فصلِ پنجُم
سرُودِ دِبوره
1 دَ امزُو روز دِبوره و باراق باچِه اَبِینوعَم سرُود خانده گُفت:
2 ”ازی که رهبرا دَ اِسرائیل رهبری کد،
ازی که قَوم داوطلبانه حاضِر شُد،
خُداوند ره حمد-و-ثنا بُگِید!
3 اَی پادشایو بِشنَوِید؛ اَی حُکمرانا گوش بِگِیرِید!
ما بَلدِه خُداوند سرُود میخانُم؛
ما دَ سِتایشِ خُداوند، خُدای اِسرائیل ساز مِیزَنُم.
4 اَی خُداوند، وختِیکه تُو از سعِیر بُر شُده رفتی،
اَرے، غَیتِیکه از منطقِه اِدوم حَرکت کدی،
زمِین دَ لَرزه شُد، از آسمو قطره_ها ریخت
و آوُرها بارو بارَند.
5 کوه ھا دَ حُضُورِ خُداوند تکان خورد،
حتیٰ امی کوهِ سِینا دَ حُضُورِ خُداوند، خُدای اِسرائیل.
6 دَ روزای زِندگی شَمگَر باچِه عَنات،
دَ روزای زِندگی یاعیل راه_ها خالی شُدُد
و مُسافِرو از راه_های کَج-و-پیچ مورفت.
7 مَردای جنگیa دَ اِسرائیل کرَخت شُدُد،
اُونا کرَخت بُود تا غَیتِیکه ما دِبوره باله شُدُم،
ما دَ اِسرائیل دَ عِنوانِ آبه باله شُدُم.
8 چُون اُونا خُدایونِ نَو ره اِنتِخاب کدُد،
اوخته جنگ دَ درگه_ها رَسِید.
دَ مینکلِ چِل هزار نفر دَ اِسرائیل،
حتیٰ یگ سِپر و نَیزه ام پَیدا نَمُوشُد.
9 دِل مه دَ سرکرده_های اِسرائیل مایل اَسته،
دَ کسای که از مینکلِ قَوم داوطلبانه حاضِر شُد.
خُداوند ره حمد-و-ثنا بُگِید.
10 اَی شُمو کسای که دَ اُلاغای سفید سوار اَستِید
و دَ بَلِه پالون_های قِیمَتی مِیشِنِید
و اَی کسای که راهگُذر اَستِید، تَوَجُه کُنِید؛
11 آوازِ سرُودخانا ره دَ نزدِیکِ نَوُر_ها بِشنَوِید،
اُونا دَ اُونجی کارای عادِلانِه خُداوند ره بَیان مُونه،
کارای عادِلانِه مَردای جنگیb ازُو ره دَ اِسرائیل.
اونه، قَومِ خُداوند دَ درگه_های شار تاه شُد.
12 بیدار شُو، بیدار شُو، اَی دِبوره!
بیدار شُو، بیدار شُو و سرُود بِخان!
باله شُو اَی باراق، اَی باچِه اَبِینوعَم!
اسِیرای خُو ره دَ اسِیری بُبر!
13 اونه، باقی مَنده_های بَنی اِسرائیل دَ پیشِ کٹه‌کَلونا اَمَد؛
قَومِ خُداوند قد مَردای دلیر-و-جنگی دَ پیشِ ازمه اَمَد.
14 از اِفرایم کسای اَمَد که جای بُود-و-باشِ ازوا عمالیق بُود؛
اُونا دَ پُشت تُو بُود، اَی بِنیامِین، قد قَومای تُو؛
از ماخِیر سرکرده_ها تاه شُده اَمَد
و از زِبُولُون کسای که تَیاقِ قومَنده ره دَ دِست خُو دَشت.
15 رھبرای یسّاکار قد دِبوره بُود
و مَردای یسّاکار قد باراق؛
اُونا از پُشتِ ازُو دَ دَرّه هُجُوم بُرد.
دَ مینکلِ دِسته_های رئوبین
غَدر اِختِلافِ نظر وجُود دَشت.
16 چرا دَ مینکلِ قوتونا شِشتے؟
آیا بَلدِه ازی که اِشپِلاق چوپونای گلّه_ها ره بِشنَوی؟
اَرے، دَ مینکلِ دِسته_های رئوبین
غَدر اِختِلافِ نظر وجُود دَشت.
17 جِلعاد دَ اُو طرفِ دریای اُردُن باقی مَند؛
و دان، چرا دَ پیشِ کِشتی ھا ماطل کد؟
اَشِیر از بغلِ دریا شور نَخورد
و دَ ساحِل_های خُو باقی مَند.
18 زِبُولُون قَومی بُود که پَروای جان خُو ره نَکد؛
و نَفتالی ام دَ بِلندی_های مَیدانِ جنگ امُو رقم کد.
19 پادشایو اَمَده جنگ کد؛
پادشایونِ کِنعان
دَ تَعنَک دَ پیشِ آوهای مِگِیدو جنگ کد؛
اُونا هیچ وُلجِه نُقره نَگِرِفت.
20 از آسمو سِتاره_ها جنگ کد،
اُونا از جای_های خُو قد سِیسِرا جنگ کد.
21 دریای قِیشون اُونا ره گِرِفته بُرد،
امُو دریای قدِیمی، دریای قِیشون.
اَی جان مه، دَ قُوَت پیش بورُو!
22 اوخته سُمِ اَسپ_ها زمی ره دَ کُفتو شُد،
اَرے، چارپورته، چارپورتِه اَسپای قَوی ازُو.
23 ملایکِه خُداوند مُوگیه: ’میروز ره نالَت کُنِید
و باشِنده_های شی ره سخت نالَت کُنِید،
چراکه اُونا بَلدِه کومَکِ قَومِ خُداوند نَمَد،
بَلدِه کومَکِ قَومِ خُداوند دَ خِلافِ زورآوَرا.‘
24 یاعیل خاتُونِ حابِرِ قینی بَرکت یافته‌تَرِینِ خاتُونو بَشه،
بَرکت یافته‌تَرِینِ خاتُونوی که دَ خَیمه زِندگی مُونه.
25 سِیسِرا آو طلب کد و اُو دَز شی شِیر دَد؛
اُو شِیرِ قَیماق-تُو ره دَ جامِ شاهانه دَ پیشِ ازُو بُرد.
26 اُو دِست خُو ره دَ میخِ خَیمه دِراز کد
و دِستِ راست خُو ره دَ چکُشِ کارگر
و قد چکُش دَ سرِ سِیسِرا زَده سر شی ره خُمُوچ کد؛
اُو چوقُوی ازُو ره شِکاف کده دَ زمی دوخت.
27 سِیسِرا دَ پیشِ پایای شی تاو-و-پیچ خورد،
اُو اُفتَد و دِراز مَند.
اُو دَ پیشِ پایای شی تاو-و-پیچ خورده اُفتَد؛
دَ جایی که اُو تاو-و-پیچ خورد، دَ امُونجی مُرده اُفتَد.
28 آبِه سِیسِرا از کِلکِین توخ کد،
اُو از پُشتِ چَوکاتِ کِلکِین چِیغ زَده گُفت:
’چرا گاڈی شی دَ اَمَدو اِیقَس دیر مُونه؟
چرا اَرابه_های گاڈی شی بَند مُومَنه؟‘
29 خاتُونوی دانا و درباری جوابِ ازُو ره گُفت،
لیکِن اُو خود شی دَ جواب خُو مُوگُفت:
30 ’اُونا حتماً وُلجه ره جم مُونه و مَنِه خُو تقسِیم مُوکُنه.
بَلدِه هر مَرد یگ دُختر یا دُو دُختر مِیرَسه؛
و بَلدِه سِیسِرا وُلجِه رَخت_های رنگارنگ،
رَخت_های رنگارنگِ گُلدوزی شُده؛
و از وُلجه_ها دُو رَختِ گُلدوزی شُدِه رنگارنگ بَلدِه گردونِ ازمه.‘
31 امی رقم اَی خُداوند، پگِ دُشمنای تُو نابُود شُنه!
لیکِن دوستدارای تُو رقمِ آفتَو اَلّی بَشه
که قد قُدرت خُو بُر مُوشه.“
و سرزمِینِ ازوا مُدَتِ چِل سال آرام بُود.