فصلِ شَشُم
شرارَتِ اِنسان
1 وختِیکه تِعدادِ اِنسان دَ رُوی زمی کَلو شُد و بَلدِه ازوا دُخترو تَوَلُد شُد، 2 باچه_های خُداa دِید که دُخترونِ آدمیزاد چِیقس نُوربَند اَسته و اُونا از هر کُدَم که خوش شی میمَد بَلدِه خُو خاتُو مِیگِرِفت. 3 پس خُداوند گُفت: ”روحِ مه دَ اِنسان بَلدِه همیشه باقی نَمُومَنه، چراکه اُو فانی-و-جِسمانی اَسته و بعد ازی روزای زِندگی شی یگ صد و بِیست سال بَشه.“ 4 دَمزُو روزا و ام بعد ازُو مردُمای غول‌پَیکر دَ رُوی زمی مَوجُود بُود، دَمزُو غَیتِیکه باچه_های خُدا قد دُخترونِ اِنسان یگجای شُد و اُونا بَلدِه از وا اَولادا زَیید. اُونا زورآوَرای زمانِ سابِق بُود، مَردای نامتُو. 5 و خُداوند دِید که شرارَت-و-بَدی اِنسان دَ رُوی زمی کَلو شُده و پگِ فِکرا و نِیَت_های دِلِ مردُم همیشه پُر از شرارَت اَسته. 6 پس خُداوند از خِلقَتِ اِنسان دَ رُوی زمی غَمگِین شُده اَفسوس خورد و دِل شی دِق شُد. 7 اوخته خُداوند گُفت: ”ما اِنسان ره که خَلق کدیم از رُوی زمی پای پاک گُم مُونُم، از اِنسان گِرِفته تا حَیوان، خزِندَگو و مُرغَکوی آسمو، چراکه از جور کدونِ ازوا اَفسوسی مه مییه.“ 8 مگم نوح دَ پیشِ خُداوند آبرُو دَشت.
سرگُذشتِ نوح
9 اِی دَ بارِه نسلِ نوح اَسته: نوح دَ زمان خُو یگ آدمِ عادِل و بےعَیب بُود و دَ راهِ خُدا قَدم مِیزَد. 10 نوح سِه باچه دَشت دَ نام_های سام، حام و یافِث. 11 تمامِ مردُمِ زمی دَ نظرِ خُدا فاسِد-و-بَدکار بُود و زمی از ظُلم-و-سِتَم پُر شُدُد. 12 خُدا دُنیا ره توخ کد و دِید که چِیقس فاسِد شُده، چراکه تمامِ بَشر دَ راهِ بَدی-و-فِساد رَیی بُود. 13 پس خُدا دَ نوح گُفت: ”تصمِیم گِرِفتیم که بَشر ره از بَین بُبرُم، چراکه زمی بخاطرِ ازوا پُر از ظُلم-و-سِتَم شُده. اینه، ما اُونا ره قد زمی قَتی نابُود مُونُم. 14 مگم تُو بَلدِه خُو از چیوِ درختِ سَرو یگ کِشتی جور کُو که دَ بَین شی چندِین اُتاق بَشه؛ کِشتی ره از مَنه و بُرو خن قِیر لیش کُو 15 و اُو ره دَمزی طرِیقه جور کُو: دِرازی شی سِه صد توغَی، بَر شی پِنجاه توغَی و بِلندی شی سِی توغَی بَشه. 16 دُو قرِیش تاه‌تَر از چَت، کِلکِین بیل و درگِه شی ره از بَغل شی بُر کُو؛ دَزشی طبقِه تَینه، طبقِه دوّم و سِوّم جور کُو. 17 چُون اینه، ما دَ رُوی زمی طوفان و سیل رَیی مُونُم تا پگِ مَوجُوداتِ جاندار ره که نَفَسِ حَیات دَره از تَی آسمو نابُود کنُم؛ هر چِیزی که دَ رُوی زمی اَسته، از بَین موره. 18 لیکِن ما قد ازتُو عهد-و-قَول مُونُم؛ و تُو قد باچه_ها، خاتُو و بیری‌گون خُو دَ کِشتی داخِل مُوشی 19 و از پگِ زِنده‌جانا یعنی از پگِ مَوجُوداتِ جاندار یگ یگ جوره، نَر و ماده بِگِیر تاکه قد تُو دَ مَنِه کِشتی بوره و زِنده بُمَنه: 20 یگ یگ جوره از مُرغَکو دَ مُطابِقِ جِنس خُو، از حَیوانا دَ مُطابِقِ جِنس خُو و از تمامِ خزِندَگونِ زمی دَ مُطابِقِ جِنس خُو دَ پیش تُو مییه تاکه قد تُو زِنده نِگاه شُنه. 21 امچُنان از هر رقم چِیزای خوردَنی گِرِفته بَلدِه خُو ذخِیره کُو تا بَلدِه خود تُو و مخلُوقاتِ کِشتی خوراک بَشه.“ 22 و نوح امُو رقم کد؛ اُو تمامِ چِیزای ره که خُدا دَزشی اَمر کدُد، دَ جای اَوُرد.