونوی که دَ دانِ درگِه خَیمِه مُلاقاتd خِدمت مُوکد خاو مُوشُد، خبر شُد. 23 اوخته اُو دَزوا گُفت: ”چرا شُمو اِی رقم کارا ره مُونِید؟ ما دَ بارِه کارای بَد شُمو از تمامِ امزی قَوم مِیشنَوُم. 24 نَه، باچه‌ھای مه؛ خبرای که دَ مینکلِ قَومِ خُداوند تِیت شُده و ما ام مِیشنَوُم خُوب نِییه. 25 اگه یگ آدم دَ خِلافِ دِیگه آدم گُناه کنه، قاضی برحالe بَلدِه ازُو شفاعَت مُونه،f لیکِن اگه یگ آدم دَ خِلافِ خُداوند گُناه کنه، کِی اَسته که بَلدِه ازُو شفاعَت کنه؟“ مگم اُونا تورِه آتِه خُو ره گوش نَکد، چُون خُداوند خاست که اُونا ره نابُود کنه. 26 امُو باچه، یعنی سموئیل کٹه شُده مورفت؛ ام خُداوند اُو ره پِسَند مُوکد و ام مردُم.
پیشگویی دَ ضِدِ خانَوارِ عیلی
27 یگ روز یگ مَردِ خُدا دَ پیشِ عیلی اَمَد و دَزُو گُفت: ”خُداوند اینی رقم مُوگیه، ’تُو مِیدَنی که ما خود ره دَ خانَوارِ آتِه تُو وختِیکه اُونا دَ مِصر دَ خانِه فِرعَون غُلامg بُود، ظاھِر کدُم 28 و اُو ره از مینکلِ تمامِ طایفه های اِسرائیل اِنتِخاب کدُم تا از طرف مه پیشوا بَشه، نزدِیکِ قُربانگاهِ مه بییه، بُخورِ خوشبُوی بُسوزَنه و دَ حُضُور مه ایفود بُپوشه. امچُنان تمامِ هدیه های خاصِ بَنی اِسرائیل ره دَ خانَوارِ آتِه تُو بخشِیدُم. 29 پس چرا قُربانی ھا و ھَدیه ھای مَره که اَمر کدیم دَ جایگاهِ مه اَوُرده شُنه، قد پای خُو مِیزَنِید و خودون ره دَ وسِیلِه خُوبتَرِین حِصِّه هر ھدیِه قَوم مه اِسرائیل چاق مُونِید؟ آیا تُو قد ازی کار دَ باچه های خُو از مه کده کَلو اِحترام نَمُونی؟‘ 30 امزی خاطر خُداوند، خُدای اِسرائیل مُوگیه: ’یقِیناً ما گُفتیم که خانَوارِ ازتُو و خانَوارِ آتِه تُو دَ حُضُور مه تا اَبَد خِدمت کُنه،‘ لیکِن آلی خُداوند مُوگیه: ’دُور بَشه از مه که خِدمت شُمو ره قبُول کنُم! چُون کسای که مَره اِحترام کنه، ما اِحترام مُونُم، لیکِن کسای که مَره تحقِیر-و-تَوهِین کنه، خار-و-ذلِیل مُوشه. 31 اینه، روزی مییه که بازُوی ازتُو و بازُوی خانَوارِ آتِه تُو ره قطع مُونُم تا دَ خانِه تُو آدمِ پِیر پَیدا نَشُنه. 32 خانَوار تُو دُچارِ مُصِیبت مُوشه، چُون تمامِ خُوبی های ره که دَ حقِ بَنی اِسرائیل مُوشه مِینگری، لیکِن دَ خانَوارِ ازتُو هرگِز مَردِ پِیر وجُود نَمِیدَشته بَشه. 33 کسی ره که از خانَوارِ ازتُو از خِدمت کدو دَ قُربانگاهِ خُو قطع نَمُونُم، اُو بَلدِه ترِیک کدونِ چِیم خُو و رنجَندونِ دِل خُو باقی مُومَنه؛ دِیگه تمامِ اَولادای خانِه تُو دَ جوانی مُومُره. 34 و اینی بَلدِه تُو یگ علامَت اَسته که دَ بَلِه دُو باچِه تُو حُفنی و فِینحاس مییه: هر دُوی ازوا دَ یگ روز مُومُره. 35 ما یگ پیشوای صادِق-و-باوَفا بَلدِه خُو تعیِین مُونُم تا دَ مَیلِ دِل و جان مه رفتار کُنه. ما بَلدِه ازُو خانِه مُستَحکم آباد مُونُم و اُو همیشه دَ حُضُورِ مَسَح شُدِهh مه خِدمت مُونه. 36 اوخته هر کسی که دَ خانَوار تُو باقی مَنده، اَمَده دَ پیشِ ازُو بَلدِه یگ سِکِه نُقره و یگ نان سر خَم مُونه و مُوگیه: ”لُطفاً مَره دَ یکی از وظِیفه های پیشوایی مُقرَر کُو تا یگ لُغمه نان بُخورُم.“‘“