فصلِ بِیست و یکُم
تَوَلُدِ اِسحاق
1 و خُداوند امُو رقم که گُفتُد، دَ بَلِه ساره نظر کد و چِیزی ره که وعدِه کدُد، بَلدِه ساره پُوره کد. 2 ساره حامِله شُد و بَلدِه اِبراهِیم دَ سِن-و-سالِ پِیری شی یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد، دَ امزُو وختِ که خُدا دَزشی گُفتُد. 3 و اِبراهِیم باچِه خُو ره که ساره بَلدِه شی دَ دُنیا اَوُردُد، اِسحاق نام ایشت. 4 اِبراهِیم باچِه خُو اِسحاق ره دَ هشت روزَگی شی خَتنه کد، امُو رقم که خُدا دَزُو اَمر کدُد. 5 اِبراهِیم صد ساله بُود که باچِه شی اِسحاق پَیدا شُد. 6 ساره گُفت: ”خُدا دَز مه خَنده دَده. هر کسی که بِشنَوه، قد ازمه خوشی-و-خَنده مُونه.“a 7 ساره بسم گُفت: ”کِی باوَر شی میمَد که دَ اِبراهِیم بُگیه، ’ساره صاحِبِ نِلغه شُده اُو ره شِیر مِیدیه؟‘ مگم ما دَ سِن و سالِ پِیری ازُو بَلدِه شی یگ باچه دَ دُنیا اَوُردُم.“
8 امُو نِلغه کٹه شُده از شِیر جدا شُد و دَ امزُو روزِ که اِسحاق از شِیر جدا شُد، اِبراهِیم اوماغِ کٹه گِرِفت.
اِختِلافات بَینِ ساره و هاجر
9 اوخته ساره دِید که باچِه هاجرِ مِصری، امُو که بَلدِه اِبراهِیم پَیدا شُدُد، قد اِسحاق رِیشخَندی مُونه. 10 پس ساره دَ اِبراهِیم گُفت: ”اِی کنِیز و باچِه شی ره از خانه بُر کُو، چراکه باچِه ازی کنِیز قد باچه مه اِسحاق دَ میراث شرِیگ نِییه.“ 11 مگم اِی توره دَ نظرِ اِبراهِیم دَ بارِه باچِه شی اِسماعیل سخت بَد خورد. 12 لیکِن خُدا دَ اِبراهِیم گُفت: ”دَ بارِه باچه و کنِیز خُو هاجر تَشوِیش نَکُو. هر چِیزی که ساره دَز تُو گُفته امُوطور بُکُو، چراکه از اِسحاق نسل تُو دَ نام تُو کُوی مُوشه. 13 و از باچِه کنِیز ام یگ مِلَّت جور مُونُم، چراکه اُو ام نسل تُو یَه.“
14 پس اِبراهِیم صَباح‌گاه باله شُد و نان و مَشکِ پُر از آو ره گِرِفته دَ هاجر دَد. اُو امُو چِیزا ره دَ شانِه شی ایشته اُو ره قد باچِه شی رَیی کد. اُونا رفت و دَ بیابونِ بِئیرشِبَع سرگردو شُد. 15 وختِیکه آوِ مَشک خلاص شُد هاجر باچِه خُو ره زیرِ یگ بُوٹه خاو دَد، 16 و خود شی دَ یگ فاصِلِه تِیررَس دُورتَر ازُو شِشت، چُون اُو قد خُو گُفت: ”نَمِیتنُم مرگِ باچِه خُو ره بِنگرُم“ و دَ حالِیکه رُوی خُو ره سُونِ ازُو کده شِشتُد آواز خُو ره بِلند کده چخرا کد. 17 و خُدا آوازِ باچه ره شِنِید و ملایکِه خُدا از عالمِ باله هاجر ره کُوی کده گُفت: ”اَی هاجر، تُو ره چی شُده؟ ترس نَخور، چراکه خُدا آوازِ باچه ره از جایی که اُو اَسته، شِنِیده. 18 باله شُو، باچه ره رُست کده دَ دِست خُو بِگِیر، چراکه ما ازُو یگ مِلَّتِ کٹه جور مُونُم.“ 19 اوخته خُدا چِیمای هاجر ره واز کد و اُو یگ چاهِ آو ره دِید. و هاجر سُون چاه رفته مَشک ره پُر از آو کد و باچِه خُو ره وُچی‌دَلجی کد. 20 و خُدا قد اِسماعیلb بُود و اُو کٹه شُده دَ بیابو جای-دَ-جای شُد و تِیراَنداز جور شُد. 21 اُو دَ دَشتِ پاران زِندگی مُوکد و آبِه شی یگ خاتُو از سرزمِینِ مِصر بَلدِه شی گِرِفت.
قَول دَ بَین اِبراهِیم و اَبِیمَلِک
22 دَ امزُو غَیت اَبِیمَلِک و فِیکول سرکردِه لشکر شی پیشِ اِبراهِیم اَمَده گُفت: ”هر کاری که مُوکُنی خُدا قد تُو اَسته! 23 پس دَ امِینجی بَلدِه مه دَ خُدا قَسم بُخور که دَز مه و اَولادِه مه و نسل مه خیانَت نَمُونی، بَلکِه امُو رقمِیکه ما دَ حقِ ازتُو مِهربانی بُودیم، تُو ام دَ حقِ ازمه و مردُمِ سرزمِینی که دَزشی دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی مُونی، مِهربان مُوبَشی.“ 24 اِبراهِیم گُفت: ”قَسم مُوخورُم.“ 25 اوخته اِبراهِیم دَ بارِه چاهِ آو که خِدمتگارای اَبِیمَلِک دَ زور گِرِفتُد، پیش اَبِیمَلِک شِکایت کد. 26 اَبِیمَلِک گُفت: ”ما خبر نَدرُم که امی کاره کِی کده؛ تُو ام دَ اِی باره دَز مه چِیز نَگُفتی و تا اِمروز ما دَزی باره نَشِنِیده بُودُم.“ 27 پس اِبراهِیم، گوسپندو و گاو ها ره دَ اَبِیمَلِک دَد و اُونا قد یگدِیگِه خُو عهد بسته کد. 28 اِبراهِیم هفت بارِه ماده از رَمِه خُو جدا کد؛ 29 و اَبِیمَلِک از اِبراهِیم پُرسان کد: ”معنای جدا کدونِ امزی هفت بارِه ماده چی اَسته؟“ 30 اِبراهِیم دَ جواب شی گُفت: ”امی هفت بارِه ماده ره از طرفِ ازمه قبُول کُو تا اَمیا یگ شاهِدی بَشه که ما امی چاه ره کَندیم.“ 31 پس اُو جای بِئیرشِبَعc گُفته شُد چراکه هر دُوی ازوا دَ اُونجی قد یگدِیگِه خُو قَول-و-قَسم کد. 32 بعد از عهد بسته کدو دَ بِئیرشِبَع، اَبِیمَلِک و فِیکول قومَندانِ لشکر شی باله شُده پس دَ سرزمِینِ فَلسطِینیا رفت. 33 و اِبراهِیم دَ بِئیرشِبَع یگ دِرختِ گَز شَند و دَ اُونجی نامِ خُداوند، خُدای اَبَدی ره گِرِفته عِبادت کد. 34 و اِبراهِیم بَلدِه غَدر وخت دَ سرزمِینِ فَلسطِینیا دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی کد.