فصلِ چارُم
قائن و هابِیل
1 و آدم قد خاتُون خُو حَوا یگجای شُد و اُو حامِله شُده قائنa ره دَ دُنیا اَوُرد و حَوا گُفت: ”دَ کومَکِ خُداوند یگ باچه حاصِل کدُم.“ 2 حَوا دفعِه دِیگه حامِله شُد و هابِیل بِرارِ قائن ره دَ دُنیا اَوُرد. هابِیل چوپو شُد و قائن دیغو. 3 بعد از چند وخت قائن یگ مِقدار از حاصِلِ زمِین خُو ره دَ عِنوانِ هدیه پیشِ خُداوند اَوُرد. 4 هابِیل ام از اوّلباری گَلِه خُو هدیه اَوُرد و از خُوبتَرِین حِصِّه شی دَ خُداوند تقدِیم کد. و خُداوند از هابِیل و هدیِه شی راضی شُد، 5 مگم از قائن و هدیِه شی راضی نَشُد. پس قائن کَلو قار شی اَمَد و سر خُو ره تا اَندخت. 6 خُداوند دَ قائن گُفت: ”چرا قار شُدی و سر خُو ره تا اَندختی؟ 7 اگه تُو نیکُوکار بَشی، آیا قبُول نَمُوشی؟ و اگه نیکی نَکُنی گُناه دَ دانِ درگه دَ گیتِه تُو اَسته و تُو ره میخایه دَ چنگ بیره، مگم تُو باید دَ سرِ ازُو زور شُنی.“ 8 ولے قائن دَ بِرار خُو هابِیل گُفت: ”بیه که دَ صحرا بوری.“b و غَیتِیکه اُونا دَ بیابو بُود قائن دَ سر بِرار خُو هابِیل حَمله کد و اُو ره کُشت. 9 اوخته خُداوند از قائن پُرسان کد: ”بِرار تُو کُجا اَسته.“ اُو جواب دَد: ”نَمِیدَنُم. آیا ما نِگاهوانِ بِرار خُو اَستُم؟“ 10 و خُداوند گُفت: ”بَچی اِی کار ره کدے؟ خُونِ بِرار تُو از زمی پیشِ ازمه ناله مُونه. 11 و آلی تُو امزی زمی نالَت شُدے، امزی زمی که دان خُو ره واز کد تا خُونِ بِرار تُو ره که از دِست تُو ریختَنده شُد، چُوش کنه. 12 وختِیکه کِشت-و-کار کُنی زمی دِیگه دَز تُو حاصِل نَمِیدیه و تُو دَ رُوی زمی ایلهگشت و سرگَردو مُوشی.“ 13 قائن دَ خُداوند گُفت: ”جَزای مه کَلو سخت اَسته. ما بَرداشت نَمِیتنُم. 14 اِمروز تُو مَره ازی زمی و از حُضُور خُو دُور مُونی. ما دَ دُنیا ایلهگشت و سرگَردو مُوشُم و هر کس که مَره پَیدا کنه، اُو مَره مُوکُشه.“ 15 و خُداوند دَزُو گُفت: ”نَه، اگه کسی قائن ره بُکُشه، هفت برابر ازُو اِنتِقام گِرِفته مُوشه.“ بعد ازُو خُداوند یگ نشانی بَلِه قائن ایشت تا هر کس که اُو ره بِنگره، اُو ره نَکُشه. 16 و قائن از حُضُورِ خُداوند رفت و دَ یگ جای دَ نامِ «نود»c که دَ شرقِ عِدِن اَسته، جای-دَ-جای شُد. 17 اوخته قائن قد خاتُون خُو یگجای شُد و خاتُون شی حامِله شُده حَنوخ ره دَ دُنیا اَوُرد. دَمزُو غَیت قائن یگ شار جور کد و اُو ره دَ مُطابِقِ نامِ باچِه خُو، حَنوخ نام ایشت. 18 و بَلدِه حَنوخ عیراد پَیدا شُد، و باچِه عیراد مَحُویائیل بُود، و باچِه مَحُویائیل مَتُوشائیل بُود که اُو آتِه لَمَک بُود. 19 و لَمَک دُو خاتُو گِرِفت: یگ شی عاده نام دَشت و دِیگِه شی ظِلّه. 20 و عاده یابال ره دَ دُنیا اَوُرد. اُو آتِه کسای شُد که خَیمه نِشِین و مالدار بُود. 21 نامِ بِرار شی یُوبال بُود. اُو آتِه تمامِ بَربط نَوازا و نَی‌نَوازا بُود. 22 و ظِلّه ام اَولاد کد: اُو تُوبَل قائن ره دَ دُنیا اَوُرد که صَنعتگرِ آله_های برونزی و آینی بُود. خوارِ تُوبَل قائن، نَعمه بُود. 23 و لَمَک دَ خاتُونوی خُو گُفت:
”اَی عاده و ظِلّه، تورِه مَره گوش کُنِید!
اَی خاتُونوی لَمَک گب مَره خُوب دَ دِل خُو بِگِیرِید:
ما یگ آدم ره کُشتُم که اُو مَره زخمی کدُد؛
یگ جوان ره که مَره اَوگار کدُد.
24 اگه از قاتِلِ قائن هفت برابر اِنتِقام گِرِفته مُوشه،
از قاتِلِ لَمَک هفتاد و هفت چند اِنتِقام گِرِفته مُوشه.“
25 پس آدم بسم قد خاتُون خُو یگجای شُد و اُو یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد که نام شی ره شِیثd ایشت، چُون اُو گُفت: ”خُدا یگ نسلِ دِیگه ره دَ عِوَضِ هابِیل دَز مه دَد، چراکه قائن اُو ره کُشتُد.“ 26 و شِیث ام صاحِبِ یگ باچه شُد و نام شی ره اِنوش ایشت. دَمزُو غَیت بُود که مردُم دَ نامِ خُداوند عِبادت کدو ره شُروع کد.