فصلِ ھفدَهُم
نشانی از قَولِ خُدا قد اَبرام
1 وختِیکه اَبرام نَوَد و نُه ساله بُود، خُداوند دَزُو ظاهِر شُده گُفت: ”ما خُدای قادِرِ مُطلَق اَستُم. دَ راهِ ازمه قَدم بِزَن و بےعَیب بَش. 2 ما عهد خُو ره بَینِ از خود و ازتُو بسته مُونُم و نسل تُو ره بےاندازه کَلو مُونُم.“ 3 اوخته اَبرام سَجده کد و خُدا دَزُو گُفت: 4 ”اینه، عهدِ ازمه قد ازتُو امی اَسته که تُو بابه‌کَلونِ مِلَّت های کَلو مُوشی. 5 ازی بعد دِیگه نام تُو اَبرام گُفته نَشُنه، بَلکِه نام تُو اِبراهِیم بَشه، چراکه ما تُو ره بابه‌کَلونِ مِلَّت های کَلو جور کدیم.a 6 ما تُو ره غَدر کَلو باروَر مُونُم؛ از تُو مِلَّت ها دَ وجُود میرُم و از تُو پادشایو پَیدا مُوشه. 7 ما عهد خُو ره بَینِ ازخُو و ازتُو و اَولادِه تُو که بعد ازتُو مییه بسته مُونُم و اِی عهدِ اَبَدی ره نسل دَ نسل برقرار میلُم تا خُدای ازتُو و اَولادِه تُو که بعد ازتُو مییه بَشُم. 8 ما سرزمِینی ره که فِعلاً تُو بحَیثِ بیگَنه دَز شی زِندگی مُونی، یعنی تمامِ سرزمِینِ کِنعان ره دَز تُو و بعد از تُو دَ اَولادِه تُو دَ عِنوانِ مُلکیَتِ اَبَدی مُوبخشُم؛ و ما خُدای ازوا مُوبَشُم.“ 9 خُدا بسم دَ اِبراهِیم گُفت: ”تُو ام باید عهد مَره نِگاه کنی، ام تُو و ام اَولادِه تُو که بعد از تُو مییه دَ تمامِ نسل های خُو. 10 عهد مه که شُمو باید نِگاه کنِید، یعنی عهدی که بَینِ ازمه و ازتُو و اَولادِه تُو که بعد از تُو مییه اینی اَسته: تمامِ مَردا و باچه های شُمو باید خَتنه شُنه. 11 شُمو باید گوشتِ اِضافی خُو ره خَتنه کنِید چُون اینَمی نشانی عهدی اَسته که بَینِ ازمه و شُمو یَه. 12 هر باچِه هشت روزه از مینکل شُمو باید دَ تمامِ نسل های شُمو خَتنه شُنه، چی اُونای که دَ خانه تَوَلُد شُده و چی اُونای که دَ پَیسه از بیگَنه‌گو خرِیده شُده و از جَمِ اَولادِه تُو نِییه. 13 اَرے، اُونا حتماً باید خَتنه شُنه، چی اُونای که دَ خانه پَیدا شُده و چی اُونای که دَ پَیسه خرِیده شُده. دَ امزی رقم عهد مه دَ گوشت شُمو دَ عِنوانِ عهدِ اَبَدی باقی بُمَنه. 14 هر مَردی ناخَتنه که گوشتِ اِضافی شی خَتنه نَشُده بَشه، اُو از قَوم خُو قطع مُوشه، چراکه اُو عهد مَره مَیده کده.“
15 خُدا بسم دَ اِبراهِیم گُفت: ”مگم دَ بارِه خاتُون تُو سارای، دِیگه اُو ره سارای گُفته کُوی نَکُو، بَلکِه نامِ ازُو سارهb بَشه. 16 ما اُو ره بَرکت مِیدُم و امچُنان ازُو بَلدِه تُو یگ باچه مُوبخشُم. اَرے، ما اُو ره بَرکت مِیدُم و ازُو مِلَّت های کَلو دَ وجُود مییه و ازُو پادشایونِ قَوم ها پَیدا مُوشه.“ 17 اوخته اِبراهِیم سَجده کد و خَندِیده دَ دِل خُو گُفت: ”آیا بَلدِه مَردِ صد ساله باچه پَیدا مُوشه و ساره دَ نَوَد سالَگی اَولاد دَ دُنیا میره؟“ 18 و اِبراهِیم دَ خُدا گُفت: ”کشکِه اِسماعیل دَ حُضُور تُو زِنده بُمَنه.“ 19 مگم خُدا گُفت: ”نَه، بَلکِه خاتُون تُو ساره بَلدِه تُو یگ باچه دَ دُنیا میره و تُو نام شی ره اِسحاقc بیل. ما عهد خُو ره قد ازُو بسته مُونُم تا عهد مه قد اَولادِه ازُو که بعد ازُو مییه یگ عهدِ اَبَدی بَشه. 20 مگم دَ بارِه اِسماعیل تورِه تُو ره شِنِیدُم: ما اُو ره بَرکَت مِیدیُم و اُو ره باروَر کده اَولادِه شی ره بےاندازه کَلو مُونُم. اُو آتِه دوازده حُکمران مُوشه و ما ازُو یگ مِلَّتِ کٹه دَ وجُود میرُم. 21 مگم عهد خُو ره قد اِسحاق قایم مُونُم که ساره اُو ره سالِ دِیگه دَمزی وخت بَلدِه تُو دَ دُنیا میره.“ 22 وختِیکه خُدا تورِه خُو ره قد اِبراهِیم تامو کد از پیشِ ازُو باله رفت. 23 دَمزُو روز اِبراهِیم، باچِه خُو اِسماعیل و پگ کسای ره که دَ خانِه شی تَوَلُد شُدُد و ام اُونای ره که دَ پَیسه خرِیده شُدُد، یعنی پگِ باچه ها و مَردای ره که دَ خانِه اِبراهِیم بُود، گِرِفته گوشتِ اِضافی ازوا ره خَتنه کد، امُو رقم که خُدا دَزُو اَمر کدُد. 24 اِبراهِیم نَوَد و نُه ساله بُود که گوشتِ اِضافی شی خَتنه شُد، 25 و باچِه شی اِسماعیل سیزده ساله بُود که گوشتِ اِضافی شی خَتنه شُد. 26 اَرے، دَمزُو روز اِبراهِیم و باچِه شی اِسماعیل خَتنه شُد 27 و هر مَردِ که دَ خانِه اِبراهِیم بُود، چی اُونای که دَ خانه تَوَلُد شُدُد و چی اُونای که دَ پَیسه از بیگَنه خرِیده شُدُد، قد شی قَتی خَتنه شُد.