فصلِ دوّم
شرحِ خِلقَت
1 دَ امزی رقم آسمونا و زمی و هر چِیزی که دَزوا بُود تَکمِیل شُد. 2 دَ روزِ هفتُم خُدا کار خُو ره که شُروع کدُد، تَکمِیل کد و دَ روزِ هفتُم از هر کار خُو که مُوکد دِست کشِید و آرام کد. 3 خُدا روزِ هفتُم ره بَرکت دَده اُو ره مُقَدَّس حِساب کد، چراکه دَمزُو روز خُدا از هر کار خُو که خَلق و جور کدُد دِست کشِید و آرام کد. 4 اِی دَ بارِه خِلقَتِ آسمونا و زمی بُود زمانی که اُونا خَلق شُد.
وختِیکه خُداوند آسمونا و زمی ره خَلق کد، 5 هیچ بُوٹِه بیابو دَ زمی مَوجُود نَبُود و هیچ گیاهِ بیابو سویه نَکدُد، چراکه خُداوند-خُدا هنوز بارِش ره دَ زمی نَبارَندُد و آدم وجُود نَدَشت که دَ زمی کِشت-و-کار کنه. 6 مگم آو از زیرِ زمی باله میمَد و تمامِ رُوی زمی ره سیر آو مُوکد. 7 پس ازُو خُداوند-خُدا آدم ره از خاکِ زمی جور کد و دَ بِینی شی نَفَسِ حَیات پُف کد و اُو یگ مَوجُودِ زِنده جور شُد. 8 خُداوند دَ عِدِن که سُون شَرق اَسته یگ باغ جور کد و آدم ره که شکل دَدُد، دَ اُونجی ایشت. 9 خُداوند-خُدا هر رقم دِرختای نُوربَند و میوه‌تُو ره از زمی سَوزدلجی کد و دَ غولِ باغ درختِ زِندگی و دِرختِ شِناسایی خُوب و بَد ره دَ وجُود اَوُرد. 10 یگ نار از عِدِن بُر مُوشُد و باغ ره سیر آو مُوکد و از اُونجی دَ چار جوی تقسِیم مُوشُد. 11 نامِ جوی اوّل پِیشون اَسته که تمامِ سرزمِینِ حَوِیله ره دَور مِیزَنه که دَ اُونجی طِلّا وجُود دَره. 12 طِلّای ازُو سرزمی خالِص اَسته و شِلِیمِ خوشبُوی و سنگِ عقِیق ام دَ اُونجی پَیدا مُوشه. 13 نامِ جوی دوّم جِیحون اَسته که تمامِ سرزمِینِ کُوشa ره دَور مِیزنه. 14 نامِ جوی سِوّم دَجله اَسته که از شرقِ آشُور تیر مُوشه و جوی چارُم فَرات اَسته. 15 بعد ازُو خُداوند-خُدا آدم ره دَ باغِ عِدِن جای-دَ-جای کد تاکه دَزُو کار کده ازُو نِگاهوانی کنه. 16 و خُداوند-خُدا دَ آدم اَمر کد: ”تُو اِجازه دَری که از میوِه تمامِ دِرختای باغ بُخوری؛ 17 مگم از میوِه درختِ شِناسایی خُوب و بَد هرگِز نَخور، چُون دَ امُو روزِ که ازُو بُخوری حتماً مُومُری.“ 18 و خُداوند-خُدا گُفت: ”خُوب نِییه که آدم تنها بَشه؛ ما یگ همکارِ مُناسِب بَلدِه شی جور مُونُم.“ 19 اوخته خُداوند-خُدا تمامِ حَیوانای بیابو و مُرغَکوی آسمو ره از خاکِ زمی شکل دَد و اُونا ره دَ پیشِ آدم اَوُرد تا بِنگره که آدم دَ سرِ ازوا چِیزخیل نام میله. و هر چِیزی که آدم هر زِنده‌جان ره کُوی کد، نام شی امُو شُد. 20 دَمزی رقم آدم تمامِ چارپایا، مُرغَکوی آسمو و پگِ حَیوانای بیابو ره نام کد، مگم هیچ کُدَمِ ازوا بَلدِه آدم همکارِ مُناسِب نَبُود. 21 پس خُداوند-خُدا آدم ره دَ خاوِ غَوُوج بُرد و اُو سخت خاو رفت. اوخته خُدا یگ قبرغِه شی ره گِرِفت و جای شی ره قد گوشتِ جان شی پُر کد. 22 بعد ازُو خُداوند-خُدا امزُو قبرغه، زَن ره خَلق کد و اُو ره دَ پیشِ آدم اَوُرد. 23 اوخته آدم گُفت:
”اِی اَسته استُغو از استُغونای مه،
و گوشت از گوشت-و-خُون مه.
نام شی «نِسأ» بَشه،
چراکه از اِنسان گِرِفته شُد.“