11
1 وتی دوازدهێن مریدانی تالیم دئیگا رند، ایسّا چه اۆدا در آتک و په درس و سَبک دئیگ و واز کنگا آیانی شهران شت.
ایسّا و پاکشۆدۆکێن یَهیا
2 وهدے پاکشۆدۆکێن یَهیا، بَندیجاها چه ایسّا مَسیهئے کاران سهیگ بوت، وتی مریدی راه داتنت
3 که چه آییا جُست بکننت:
«بارێن، تئو هما ائے که آیگی اَت، یا په دگرێا رهچار ببێن؟»
4 ایسّایا پَسّئو داتنت:
«هرچے که شما اِشکنگ و گِندگا اێت، برئوێت یَهیایا سهیگ کنێت:
5 کۆر گِندگ و مئیم کنگا اَنت، لَنگ تَرّگ و راه رئوگا اَنت، گَرّی پاک و پَلگار بئیگا اَنت، کَرّ اِشکنگا اَنت، مُردگ زندگ بئیگا اَنت و بَزّگ و نێزگاران وشّێن مستاگ سر بئیگا اِنت.
6 بَهتاور هما اِنت که منی کارانی گِندگا ٹَگل مئوارت و ملَکُشیت.»
یَهیائے بارئوا
7 وهدے یَهیائے کاسِد در کپت و شتنت، ایسّا گۆن مردمان یَهیائے بارئوا گپّ و تْران کنگا لگّت:
«چۆنێن چیزێئے چارگا گیابانا شتگێت؟ کَلَم و کاشئے ڈیلّێئے چارگا که گۆن گواتئے کَشّگا اے دێم و آ دێم شیکَّ وارت؟
8 اگن نه، گڑا چۆنێن چیزێئے چارگا شتگێت؟ اَنچێن مردێئے چارگا شتگێت که نرم و نازُرکێن پۆشاکی گوَرا اَت؟ آ مردم که نازُرکێن پۆشاک گوَرا کننت، بادشاهی کَلات و ماڑیان نندۆک اَنت.
9 گڑا اۆدا شما چۆنێن چیزێئے چارگا شتگێت؟ پئیگمبرێئے چارگا؟ هئو، شمارا گوَشان که یَهیا چه پئیگمبرێا هم مستر اِنت.
10 آ هما اِنت که آییئے بارئوا نبیسگ بوتگ:
من وتی کاسِدا چه تئو پێسر راهَ دئیان که آ، تئیی راها تچک و تئیارَ کنت.*
11 «شمارا راستێنَ گوَشان که هچ ماتا پاکشۆدۆکێن یَهیائے وڑێن بێمَٹّێن چُکّے نئیاورتگ.
بله آسمانی بادشاهیا، هما که چه سجّهێنان کَستر اِنت، آ چه یَهیایا هم مستر اِنت.
12 چه پاکشۆدۆکێن یَهیائے وهدا بگر تان انّون، هُدائے آسمانی بادشاهی گۆن زۆراکی دێما رئوان اِنت و زۆرمند آییا په زۆرے وتیگیَ کننت.
13 سجّهێن نبیان و تئوراتا، تان یَهیائے زمانگا وتی پێشگۆیی کرتگ‌اَنت.
14 اگن شما په مَنّگا تئیار اێت، بزانێت یَهیا هما اِلیاس نبی اِنت که آیگی اَت.
15 هرکَسا گۆش هست، بِشکنت.
16 «اے زمانگئے مردمان کئیی همدَروَر بکنان که آ، کئیی ڈئولا اَنت؟ آ، هما چُکّانی پئیما اَنت که بازارا نِشتگ‌اَنت و آ دگه چُکّان گوانکَ جننت و گوَشنت:
17 ‹ما په شما نَل و کَلَم ساز کرت، بله شما ناچ و سُهبت نگپت، ما په شما مۆتک آورت، بله شما اَرسے نرێتک.›
18 یَهیا آتکگ، نه نانَ وارت و نه شرابَ نۆشیت، گوَشنت:
‹جِنّی پِر اِنت،›
19 بله انسانئے چُکّ آتکگ، وارت و نۆشیت، گوَشنت:
‹لاپی و شرابیے، مالیاتگیر و گنهکارانی سَنگت اِنت.›
بله هِکمت و زانت چه کار و کِردا زاهرَ بیت.»
ایسّائے بَژن
20 گڑا ایسّا هما شهر و مردمانی مئیاریگ کنگا لگّت که وتی گێشترێن اَجَبێن کاری هما شهران کرتگ‌اتنت، چیا که آیان چه وتی بدێن کاران پشۆمانی دَرشان نکرتگ‌اَت.
21 «بَژن و اپسۆز په شما، او کُرازینئے مردمان!
بَژن و اپسۆز په شما، او بئیت‌سئیدائے مردمان!
هما مۆجزه و اَجِکّایی* که من شمئے نیاما پێش داشتگ‌اَنت، اگن سور و سئیدونئے شهران پێش بداشتێننت، گڑا اۆدئے مردمان هما وهدا وتی گناهانی پشۆمانیئے پۆشاک گوَرا کرتگ‌اَت و پُرانی سرا نِشتگ‌اتنت.
22 باور کنێت، جُست و پُرسئے رۆچا سور و سئیدونئے مردمانی سِزا چه شمئے سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت.
23 او کَپَرناهومئے مردمان!
شما چِست کنگ و آسمانا برگَ بێت؟ هچبر!
تَهتَرونئے جُهلانکیان سَرْشَکونَ بێت.
چیا که هما مۆجزه و اَجِکّایی که په تئو پێش دارگ بوتنت، اگن سُدومئے شهرا ببوتێننت، آ شهر تان رۆچ مرۆچیگا منتگ‌اَت.
24 باور کنێت، جُست و پُرسئے رۆچا سُدومئے مردمانی سِزا چه شمئے سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت.»
ایسّائے جُگ
25 آ وهدا ایسّایا گوَشت:
«او منی پت، زمین و آسمانئے هُدابند!
ترا ستا کنان و ساڑایان که تئو اے راز و هبر چه زانتکار و هۆشمندان چێر داتنت و کۆدکانی سرا پَدّر کرتنت.
26 او منی پت!
تئو چه وتی رزا و واهگا اے ڈئولا کرت.
27 سجّهێن چیز، پتا منی دستا داتگ‌اَنت.
اَبێد چه پتا، هچکَس چُکّا نزانت.
همے ڈئولا، دگه هچکَس پتا نزانت، اَبێد چه چُکّا و هما مردمان که چُکّ بلۆٹیت پتا په آیان پَدّر بکنت.