فصلِ پوزدَهُم
عهد و پَیمانِ خُداوند قد اَبرام
1 بعد ازی چِیزا کلامِ خُداوند دَ عالمِ خاو دَ اَبرام اَمَده گُفت:
”اَی اَبرام نَتَرس.
ما سِپر تُو اَستُم
و تُو ره اَجرِ غَدر کٹه مِیدُم.“
2 و اَبرام گُفت: ”اَی خُداوند-خُدا، تُو دَز مه چِیزخیل مِیدی، چُون ما بےاَولاد اَستُم و اِلیعِزرِ دَمِشقی وارِثِ خانِه مه مُوشه.“ 3 اَبرام اِدامه دَده گُفت: ”اینه، مَره اَولاد نَدَدی؛ غُلام مه که دَ خانِه مه پَیدا شُده، وارِث مه مُوشه.“ 4 اوخته کلامِ خُداوند دَ اَبرام اَمَده گُفت: ”اِی آدم وارِث تُو نَمُوشه، بَلکِه کسی که از پُشتِ کمر تُو مییه، اُو وارِث تُو مُوشه.“
5 پس خُداوند اَبرام ره بُرو اَوُرده گُفت: ”سُون آسمو توخ کُو و سِتاره ها ره حِساب کُو، اگه مِیتنی اُونا ره حِساب کنی.“ و اِدامه دَده دَزشی گُفت: ”نسلِ ازتُو ام مِثلِ امزیا بےحِساب مُوشه.“ 6 و اَبرام دَ خُداوند ایمان اَوُرد و خُداوند اِی ره بَلدِه ازُو یگ عملِ عادِلانه حِساب کد. 7 اوخته دَ اَبرام گُفت: ”ما خُداوندی اَستُم که تُو ره از اُورِ کَلدانیا بُرو اَوُردُم تا اِی سرزمی ره دَ عِنوانِ مُلکیَت دَز تُو بِدُم.“ 8 مگم اَبرام گُفت: ”اَی خُداوند-خُدا، ما چِطور بِدَنُم که مالِکِ امزی سرزمی مُوشُم؟“ 9 اُو دَ جواب شی گُفت: ”یگ جونه‌گاو سِه ساله، یگ بُزِ مادِه سِه ساله، یگ قُوچِ سِه ساله، یگ قُمری و یگ کَوتر دَز مه گِرِفته بیَر.“ 10 اَبرام پگِ ازوا ره اَوُرد و هر کُدَم شی ره از مَنِه شی دُو پاره کد و هر پاره ره دَ بَرابرِ یگدِیگِه شی ایشت. مگم مُرغَکو ره پاره نَکد. 11 اوخته لاشخورا دَ بَلِه لاش ها تا شُد و اَبرام اُونا ره هَی کد. 12 دَ وختِ آفتَو شِشتو خاوِ غَوُوج دَ سرِ اَبرام اَمَد و یگ ترِیکی تِیره و وَحشتناک دَ بَلِه شی سایه اَندخت. 13 اوخته خُداوند دَ اَبرام گُفت: ”دَ یَقِین بِدَن که اَولادِه تُو دَ سرزمِینی که ازوا نِیَسته بحَیثِ بیگَنه زِندگی مُونه و دَ اُونجی غُلامی مُونه و مُدَتِ چار صد سال دَ بَلِه ازوا ظُلم مُوشه. 14 ولے ما مِلَّتی ره که اُونا ره دَ غُلامی مِیندَزه، قضاوَت مُونُم و بعد ازُو اُونا قد مال-و-دارایی کَلو ازُونجی بُر مُوشه. 15 مگم خود تُو دَ خُوب عُمرِ پِیری و دَ آرامی دَ پیشِ بابه‌کَلونای خُو موری و دَفن مُوشی. 16 و اُونا دَ نسلِ چارُم پس دَ اِینجی مییه، چراکه گُناهِ اَموریا هنوز تَکمِیل نَشُده.“a 17 وختِیکه آفتَو شِشت و هَوا ترِیک شُد، یگ تندُورِ پُر از دُود و یگ اَلَنگِ آتِشِ روشو از مینکلِ امزُو پاره ها تیر شُد. 18 دَمزُو روز خُداوند قد اَبرام عهد بسته کد و گُفت: ”ما امی سرزمِینا ره از دریای مِصر تا دریای کٹه، یعنی تا دریای فَرات دَ نسلِ ازتُو مُوبخشُم، 19 یعنی سرزمِینِ قینی ها، قِنِیزی ها، قَدمونی ها، 20 حِتّی ها، فِرِزی ها، رِفائیا، 21 اَموریا، کِنعانی ها، جَرجاشی ها و یبُوسی ها ره.“