فصلِ بِیست و دوّم
دَ بارِه مُقَدَّس بُودونِ هدیه ها
1 خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 2 ”دَ هارُون و باچه های شی بُگی که قد هدیه های مُقَدَّس که بَنی اِسرائیل بَلدِه مه وَقف مُونه قد اِحتیاط رفتار کُنه تا نامِ مُقَدَّس مَره بےحُرمَت نَکُنه. ما خُداوند اَستُم. 3 دَزوا بُگی، ’از پگِ اَولادِه شُمو دَ تمامِ نسل های شُمو، اگه کُدَم کس دَ هدیه های مُقَدَّسِ که بَنی اِسرائیل بَلدِه خُداوند وَقف مُونه نزدِیک شُنه و ناپاکی دَ بَلِه شی بَشه، اُو نفر باید از حُضُور مه قطع شُنه. ما خُداوند اَستُم.‘
4 هیچ کُدَم از اَولادِه هارُون که مَرَضِ کولیa یا آوریزی دَشته بَشه، اِجازِه خوردو از هدیه های مُقَدَّس ره نَدره تاکه پاک نَشُده. کسی که دَ یَگو چِیز دِست بِزَنه که دَ وسِیلِه جَسَدِ مُرده ناپاک شُده یا آدمی که آوِ مَنی ازُو اِنزال شُنه، 5 یا کسی که دَ خزِندهb دِست بِزنه و دَ وسِیلِه ازُو ناپاک شُنه، یا دَ یَگو اِنسانِ دِست بِزَنه که دَ وسِیلِه ازُو ناپاک شُنه، هر ناپاکی که اُو دَشته بَشه، 6 اوخته امُو نفرِ که دَ امزی چِیزا دِست زَده تا شام ناپاک مُومنه. اُو تا غَیتِیکه جِسم خُو ره قد آو غُسل نَدَده، نَباید از هدیه های مُقَدَّس بُخوره. 7 وختِیکه آفتَو بِشِینه اُو پاک مُوشه و بعد ازُو مِیتنه از هدیه های مُقَدَّس بُخوره، چراکه اُونا خوراکِ ازُو اَسته. 8 گوشتِ حَیوانی ره که خودمُرده بَشه یا دَ وسِیلِه جانوَرِ درِنده کُشته شُده بَشه اُو نَباید بُخوره تا دَ وسِیلِه ازُو ناپاک نَشُنه. ما خُداوند اَستُم.
9 پیشوایوباید احکام مَره نِگاه کُنه تا گُناهکار نَشُنه و بخاطرِ بےحُرمَتی دَ احکام مه نَمُره. ما خُداوندی اَستُم که اُونا ره تقدِیس مُونُم. 10 هیچ نفرِ بُرونی باید از هدیه های مُقَدَّس نَخوره. مِهمو و مُزدُورِ پیشوا ام اِجازه نَدره که از هدیه های مُقَدَّس بُخوره. 11 لیکِن اگه پیشوا یگ نفر ره قد پَیسه خُو بِخَره اُو مِیتنه ازوا بُخوره؛ و کسی که دَ خانِه پیشوا زَیده شُده، ام مِیتنه از خوراکِ ازُو بُخوره. 12 اگه دُخترِ پیشوا قد یگ نفرِ بُرونی توی کُنه، اُو نَباید از هدیه های مُقَدَّس بُخوره. 13 لیکِن اگه دُخترِ پیشوا بیوه یا خط گِرِفته بَشه و اَولاد نَدَشته بَشه و پس دَ خانِه آتِه خُو اَمَده بَشه رقمی که دَ دَورونِ جوانی خُو بُود، اُو مِیتنه از خوراکِ آتِه خُو بُخوره. خُلاصه، هیچ نفرِ بُرونی نَباید ازُو خوراک بُخوره.
14 اگه یگ نفر نافامِیده از هدیه های مُقَدَّس بُخوره، اُو باید پَنج-یگ شی ره دَ بَلِه شی اِضافه کُنه و هدیِه مُقَدَّس ره دَ پیشوا بِدیه. 15 پیشوایو باید هدیه های مُقَدَّس ره که بَنی اِسرائیل دَ خُداوند تقدِیم مُونه، بےحُرمَت نَکُنه 16 و باعِث نَشُنه که اُونا دَ وسِیلِه خوردونِ هدیه های مُقَدَّس مُرتکِب جُرمی شُنه که جُرمانه میخایه، چُون ما خُداوند اَستُم که اُونا ره تقدِیس مُونُم.“
قُربانی که قبُول نَمُوشه
17 خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 18 ”قد هارُون و باچه های شی و قد پگِ بَنی اِسرائیل گپ زَده دَزوا بُگی، ’از قَومِ اِسرائیلc و بیگَنه‌گونی که دَ اِسرائیل زِندگی مُونه هر کسی که کُدَم قُربانی تقدِیم مُونه، چی نَذر بَشه، چی قُربانی داوطلبانه که دَ عِنوانِ قُربانی سوختَنی دَ خُداوند تقدِیم مُوشه، 19 بَلدِه ازی که قُربانی از طرف شُمو قبُول شُنه اُو باید یگ حَیوانِ نَر و بےعَیب از گاوو، از گوسپندو یا بُزها بَشه. 20 حَیوانی ره که عَیب دَره، تقدِیم نَکُنِید، چُون اُو از طرف شُمو قبُول نَمُوشه.
21 وختِیکه یگ نفر قُربانی سلامَتی ره دَ خُداوند تقدِیم مُونه، چی بَلدِه پُوره کدونِ نَذر بَشه، چی بَلدِه قُربانی داوطلبانه، چی از گَله بَشه، چی از رمه، اُو باید نَر و بےعَیب بَشه تا قبُول شُنه. دَزُو باید هیچ عَیب نَبَشه. 22 حَیوانِ کور، استُغو مَیده، زخمی، آوله‌دار، رِیم‌تُو یا گَرگی ره دَ خُداوند تقدِیم نَکُنِید؛ هیچ کُدَمِ امزیا دَ عِنوانِ هدیِه خاص بَلدِه خُداوند دَ بَلِه قُربانگاه تقدِیم نَشُنه. 23 لیکِن گاو یا مالی که اعضای جِسم شی از حد دِراز یا کوتاه بَشه، اُو ره مِیتنِید دَ عِنوانِ قُربانی داوطلبانه تقدِیم کُنِید، ولے بَلدِه نَذر قابِل قبُول نِییه. 24 حَیوانی که خایه شی کُفته شُده بَشه یا فِشار دَده شُده بَشه یا پاره شُده بَشه یا مُنٹی شُده بَشه، اُو ره دَ خُداوند تقدِیم نَکُنِید. شُمو دَ سرزمِین خُو اِی رقم نَکُنِید 25 و از بیگَنه‌گو ام از اِی رقم حَیوانا نَگِیرِید که دَ عِنوانِ خوراک دَ خُدای خُو تقدِیم کُنِید؛ چُون اُونا ناقِص و عَیبی اَسته و از طرف شُمو قبُول نَمُوشه.‘“
26 خُداوند قد مُوسیٰ گپ زَده گُفت: 27 ”وختِیکه یگ گاو یا گوسپو و یا بُز زَیده مُوشه، اُو باید تا هفت روز دَ پیشِ آبِه خُو بُمَنه و از روزِ هشتُم بعد اُو بَلدِه قُربانی دَ عِنوانِ هدیِه خاصِ خُداوند قابِلِ قبُول اَسته. 28 لیکِن گاو یا مال ره قد چُوچِه شی قَتی دَ یگ روز حلال نَکُنِید. 29 وختِیکه قُربانی شُکرگُزاری ره دَ خُداوند قُربانی مُونِید، اُو ره دَ طرِیقِه قُربانی کُنِید که از طرف شُمو قبُول شُنه. 30 گوشتِ ازُو باید دَ امزُو روز خورده شُنه و هیچ چِیز شی تا صُبح باقی نَمَنه. ما خُداوند اَستُم.