فصلِ نُهم
عهد-و-قَولِ خُدا قد نوح
1 خُدا نوح و باچه_های شی ره بَرکت دَده گُفت: ”باروَر و کَلو شُنِید و زمی ره پُر کُنِید. 2 ترس و بِیم شُمو دَ بَلِه تمامِ حَیوانای زمی و پگِ مُرغَکوی آسمو و دَ بَلِه هرچِیزی که دَ رُوی زمی خَزَک مُونه و پگِ ماهیای دریا وجُود مِیدَشته بَشه؛ ما پگِ ازوا ره دَ دِستِ ازشُمو دَدیم. 3 هر چِیزی که حَرکت مُونه و زِندگی دَره بَلدِه خوراک شُمو اَسته؛ امُو رقم که گیاه_های سَوز ره دَز شُمو دَدیم، تمامِ چِیزا ره دَز شُمو مِیدیُم. 4 مگم گوشت ره قد خُون شی که زِندگی ازُو اَسته، نَخورِید. 5 و خُون شُمو ره که زِندگی شُمو اَسته، ضرُور بازخاست مُونُم: اُو ره از هر حَیوان و از هر اِنسان بازخاست مُونُم؛ از هر اِنسان جانِ بِرارa شی ره بازخاست مُونُم.
6 کسی که خُونِ یگ اِنسان ره مِیریزَنه،
خُونِ ازُو ام از دِستِ اِنسان ریختَنده مُوشه.
چراکه خُدا اِنسان ره
هَمرَنگ خود خُو خَلق کده.
7 شُمو باروَر و کَلو شُنِید؛ دَ بَلِه زمی تِیت شُده دَز شی کَلو شُنِید.“ 8 بعد ازُو خُدا دَ نوح و باچه_های شی گُفت: 9 ”اینه، ما عهد خُو ره قد شُمو و اَولادِه شُمو که بعد از شُمو مییه 10 و قد تمام زِندهجانای که قد شُمو اَسته، بسته مُونُم: قد مُرغَکو، چارپایا و پگ حَیوانای زمی که قد شُمو اَسته، یعنی قد هر چِیزی که از کِشتی بُرو اَمَد، قد هر جاندارِ زمی. 11 ما عهد خُو ره قد شُمو اُستُوار مُونُم که دِیگه هرگِز پگِ مَوجُوداتِ جاندار دَ وسِیلِه طوفان-و-سیل آو نابُود نَمُوشه و دِیگه هرگِز طوفان-و-سیل نَمییه که زمی ره تَباه کُنه.“ 12 و خُدا گُفت: ”نشانی عهدی که ما دَ بَینِ ازخُو و ازشُمو و پگِ زِندهجانای که قد شُمو اَسته بسته مُونُم و بَلدِه تمامِ نسل_های آینده برقرار مُومَنه، اینی اَسته: 13 ما رنگِین کمون خُو ره دَ آوُرها میلُم و اِی نشانی عهدی اَسته که دَ بَینِ ازمه و زمی بسته شُده. 14 وختِیکه آوُرها ره دَ بَلِه زمی میرُم و رنگِین کَمو دَ آوُرها دِیده مُوشه، 15 اوخته عهد خُو ره که دَ بَینِ ازمه و شُمو و پگِ زِندهجانای جِسمدارb بسته شُده دَ یاد خُو میرُم؛ و آوها دِیگه هرگِز سیل جور نَمُوشه تا تمامِ مَوجُوداتِ جاندار ره نابُود کُنه. 16 هر غَیتِیکه رنگِین کَمو دَ آوُرها ظاهِر شُنه، ما اُو ره مِینگرُم و عهدِ جاویدانی ره که بَینِ خُدا و پگِ زِندهجانای جِسمدارِ رُوی زمی اَسته دَ یاد خُو میرُم.“ 17 و خُدا قد نوح گُفت: ”اَرے، اینَمی نشانی عهدی اَسته که ما دَ بَینِ ازخُو و تمامِ مَوجُوداتِ جاندارِ رُوی زمی بسته کدیم.“
18 باچه_های نوح که از کِشتی بُر شُد، اینی کسا بُود: سام، حام و یافِث. حام آتِه کِنعان بُود. 19 اَمیا سِه باچِه نوح بُود و امزیا مردُم دَ تمامِ زمی پَخش شُد. 20 و نوح دَ کِشت-و-کارِ زمی شُروع کده یگ باغِ انگُور جور کد. اُو اوّلِین نفر بُود که یگ باغِ انگُور ره جور کد. 21 یگ روز نوح از شرابِ انگُور وُچی کده نشه شُد و خود ره دَ خَیمِه خُو لُچ کد. 22 حام آتِه کِنعان، لُچی آتِه خُو ره دِید و بُرو رفته دَ دُو بِرار خُو خبر دَد. 23 اوخته سام و یافِث پَٹو ره گِرِفته دَ بَلِه شانه_های خُو اَندخت و پَسکی پَسکی رفته لُچی آتِه خُو ره پوشَند. رُوی ازوا دِیگه طرف بُود و اُونا لُچی آتِه خُو ره نَدِید. 24 وختِیکه نوح از حالتِ نشهگی خُو بیدار شُد و فامِید که باچِه ریزِه شی چِیز کار کده، 25 اُو گُفت:
”نالَت دَ کِنعان!
اُو غُلامِ غُلامای بِرارون خُو بَشه.“
26 نوح بسم گُفت:
”حمد-و-ثنا دَ خُداوند، خُدای سام.
کِنعان غُلامِ سام بَشه.
27 خُدا زمِینِ یافِث ره پِراخ کُنه
اُو دَ خَیمه_های سام زِندگی کُنه
و کِنعان غُلامِ ازُو بَشه.“