فصلِ چاردَهُم
توی شَمشون
1 یگ روز شَمشون تاه شُده دَ تِمنه رفت و دَ اُونجی یگ دُختر ره دَ مینکلِ خاتُونوی فَلَسطِینی دِید. 2 اوخته اُو اَمَد و دَ آته و آبِه خُو نقل کده گُفت: ”ما یگ دُختر ره دَ مینکلِ خاتُونوی فَلَسطِینی دِیدُم؛ آلی بورِید و اُو ره بَلدِه مه بِگِیرِید تا خاتُون مه شُنه.“ 3 لیکِن آته و آبِه شی دَزُو گُفت: ”آیا دَ مینکلِ دُخترونِ بِرارونِ اِسرائیلی تُو و دَ مینکلِ تمامِ قَوم مو یگ دُختر ام نِیَسته که تُو رفته از فَلَسطِینیای ناخَتنه خاتُو مِیگِیری؟“ شَمشون دَ آتِه خُو گُفت: ”اونَمُو ره دَز مه بِگِیر، چُون اُو دَ نظر مه خوش خورده.“ 4 آته و آبِه شی نَمُوفامِید که اِی از طرفِ خُداوند اَسته تا دَ خِلافِ فَلَسطِینیا یگ بانه پَیدا کُنه، چُون دَ امزُو غَیت فَلَسطِینیا دَ بَلِه اِسرائیل حُکمرانی مُوکد.
5 پس شَمشون قد آته و آبِه خُو تاه شُده دَ تِمنه رفت. وختِیکه اُونا دَ باغ_های انگُورِ تِمنه رسِید، بےبلغه یگ شیرِ جوان دَ بَلِه ازُو غُر زَده اَمَد. 6 اوخته روحِ خُداوند دَ بَلِه ازُو قرار گِرِفت و اُو رفته شیر ره قد دِستِ خالی دُو پاره کد، رقمِیکه یگ بُزغله ره پاره کنی. لیکِن وختی پس اَمَد اُو دَ آته و آبِه خُو دَ بارِه کاری که کده بُود، چِیز نَگُفت. 7 بعد ازُو شَمشون تاه رفت و قد امزُو خاتُو توره گُفت و اُو دَ نظرِ شَمشون کَلو خوش خورد. 8 چند وخت بعد غَیتِیکه شَمشون پس مورفت تا قد ازُو توی کنه، اُو از راه تاو خورد تا لاشِ شیر ره بِنگره، دِید که یگ خیلِ زمبُور و شانه_های عسل دَ لاشِ شیر بُود. 9 اُو عسل ره قد دِست خُو کَنده رفت و دَ غَیتِ رفتو خورده مورفت؛ وختِیکه دَ پیشِ آته و آبِه خُو رسِید، بَلدِه ازوا ام دَد و اُونا ام خورد. لیکِن دَزوا نَگُفت که عسل ره از لاشِ شیر کَندُد.
10 اوخته آتِه شَمشون بَلدِه خاستگاری امزُو دُختر رفت و شَمشون دَ اُونجی یگ مِهمانی تَرتِیب دَد، چُون جوانا رواج دَشت که امی کار ره کنه. 11 وختی فَلَسطِینیا اُو ره دِید که قد شی کس نِییه، اُونا سی شاه-بالا اِنتِخاب کد تا قد ازُو بَشه. 12 و شَمشون دَزوا گُفت: ”ما بَلدِه شُمو یگ چیستان مُوگیُم، اگه دَ دَورونِ هفت روزِ مِهمانی جواب شی ره پَیدا کنِید و اُو ره بَلدِه مه بُگِید، ما بَلدِه شُمو سی رختِ کتانی و سی جوره کالا مِیدیُم. 13 لیکِن اگه بَلدِه مه گُفته نَتنِستِید، اوخته شُمو سی رختِ کتانی و سی جوره کالا دَز مه بِدِید.“ اُونا دَزُو گُفت: ”چیستان خُو ره دَز مو بُگی تا مو بِشنَوی.“ 14 پس اُو دَزوا گُفت:
”از خورِنده خوراک حاصِل شُد،
و از زورآوَر چِیزِ شِیرِین دَ دِست اَمَد.“
اُونا تا سِه روز جوابِ چیستان ره پَیدا نَتنِست.
15 اوخته اُونا دَ روزِ چارُمa دَ خاتُونِ شَمشون گُفت: ”شُوی خُو ره مَلَم کُو تا جوابِ چیستان خُو ره دَز مو بُگیه، اگه نَه، تُو و خانِه آتِه تُو ره دَ آتِش دَر مِیدی. آیا شُمو مو ره دَ اِینجی مِهمو کدید تا مو ره غارَت کنِید؟“
16 پس خاتُونِ شَمشون دَ پیشِ ازُو چخرا کده گُفت: ”واقعاً که تُو از مه بَد مُوبری و مَره دوست نَدَری! تُو دَ باچه‌گونِ قَومای مه یگ چیستان گُفتے و جواب شی ره دَز مه بَیان نَکدے.“ شَمشون دَزُو گُفت: ”توخ کُو، ما حتیٰ دَ آته و آبِه خُو نَگُفتیم، آیا دَز تُو بُگیُم؟“ 17 اُو تا آخِرِ روزِ هفتُم که مِهمانی ازوا خَتم مُوشُد دَ پیش شَمشون چخرا کد؛ و ازی که دَ روزِ هفتُم شَمشون ره غَدر شَلّه شُد اُو دَزُو بَیان کد و اُو جوابِ چیستان ره دَ باچه‌گونِ قَومای خُو گُفت. 18 پس دَ روزِ هفتُم مَردای شار پیش از آفتَو شِشتو دَزُو گُفت:
”چی از عسل کده شِیرِین‌تَر اَسته؟
و کِی از شیر کده زورآوَرتَر؟“
شَمشون دَزوا گُفت:
”اگه قد جونه‌گاوِ خود مه قُلبه نَمُوکدِید،
چیستان مَره پَیدا کده نَمی‌تَنِستِید.“
19 اوخته روحِ خُداوند دَ بَلِه شَمشون قرار گِرِفت و اُو دَ اَشقِلون رفته سی نفر از مردُمِ امزُو جای ره کُشت و مال_های ازوا ره گِرِفت و کالا_ها ره دَ کسای دَد که چیستان ره بَیان کدُد. اُو قد قارِ کَلو پس دَ خانِه آتِه خُو رفت. 20 و خاتُونِ شَمشون دَ یگ شاه-بالای شی دَده شُد که دَ دَورونِ مِهمانی قد شی قتی بُود.